ကြည့်နေသည်။
“နောင်ကြီးတို့က မြေပြန့်ကနေ ဘယ်ကိုသွားမလို့လဲ”
“ကျုပ်တို့က ကရင်နီ ငွေတောင်ပြည်ဘက်ကိုသွားမှာပါ”
ထိုလူနှစ်ဦးက တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်လိုက်သည်။
“မသိပါဘူးဗျာ၊ ကျုပ်တို့က ခင်ဗျားတို့ကို ခိုးသားဓါးပြတွေထင်လို့”
ငခမ်းတို့အံ့ဩသွားမိသည်။
“ဘယ်ကလာဗျာ၊ ကျုပ်တို့က မင်းမှုထမ်းတွေပါ”
ငခမ်းက ပြောဆိုလိုက်တော့ သူတို့တစ်ဖွဲ့လုံးက ငခမ်းကိုအပြစ်တင်သည့်မျက်လုံးများဖြင့်ဝိုင်းကြည့်သည်။ ငခမ်းလည်း လွှတ်ခနဲထွက်သွားမိသည်မို့ ခေါင်းကိုငုံ့ပြီး အသာကလေးငြိမ်နေလိုက်သည်။ ထိုလူနှစ်ယောက်က သူတို့ကိုမင်းမှုထမ်းတွေမှန်းသိလိုက်သည့်အခါ အနည်းငယ်လန့်သွားသည်။
“မသိလို့ဒီအတိုင်းပြောဆိုမိတာကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါ အရာရှိမင်းတို့”
စည်သူက ပြုံးလိုက်ပြီး
“ရပါတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်တို့ကို မင်းမှုထမ်းတွေဆိုပြီး တလေးတစား ဆက်ဆံနေဖို့မလိုပါဘူး၊ ကျုပ်တို့က သာမန်အောက်ခြေနင်းပြား မင်းမှုထမ်းကလေးတွေပါပဲ”
ထိုသူများအနက်မှ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သည့်သူက ပြုံးလိုက်လေသည်။
“ကျုပ်နာမည်ကတော့ ကထောတဲ့၊ သူ့နာမည်ကတော့ ကပြားလို့ခေါ်တယ်၊ ကျုပ်တို့က လမ်းလျှောက်ကုန်သည်တွေပါ၊ ငွေတောင်ပြည်ကနေပြီးတော့ လူသုံးကုန်တွေသယ်လာပြီး အခုလိုဝေးလံချောင်ကျတဲ့ရွာကလေးတွေကိုလာပြီး ကုန်ကူးပါတယ်၊ ဒီရွာကလေးတွေကနေ သစ်တောထွက်ကုန်တွေ၊ သားရေတို့ သားမွှေးတို့ပြန်ယူပြီးတော့ ငွေတောင်မှာပြန်ရောင်းပါတယ်၊ အခုလည်း ကျုပ်တို့ငွေတောင်ပြည်ကို ပြန်မှာပါ”
စည်သူခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ ထိုသူနှစ်ဦးကိုကြည့်ရသည်မှာ ကရင်လိုလို၊ ရှမ်းလိုလို၊ ယိုးဒယားလိုလိုဖြစ်နေသည်။ အသားအရေအနည်းငယ်လတ်ပြီး ရုပ်သွင်ပြင်မှာတော့ ယိုးဒယားများနှင့် အလွန်ဆင်တူလှသည်။ ငခမ်းတို့မှာ ချမ်းလွန်းသဖြင့် ခိုက်ခိုက်တုန်နေလေသည်။ ကထောက ထိုအဖြစ်ကိုတွေ့ပြီး ဇရပ်ပေါ်တွင်ချထားသည့် သူတို့ကုန်စည်အထုပ်အပိုးများအနီးသို့သွားလိုက်သည်။ ထို့နောက် သားမွှေးများနှင့် ချည်ထည်များကိုယူလာသည်။
“ရော့နောင်ကြီးတို့ အရမ်းအေးနေတယ်မဟုတ်လား၊ ဒီဥတု ဒီရာသီနဲ့ နောင်ကြီးတို့ဝတ်ထားတဲ့အဝတ်တွေနဲ့ မကိုက်ဘူးဗျ၊ ဟောဒီမှာ ချည်ထည်တွေပါလာတယ်၊ နောင်ကြီးတို့မှာ ငွေမပါလာရင်လည်း ခဏယူဝတ်ထားကြပါ”
ချည်ထည်မှာ ရိုးရာရက်ကန်းဖြင့်ပြုလုပ်ထားသည့် ချည်ထည်အထူကြီးများဖြစ်ရာ သူတို့တွေချည်ထည်များကိုယူပြီး ဝတ်ဆင်လိုက်သည်။ သို့သော် ချည်ထည်စောင်ကြီးများမှာ လေးခုသာပါသဖြင့် ငခမ်းဝတ်ဆင်ရန်မရှိတော့ပေ။ နောက်ဆုံးကျန်သည့်တစ်ခုမှာ သားမွှေးအနက်ရောင်ထည်ကြီးဖြစ်သည်။ ပုပ်စော်၊ ညှီစော်နံသဖြင့် ဘယ်သူမှမဝတ်ဆင်ချင်ကြပေ၊ နောက်ဆုံးတော့ ငခမ်းလက်ထဲ ထိုသားမွှေးထည်ကြီးရောက်လာခဲ့သည်။
“ခင်ဗျားကံကောင်းတယ်ပြောရမယ်၊ ဒီသားမွှေးက ဝံတစ်ကောင်ရဲ့သားမွှေးဗျ၊ မုဆိုးတစ်ယောက်ဆီကနေ ကျုပ်ရလာခဲ့တာ၊ ဒီသားမွှေးထည်ကြီးကပဲ မြည်းငါးကောင်လောက်နီးပါး တန်ဖိုးရှိတယ်”
ကထောကသာ တန်ဖိုးကြီးသည်ဟုပြောသော်လည်း သားမွှေးထည်မှာ နံစော်နေသည်။ သေဆုံးပြီးသား ဝံကြီးတစ်ကောင်ထံမှ ခွာယူလာသည့်အကြမ်းထည်ဖြစ်သည်မို့ အတွင်းဘက်မှာ ဝက်ဝံသားရေဖြစ်ပြီး ထိုသားရေမှာ ပုပ်ဟောင်နံစော်နေလေသည်။ ငခမ်းမှာ ရွေးချယ်စရာမရှိတော့သည်မို့ ထိုသားမွှေးထည်ကြီးကိုသာ ခြုံလွှမ်းလိုက်ရသည်။ သို့သော် ဝက်ဝံသားမွှေးမို့ အလွန်နွေးထွေးလှသည်။
သူတို့ပါလာသည့်ခေါင်ရည်များကို တိုက်သော်လည်း ကထောနှင့်ကပြားက မသောက်ပေ။ သူတို့ကိုမယုံကြည်လောက်သေးပုံရသည်။
“ဒါနဲ့ ဒီလမ်းက ခက်ခဲကြမ်းတမ်းတဲ့လမ်းတစ်ခုပဲ၊ နောင်ကြီးတို့ဘာလို့ ဒီလမ်းကနေလာခဲ့တာလဲ”
“ကျုပ်တို့အလျင်လိုနေလို့ပါ၊ မိုးဗြဲဘက်ကဆင်းရင် လမ်းခရီးရှည်တယ်မဟုတ်လား”
“ဒါတော့ ဒါပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ဒီလမ်းမှာက အနှောင့်အယှက်များလွန်းလှတယ်မဟုတ်လား”
စည်သူက ကထောကိုမျက်ခုံးပင့်ပြီးကြည့်လိုက်သည်။
“ဘယ်လိုအနှောင့်အယှက်များတာလဲ”
“ဪ၊ ဒီလိုပါ၊ ခင်ဗျားတို့မကြားဖူးဘူးထင်တယ်၊ ဒီတောင်ကြီးကို တောင်မြင့်တောင်လို့ခေါ်တယ်ဗျ၊ တောင်ကြီးက မြင့်လို့ ဒေသခံတွေက တောင်မြင့်လို့ လွယ်လွယ်နာမည်ပေးလိုက်ကြတယ်ထင်ပါတယ်၊ ဒီတောင်ထိပ်ပေါ်မှာ စုန်းမကြီးကိုးယောက်ရှိသတဲ့ဗျ၊ သူတို့က ဒီဒေသကို အသစ်ခြေချတဲ့လူတွေကို ဖမ်းဆီးစားသောက်တတ်တယ်၊ သူတို့ဖမ်းဆီးတာ မခံချင်ရင်တော့ ဝက်ခေါင်းနဲ့သူတို့ကို ယဇ်ပူဇော်ရတယ်ဗျ”
ကထောက စည်သူတို့ကို တစ်ချက်မေးငော့ပြီးကြည့်လိုက်သည်။ စည်သူက ခေါင်းခါလိုက်သည်။
“ကျုပ်တို့ကတော့ ဒါမျိုးတွေ အယုံအကြည်မရှိပါဘူးဗျာ”
“အင်းပေါ့လေ၊ ကျုပ်တို့လည်းမယုံချင်ပါဘူးဗျာ၊ ကျုပ်တို့ကုန်ကူးလာတာ ဆယ်နှစ်လောက်ရှိတော့မယ်၊ တစ်ခါမှတော့ စုန်းမကြီးတွေကိုမမြင်ဖူးဘူးဗျ၊ အဲ ယဇ်တော့ပူဇော်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ”
ညည့်အလွန်နက်လာပြီဖြစ်သဖြင့် သူတို့စကားဝိုင်းကိုအဆုံးသတ်လိုက်ကြပြီး မီးပုံနံဘေးတွင်ပင် အိပ်စက်လိုက်ကြသည်။ ကထောနှင့် ကပြားတို့ကတော့ သူတို့အနီးတွင် ဓါးများချထားပြီး လက်နှင့်ကိုင်အိပ်သည်ကိုကြည့်ချင်းအားဖြင့် သူတို့တစ်ဖွဲ့လုံးကို ယုံကြည်ပုံမရသေးပေ။
(၃)
အလွန်အေးစက်သည့်အထိအတွေ့ကိုရလိုက်သည့်အတွက် ငခမ်းမျက်လုံးများဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါ သူ့မျက်နှာကို ခွေးတစ်ကောင်က လျှာဖြင့်လျက်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
“ဟာ၊ ဒီခွေးတော့ သေတော့မယ်၊ သွားစမ်း”
ငခမ်းမောင်းထုတ်လိုက်သဖြင့် ကျန်သည့်လူများက ရယ်မောလိုက်ကြသည်။ သူတို့ပါလာသည့် အသားခြောက်များကို မီးဖိုတွင်ကင်ပြီး စားသောက်လိုက်ကြသည်။ ကထောနှင့် ကပြားလည်း သူတို့အစားအသောက်များကို လိုက်လံစားသောက်ကြသည်။
ခွေးလေးက ပိန်ကပ်နေပြီး သူတို့အနီးတွင် ရစ်သီရစ်သီလုပ်နေသည်။ ကပြားက
“သွားစမ်းကွာ၊ မင်းကြည့်ရတာလည်း ပိန်ချိနေတာပဲ၊ မဟုတ်လို့ကတော့ မင်းအသားကင်ဖြစ်တယ်ကွ”
မည်သို့ပင်မောင်းမောင်း ခွေးကလေးက ပေကပ်နေသည်။ သူတို့အထဲတွင် သနားတတ်သည့်လူက ငခမ်းဖြစ်ရာ ငခမ်းက သူစားမည့်အသားခြောက်ကင်များကို ခွေးလေးအားကျွေးလိုက်သည်။ ခွေးလေးမှာ အငတ်ငတ်အပြတ်ပြတ်နှင့်မို့ အားရပါးရစားလေရာ ခဏအတွင်း အကုန်ကုန်သွားတော့သည်။
“ငခမ်းရာ၊ မင်းကွာ၊ ကိုယ်စားမယ့်အသားကို ခွေးကျွေးပစ်တယ်လို့ကွာ၊ မင်းခွေးဝလာရင် ဟိုကောင်လေးက ကင်စားမှာကွ သိရဲ့လား ဟား၊ ဟား”
ပျံချီက ကပြားဆိုသည့်ကောင်လေးကို လက်ညှိုးထိုးရင်းပြောဆိုလိုက်သည်။ ကပြားမှာ အသက်ဆယ့်ခြောက်နှစ်ခန့်ရှိမည့် လူပျိုပေါက်ကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ခွေးလေးမှာ မောင်းထုတ်လို့မရတော့ပေ။ သူတို့ခရီးဆက်သည့်အခါ သူတို့အနောက်မှ ငိုက်စိုက်၊ ငိုက်စိုက်နှင့် လိုက်ပါလာခဲ့သည်။
“ငခမ်းရေ မင်းတော့အဖော်ရပြီဟေ့၊ ဟား၊ ဟား”
ဝက်ကြီးက ခေါင်ရည်တစ်ကျိုက်မော့ရင်း ပြောဆိုလိုက်သည်။
“ဒါနဲ့ဒီခွေးကို ကျုပ်မွေးမယ်ဗျာ၊ သူ့ကိုနာမည်ဘယ်လိုပေးရမလဲ”
ဝက်ကြီးကခွေးလေးကို သေချာကြည့်ပြီး
“လွယ်ပါတယ်ကွာ၊ မင်းခွေးရဲ့ခေါင်းထိပ်မှာ အဖြူကွက်လေးပါတယ်မဟုတ်လား၊ ဒီတော့ ထိပ်ဖြူလို့ နာမည်ပေးလိုက်ပေါ့ကွာ”
“ထိပ်ဖြူ၊ ထိပ်ဖြူ အင်း မဆိုးပါဘူး”
သူတို့ခရီးဆက်လာရင်း တောင်ပေါ်တဖြည်းဖြည်းရောက်လာခဲ့သည်။ တောကနက်သထက်နက်လာသည်။ အရှေ့တွင်တော့ ကျောက်ခင်းလမ်းမှာဆုံးသွားပြီး မြက်တောများဖုံးလွှမ်းနေသည့် တောလမ်းသာရှိသည်။ ငခမ်းက စည်သူအနီးသို့တိုးကပ်လာခဲ့သည်။
“စည်သူ၊ ခင်ဗျားသူပြောတာကြားတယ်မဟုတ်လား၊ ဒီတောင်ပေါ်မှာ စုန်းမကြီးကိုးယောက်နေတယ်ဆိုတာလေ”
စည်သူက ခေါင်းတစ်ချက်ခါလိုက်သည်။
“မင်းဘာတွေးနေသလဲဆိုတာ ငါသိတယ်ငခမ်း၊ ဒါပေမယ့် ငါတို့ရဲ့တာဝန်ထဲမှာ အဲဒီစုန်းမကြီးတွေမပါဘူးကွ”
စည်သူရဲ့အဖြေကို ငခမ်းကမကျေနပ်ပေ။
“အိုဗျာ၊ ဒီစုန်းမကြီးတွေက ဒီလမ်းကဖြတ်တဲ့သူတွေကို နှောင့်ယှက်နေတယ်မဟုတ်လား”
“ဘာဖြစ်လဲကွ၊ ငါတို့ကိုမနှောင့်ယှက်ရင်ပြီးတာပဲမဟုတ်လား”
ငခမ်းက မကျေနပ်မှန်းသိသည်မို့ စည်သူကဆက်ပြီးပြောသည်။
“ဒီမယ်ငခမ်း၊ ငါတို့က တာဝန်နဲ့လာတာ၊ ကိုယ့်တာဝန်ကိုပဲ အာရုံစိုက်စမ်းပါ၊ ငါတို့က လူတစ်ကာကိုကယ်တင်ပေးဖို့ တာဝန်မရှိဘူးကွ၊ ငါတို့တာဝန်က လင်းနို့ရာဇာကြီးပဲ၊ မင်းပြောတဲ့စုန်းမကြီးတွေက ငါတို့သွားမယ့်လမ်းမှာ လာမပိတ်ရပ်သေးသရွေ့ ငါတို့နဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး”
“တကယ်လို့ စုန်းမကြီးတွေက ကျုပ်တို့ရှေ့မှာပေါ်လာပြီဆိုရင်ရော”
“ဒါဆိုရင်တော့ အဲဒီစုန်းမကြီးတွေကို မင်းနဲ့ပေးစားရမှာပေါ့ကွာ၊ ဟား၊ ဟား”
စည်သူကရယ်မောလိုက်သည်။ ကထောက သူတို့အဖွဲ့၏ ရှေ့ဆုံးမှခရီးဆက်နေသည်မို့ ထိုစကားကိုမကြားလိုက်သော်လည်း ကပြားက ကြားလိုက်ပြီး မျက်မှောင်တစ်ချက်ကြုတ်လိုက်သည်။
တောအတွင်းခရီးဆက်နေသည်မှာ အတော်ကြာလာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ကထောမျက်နှာပျက်နေသည်ကို သူတို့သတိထားမိသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ကပြားက ကထောနားသို့သွားပြိး သူတို့နှစ်ဦး တတွတ်တွတ်ပြောဆိုနေတတ်သည်။ မကြာခင် တောအုပ်အတွင်းမှောင်ရိပ်သန်းလာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ကထောက မြည်းပေါ်မှဆင်းပြီး ကျောက်တုံးတစ်တုံးပေါ်တွင်ထိုင်ချလိုက်သည်။
“ဘာဖြစ်တာလဲ”
“ကျုပ်တို့လမ်းပျောက်နေပြီဗျ”
ကထောပြောလိုက်တော့ သူတို့အားလုံး အံ့ဩသွားသည်။ စည်သူက
“ဒါနဲ့ခင်ဗျားပြောတော့ ဒီလမ်းက ခင်ဗျားတို့သွားနေကျလမ်းဆိုဗျ၊ ခင်ဗျား လမ်းသေချာမသိဘူးလား”
ကထောက ခေါင်းခါပြီး ခေါင်းပေါင်းကိုဖြုတ်ကာ သူ့နဖူးမှချွေးများကိုသုတ်နေလေသည်။
“မဟုတ်ဘူးဗျ၊ ကျုပ်တို့ဒီလမ်းကိုသွားတာ ချောင်းပေါက်တော့မယ်၊ တစ်ခါမှ ဒီလိုမျိုးမဖြစ်ဖူးဘူး”
ထိုအခါ ကပြားက သူတို့ကိုဒေါသတကြီးစိုက်ကြည့်ပြီး စည်သူကိုလက်ညှိုးထိုးလိုက်သည်။
“အဲဒါခင်ဗျားကြောင့်”
သူတို့အားလုံး ကပြားကို ဝိုင်းကြည့်လိုက်သည်။
“ခင်ဗျားကြီးက ခုနက စုန်းမကြီးတွေကို စော်ကားပြောဆိုနေတာ ကျုပ်ကြားလိုက်တယ်၊ နောက်ပြီးတော့ ခင်ဗျားတို့ စုန်းမကြီးတွေကို ယဇ်ပူဇော်တာမလုပ်ခဲ့ဘူးမဟုတ်လား၊ သေချာပါတယ် အကိုကထောရာ၊ ဒီလူတွေပါလို့စုန်းမကြီးတွေက ကျုပ်တို့ကိုလမ်းပျောက်အောင်လုပ်ထားတာနေမှာ”
ကပြားက လှံကြီးဆွဲပြီး တရွယ်ရွယ်နှင့်လုပ်နေသည်မို့ ကထောက ကပြားကိုလှမ်းဆွဲလိုက်သည်။
“စိတ်အေးအေးထားစမ်းပါကွာ၊ ငါဖြေရှင်းပါ့မယ်ကွ”
ထို့နောက် ကထောက သူတို့ကိုကြည့်ပြီး
“ကျုပ်တော့ သူပြောတာကို သိပ်မယုံချင်ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် ဒီအခြေအနေအတိုင်းဆိုရင်တော့ ကျုပ်တို့အတူတူဆက်သွားလို့မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးနောင်ကြီး”
စည်သူကပြုံးလိုက်ပြီး
“ကောင်းပါပြီဗျာ၊ ကျုပ်တို့ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွားကြတာပေါ့၊ ရော့ ခင်ဗျားရဲ့အထည်တွေပြန်ယူပါ”
ကထောက လက်ကာပြသည်။
“နောင်ကြီးတို့ ရှေ့ဆက်လမ်းခရီးမှာ ဒီထက်ပိုပြီးအေးတော့မှာ၊ နောင်ကြီးတို့ပဲ ယူထားလိုက်ပါ”
ထိုအခါ ပျံချီက ငွေအိတ်ထဲမှ ငွေပြားအချို့ကိုထုတ်ပေးလိုက်သည်။
ထို့နောက် ကထောက မြည်းပေါ်တက်လိုက်ပြီး ကပြားကလည်းမြည်းပေါ်ခုန်တက်လိုက်ကာ ဝန်တင်လားကလေးနှစ်ကောင်ကိုဆွဲလျှက် တောအုပ်အတွင်းသို့ဝင်သွားလေသည်။ ပျံချီက စည်သူကိုကြည့်လိုက်သည်။
“ကောင်းလိုက်တာ၊ အခုကျုပ်တို့ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲစည်သူ၊ ခင်ဗျားရော လမ်းမသိဘူးလား”
စည်သူက မေးစေ့ကိုလက်နှင့်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။
“သူပြောတာမှန်လောက်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်အရင်တုန်းက ဒီလမ်းကို သုံးလေးခေါက်လောက်သွားဖူးတယ်၊ လမ်းအတိုင်းလိုက်သွားရင်း နောက်ဆုံးငွေတောင်ပြည်ကိုရောက်တာပဲ၊ အခုလိုတောထဲက မဖြတ်ရဘူးဗျ”
ပျံချီမှာ အလွန်စိတ်ဓါတ်ကျသွားသည်။
“မင်းကိုယုံမိတာ မှားတာပဲစည်သူရေ၊ ငါ့ဖာသာသွားရင်အကောင်း၊ အခုတော့ မင်းတို့နဲ့ပေါင်းမိလို့ တောထဲမှာ မျက်စိလည်နေရပြီမဟုတ်လား”
ထိုအချိန်တွင် ခွေးကလေးမှာ မြေပြင်ကို တရှုံ့ရှုံ့နမ်းရင်း တစ်ခုခုကိုအနံ့ခံနေလေသည်။ နောက်တော့ တောအုပ်အတွင်းသို့ပြေးသွားပြီး သူတို့ကိုကြည့်ကာထိုးဟောင်လေသည်။ ငခမ်းက ထိုအခြေအနေကို ရိပ်စားမိလိုက်သည်။
“ကဲဗျာ၊ ငြင်းမနေကြနဲ့တော့၊ စာဆိုတောင်ရှိသေးတယ် လမ်းမသိရင် ခွေးနောက်လိုက်တဲ့”
စည်သူနှင့်ပျံချီမှာ ငခမ်းကိုကြည့်လိုက်သည်။
“ကျုပ်အထင် ဒီခွေးက တောခွေးမဟုတ်ဘူးဗျ၊ အိမ်မွေးခွေးပုံစံပဲ၊ ဒီတော့ ဒီနားမှာ လူနေတဲ့ရွာတစ်ခုခုရှိရမယ်၊ ဒီခွေးလေးက လမ်းကိုသိချင်သိနေမှာဗျ၊ သူ့နောက်လိုက်သွားရင် သူ့ရွာကိုရောက်သွားလောက်တယ်”
စည်သူနှင့် ပျံချီတို့လည်း ဘာမှမတတ်နိုင်တော့သဖြင့် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ ငခမ်းက ခွေးကလေးအနောက်သို့လိုက်သွားသည့်အခါ ခွေးကလေးက အရှေ့မှဦးဆောင်ပြေးတော့သည်။
မကြာမီ လမ်းကလေးတစ်ခုတွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုလမ်းနံဘေးတွင် သစ်သားဖြင့်ရေးထားသည့် ဆိုင်းဘုတ်တစ်ခုရှိသည်။ ဆိုင်းဘုတ်တွင်ရေးထားသည့် စာများကိုသူတို့မဖတ်တတ်ပေ။ ကောက်ကောက်ကွေးကွေးနှင့် ရေးသားထားသည့်စာတစ်မျိုးဖြစ်သည်။ ထိုလမ်းအတိုင်း လိုက်လာသည့်အခါတွင် အိမ်ကလေးများတန်းစီဆောက်ထားသည်ကိုမြင်လိုက်ရသည်။ အိမ်ကလေးများ၏ ခေါင်မိုးမှလည်း မီးခိုးများထွက်နေသဖြင့် လူနေထိုင်သည်ကို သိလိုက်ရသည်။
“ရှေ့မှာ၊ ရွာကလေးတစ်ရွာဗျို့”
(၄)
ငခမ်းက ဝမ်းသာအားရနှင့်အော်လိုက်ပြီး သူတို့ရွာဆီသို့ ဦးတည်လိုက်ကြသည်။ ရွာကလေးမှာ တောင်စောင်းတစ်ခုတွင်ဆောက်ထားခြင်းဖြစ်ပြီး ရွာအဝင်တွင် သီးနှံစိုက်ခင်းများ၊ ဟင်းသီးဟင်းရွက်စိုက်ခင်းများကိုတွေ့ရပြီး ထိုစိုက်ခင်းများတွင်လည်း အသီးအနှံများက ဖူးပွင့်ဝေဆာနေကြသည်။
သူတို့ရွာထိပ်ရောက်သည့်အခါ စိုက်ခင်းထဲမှ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပြေးထွက်လာပြီး သူတို့ကိုနှစ်လိုဖွယ်ကောင်းသည့် အပြုံးနှင့် ပြုံးပြသည်။
“အကိုကြီးတို့ကို ကြည့်ရတာ ခရီးသွားတွေနဲ့တူတယ်”
“ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျုပ်တို့လမ်းပျောက်နေလို့ပါ”
“မိုးချုပ်တော့မယ်ထင်တယ်၊ ရွာမှာတစ်ညနားလိုက်ပါ၊ နောက်နေ့ကျတော့ အနန်းလမ်းပြပေးပါ့မယ်”
ငခမ်းလည်းပြုံးလိုက်ပြီး သူတို့ရွာအတွင်းသို့ဝင်ခဲ့ကြသည်။ အိမ်ကလေး ဆယ်လုံးခန့်ရှိပြီး အိမ်ကလေးများမှာလည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ်ကလေးများဖြစ်သည်။ သူတို့ဝင်လာသည့်အခါ အိမ်ကလေးများအတွင်းမှ မိန်းကလေးများပြေးထွက်လာကြသည်။ နောက်တော့ သူတို့ကိုခြံဝန်းကျယ်ကြီးရှိသည့် အိမ်ကြီးတစ်ခုဆီသို့ခေါ်သွားသည်။
အိမ်ရှေ့ရောက်သည့်အခါ မြင်းချည်တိုင်တွင် မြည်းများကိုချည်နှောင်လိုက်သည်။ သူတို့မြည်းပေါ်မှဆင်းလိုက်သည်နှင့် မိန်းကလေးများမှာ သူတို့ကိုဝိုင်းပြီးကိုင်တွယ်ကြသည်။
“ဟယ်၊ ဒီဗလတောင့်တောင့်နဲ့အကိုကြီးက ငါ့လင်နော်”
ငခမ်းကို မိန်းကလေးသုံးယောက်လောက်ဝိုင်းပြီးဆွဲနေသည်။ မိန်းကလေးများက ငခမ်း၏ လက်မောင်းကြွက်သားများကိုပွတ်သပ်နေသလို၊ ငခမ်း၏ ရင်ဘတ်ကိုလည်းပွတ်သပ်နေကြသည်။ အသက်အနည်းငယ်ကြီးသည့် အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက်ကလည်း ငခမ်း၏တင်ပါးကို လက်နှင့်ပုတ်လိုက်သည်။
“ဟယ်၊ တောင့်နေတာပဲ၊ ဟဲ့ကောင်မတွေ ညည်းတို့ဘေးဖယ်ကြစမ်း၊ ဒါ ငါ့လင်ဟဲ့”
ငခမ်းနည်းတူ ဝက်ကြီး၊ ပျံလွှား၊ စည်သူနှင့် ပျံချီတို့ကိုပါ မိန်းကလေးများက ပွတ်သပ်ကျီစားနေကြသည်။ ငခမ်းကတော့ ထိုကဲ့သို့လုပ်ရပ်မျိုးကို မနှစ်မြို့ပေ။ ထိုအချိန်တွင် အိမ်ကြီး၏ တံခါးပွင့်သွားပြီး အတွင်းမှ အသက်ကြီးကြီး အဘွားကြီးတစ်ယောက်ထွက်လာသည်။
“ဟဲ့ကောင်မတွေ၊ လင်ဆာမနေနဲ့၊ ဧည့်သည်တွေကို အထဲကိုခေါ်လာခဲ့စမ်း”
မိန်းကလေးများက သူတို့ကိုဆွဲပြီး အိမ်ပေါ်သို့ခေါ်တင်လာခဲ့သည်။ အိမ်ကြီးမှာ အတော်ကျယ်ဝန်းသည်။ သူတို့ထိုင်လိုက်သည့်အခါ မိန်းကလေးများက သူတို့အနီးတွင် ပွတ်သပ်နေကြပြန်သည်။
“ကောင်မတွေ နင်တို့တော်စမ်း၊ ဖယ်ကြ၊ မဟုတ်ရင် ငါ့တောင်ဝှေးစာမိမယ်”
အဘွားကြီးက ကြိမ်းမောင်းလိုက်မှ မိန်းကလေးများမှာ အခန်းတစ်နေရာတွင် စုဝေးထိုင်နေကြသည်။ သူတို့အချင်းချင်းတိတ်တဆိတ်စကားပြောပြီး ဟိုလူက သူ့လူ၊ ဒီလူက သူ့လူဟုပြောကာ ငြင်းခုန်နေကြပြန်သည်။ မိန်းကလေးများထဲတွင် အသက်ငယ်သည့်မိန်းကလေးများလည်းပါသလို၊ အသက်ခပ်ကြီးကြီး ၀၀မိန်းမကြီးများလည်းပါသည်။
“လူလေးတို့ လမ်းပျောက်လာတယ်ထင်တယ်”
“ဟုတ်ပါတယ်အဘွား၊ ကျုပ်တို့တောထဲမှာ မျက်စိလည်နေတာပါ”
“အေးကွယ်၊ ဒီလမ်းကိုသိပ်မသွားဖူးတဲ့လူဆိုရင် လမ်းပျောက်တတ်ပါတယ်၊ ကဲ လာပါ၊ တို့ရွာရောက်တုန်း အေးအေးဆေးဆေးအနားယူလိုက်ပါ”
ထိုအခါ မိန်းကလေးများက သူတို့ဆီသို့ပြေးလာကြသည်။
“အကိုကြီး ညီမတို့အိမ်ကိုလိုက်ခဲ့ပါ၊ ညီမ အကိုကြီးကို ဧည့်ခံပါရစေ”
အသက်နှစ်ဆယ်ခန့်နီးပါးရှိသည့် မိန်းကလေးတစ်ဦးက ငခမ်းလက်ကိုအတင်းဆွဲသည်။ ထိုအချိန် အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်က ငခမ်းလက်ကိုလာဆွဲပြန်သည်။
“မောင်လေး၊ မမအိမ်ကိုလိုက်ခဲ့ပါ၊ မောင်လေးစိတ်ကြိုက်တွေချည်းပဲ ဖြစ်စေရမယ်”
ငခမ်းက စိတ်ညစ်နေသည့်အခါ သူ့နံဘေးမှ မိန်းကလေးမှာ အပေါ်ဝတ်ထားသည့်အဝတ်အစားများကိုချွတ်ချလိုက်သည်။ ထိုအခါ ဖြူဖြူနုနု ရင်သားများမှာ အတိုင်းသားဖြစ်နေလေသည်။ ငခမ်းကြည့်ရင်း မျက်လုံးများပင်ရှက်လာသည်။ အချို့မိန်းကလေးများမှာလည်း အဝတ်အစားများကိုချွတ်ချလိုက်ပြီး အမျိုးစုံ မြှူဆွယ်နေတော့သည်။
ငခမ်းက စည်သူတို့အား အကူအညီရမလားဆိုပြီး ကြည့်လိုက်ရာ စည်သူတို့မှာ ထိုမိန်းကလေးများကို နမ်းရှုံ့နေကြလေသည်။
“ဟေ့လူ၊ ကျုပ်တို့တာဝန်ထဲမှာ ဒီဟာလည်းမပါဘူးမဟုတ်လား”
ထိုအခါ စည်သူက မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို ဘယ်တစ်ယောက် ညာတစ်ယောက်ဖက်ထားရင်း
“အိုကွာ၊ ဒါကျတော့ တာဝန်ထဲမပါပေမယ့်လဲ ငါတို့အပျော်လေးနည်းနည်းလောက်တော့ ရှာလို့ရပါတယ်ကွ”
မိန်းကလေးလေးယောက်က စည်သူကိုဆွဲခေါ်သွားသည်။ ထို့အတူ ပျံချီကိုလည်း မိန်းကလေးသုံးယောက်က ခေါ်ဆောင်ကာ အိမ်ပေါ်မှဆင်းသွားသည်။ ဝက်ကြီးနှင့် မိန်းကလေးတစ်သိုက်အဖွဲ့ကျနေကာ ဝက်ကြီးက မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို ပုခုံးပေါ်တင်ထမ်းကာ အိမ်ပေါ်မှဆင်းသွားသည်။ ပျံလွှားလည်း မိန်းကလေးများ၏ အချော့အမြှူကို ထိန်းသိမ်းနိုင်သည့်ပုံမပေါ်ပေ။
“သွားကြ၊ ငါ့ကိုဒီလိုလာမလုပ်ကြနဲ့”
ငခမ်းက အော်ဟစ်ပြီးတွန်းထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ မိန်းကလေးများမှာ ကြမ်းပေါ်သို့လဲကျသွားသည်။ မိန်းမကြီးတစ်ယောက်က သူ့အားဒေါသထွက်သွားလေသည်။
“ဟဲ့ တော်ကြတော့၊ နင်တို့စည်းကမ်းကိုသိတယ်မဟုတ်လား၊ ဧည့်သည်ကို မနှောင့်ယှက်ကြနဲ့”
ထိုအခါ မိန်းကလေးများမှာ အဝတ်အစားများမပါဘဲ အိမ်ပေါ်မှပြေးဆင်းသွားသည်။ ငခမ်းတစ်ယောက် အခုမှသက်ပြင်းချနိုင်သည်။
“ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲအဘွား၊ ဒီမိန်းကလေးတွေက ဘာလို့ဒီလောက်တောင်ဖြစ်နေကြတာလဲ”
ထိုအခါ အဘွားကြီးက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
“တို့ရွာမှာ ယောက်ျားမရှိတာ သုံးနှစ်သုံးမိုးတိုင်ခဲ့ပြီလူလေးရဲ့”
ငခမ်းလည်းအံ့ဩသွားမိသည်။ အခုမှပြန်စဉ်းစားကြည့်မိတော့ ရွာသို့ဝင်လာကတည်းက ယောက်ျားတစ်ယောက်မှမတွေ့မိပေ။
“ဒါဆို ယောက်ျားတွေက ဘယ်ရောက်ကုန်လို့လဲအဘွား”
“တို့ ကရင်နီပြည်နယ်မှာ ယိုးဒယားနဲ့စစ်ဖြစ်နေခဲ့တယ်၊ ဒါကြောင့်မို့ စောဖျား(စော်ဘွား) တွေက စစ်တိုက်ဖို့ ကျေးရွာတွေက ယောက်ျားသားမှန်သမျှကို စစ်ထဲခေါ်သွားခဲ့တယ်၊ ယောက်ျားဆိုရင် နို့စို့အရွယ်ကလေးလောက်သာကျန်ပြီး ဓါးကိုင်၊ လှံနိုင်တဲ့အရွယ်ကအစ စစ်ထဲလိုက်သွားရတယ်လေ”
“ဒါဆိုသူတို့ပြန်မလာကြဘူးလား”
အဘွားအိုက ခေါင်းခါပြသည်။
“ဒါကြောင့်မို့လို့ ဒီရွာက မိန်းကလေးတွေက ယောက်ျားသားမြင်ရင် မနေနိုင်လောက်အောင်ကို အရမ်းတောင့်တနေကြတာပေါ့ကွယ်၊ တို့ရွာကလည်း ခေါင်တယ်ဆိုတော့ တော်ရုံလူမရောက်နိုင်ဘူးမဟုတ်လား”
ငခမ်းလည်းခေါင်းညိတ်လိုက်မိသည်။
“ကဲပါ၊ မောင်ရင် ပင်ပန်းလာတယ်ဆိုရင် နားတော့၊ ဟောဟိုအခန်းမှာ အိပ်နိုင်တယ်ကွဲ့”
အဘွားကြီးညွှန်ပြသည့်အခန်းထဲသို့ ငခမ်းထွက်လာခဲ့သည်။ အခန်းတံခါးကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ကြမ်းတွင်ခင်းထားသည့် အိပ်ရာပေါ်တွင်လှဲချလိုက်သည်။ ခဏကြာသည့်အခါ အခန်းတံခါးမှာ ပွင့်သွားလေသည်။ ငခမ်းလည်း အံ့ဩပြီး အခန်းတံခါးဆီသို့ ကြည့်လိုက်မိသည်။
“အလို”
အလွန်တရာ ချောမောလှပလွန်းသည့် မိန်းကလေးတစ်ဦးက အခန်းတံခါးဝတွင် ကိုယ်လုံးတီးရပ်နေလေသည်။ သူ့အသားအရည်ကလေးများက ဖြူစင်ဝင်းမွတ်နေပြီးနောက် အလွန်လှပသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ အလှကိုလည်းအတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ ထိုမိန်းကလေးက သူ့အနီးသို့ရောက်လာကာ သူ့အပေါ်သို့ခုန်အုပ်လိုက်သည်။
“ကျွန်မကိုချစ်ပေးပါ၊ ကျွန်မလင်”
မိန်းကလေးက သူ့နားအနီးသို့ကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောလိုက်ကာ သူ့နားရွက်ကိုလျှာနှင့်လျက်နေလေသည်။ ငခမ်းစိတ်ထဲ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေသည်။ ထိုမိန်းကလေးသည် သူမြင်ဖူးခဲ့သည့် နော်အဲမူတမျှ လှပသော်လည်း ထိုမိန်းကလေးနှင့် ပျော်ပါးဖို့စိတ်ကူးသူ့တွင်မဖြစ်ပေါ်မိသည့်အပြင် ထိုမိန်းကလေး သူ့အားကပ်နေသည်ကိုလည်း စိတ်ညစ်နေမိသည်။ သို့သော်လည်း ယောက်ျားသားမို့ ထိုမိန်းကလေး၏ အပြုအစုများအောက်တွင် ပျော်ဝင်ချင်လာသည်။ ထိုမိန်းကလေး၏ ကိုယ်လုံးကလေးကို တင်းကြပ်အောင်ဖက်ထားမိသည်။
“ဝုတ်၊ ဝုတ်”
ထိုစဉ် အိမ်ရှေ့မှခွေးဟောင်သံကိုကြားရသည်။
“ဝုတ်၊ ဝုတ်”
ခွေးက မရပ်မနားဟောင်နေသည်။ ငခမ်းခွေးဟောင်သံအပေါ် အာရုံရောက်သွားပြီး မိန်းကလေးကိုတွန်းလှဲလိုက်သည်။
“ထိပ်ဖြူလေး ဗိုက်ဆာနေပြီထင်တယ်”
ထို့နောက် အခန်းထဲမှထထွက်လိုက်တော့ မိန်းကလေးက ငခမ်းလက်ကိုလှမ်းဆွဲထားလိုက်သည်။
“ဘယ်သွားမလို့လဲအကို၊ ဒီမှာမပြီးသေးဘူးလေ”
ငခမ်းက ထိုမိန်းကလေးလက်ကိုပုတ်ချလိုက်သည်။
“ငါ့ခွေးကလေး ဗိုက်ဆာနေပြီထင်တယ်၊ သူ့ကိုအစာသွားကျွေးလိုက်အုံးမယ်”
ငခမ်းအိမ်ရှေ့ထွက်လာတော့ အိမ်ရှေ့လှေကားတွင် ခွေးကလေးက ရပ်နေကာ အိမ်ထဲသို့ကြည့်နေသည်။ အပြင်တွင် နေဝင်တော့မည်ဖြစ်သဖြင့် အလင်းရောင်က နည်းပါးနေပြီဖြစ်သည်။ ငခမ်းက ခွေးလေး၏ ခေါင်းကိုပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။
“မင်းဗိုက်ဆာနေပြီလားကွ”
ထိုအခါ ခွေးလေးက သူ့ထံမှထွက်ခွာသွားပြီး ခြံစည်းရိုးနားအရောက်တွင် သူ့အားလည်ပြန်လှည့်ကြည့်ကာ သူ့ကိုဟောင်လေသည်။
“ဘာလဲ၊ ငါ့ကိုမင်းအနောက်ကို လိုက်စေချင်တာလား”
ခွေးလေးက ခေါင်းညိတ်ပြသလိုလုပ်ပြီး ဆက်ထွက်သွားသည်။ ငခမ်းလည်း ထူးဆန်းသွားသည်မို့ ခွေးကလေးအနောက်သို့လိုက်လာခဲ့သည်။
ခွေးလေးက သူ့အားဦးဆောင်ကာ ခေါ်သွားသည်မို့ငခမ်းလည်း လိုက်သွားမိသည်။ အိမ်ကလေးများမှာ ဆီမီးများထွန်းထားပုံရပြီး တလက်လက်နှင့်လင်းနေသည်။ ခွေးကလေးမှာ ရွာအနောက်သို့ဝင်သွားပြီး တောစပ်တစ်နေရာသို့ရောက်သွားသည်။ ထိုနေရာတွင် ဒူးလောက်အထိရှည်သည့် မြက်ပင်များကဖုံးလွှမ်းထားသည်။ ခွေးကလေးက မြက်တောအနောက်သို့ဝင်သွားပြီး တစ်ခုခုကိုတူးဆွနေသည်။ ငခမ်းသွားကြည့်လိုက်သည့်အခါ ခွေးကလေးတူးနေသည့် မြေပြင်တွင် ဖြူဖြူဖွေးဖွေးအရာတစ်ခုကိုမြင်လိုက်ရသည်။ ခွေးကလေးက ထိုအရာကိုကိုက်ပြီး မြေအောက်မှဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
“ဟာ၊ လူ၊ လူခေါင်းကြီးပါလား”
ဖြူဖြူဖွေးဖွေး လူအရိုးခေါင်းကြီးတစ်ခုကို ခွေးကလေးက ကိုက်ချီထားသည်။ ငခမ်းလည်း အလွန်ထိတ်ခန့်သွားသည်။ ထို့နောက် ထိုမြေပြင်ကို သေသေချာချာကြည့်လိုက်ရာ သဲများနှင့် မြက်များအောက်တွင်တော့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးအရာများက ထိုးထိုးထောင်ထောင်နှင့်ထွက်နေကြသည်။ ငခမ်းသေချာတူးကြည့်ရာ လူအရိုးခေါင်းများ၊ နံရိုးများနှင့် လူခြေလက်ရိုးများကိုတွေ့ရသည်။
“ဟာ၊ ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ”
နေ့အလင်းရောင်မှိန်မှိန်အောက်တွင် ထိုမြေပြင်ကြီးတစ်ခုလုံးတွင် လူအရိုးများဖြင့်ပြည့်နှက်နေသည်ကိုမြင်လိုက်ရသည်။ ငခမ်းက တစ်ခုခုတော့ ထူးနေပြီမှန်းသိလိုက်သည်။ ထိုအခါ ခွေးကလေးက သူကိုက်ချီထားသည့် လူအရိုးခေါင်းကြီးကိုပစ်ချလိုက်ကာ ရွာထဲသို့ဝင်ပြေးသည်။
“မဖြစ်ဘူး၊ ဒီအရိုးတွေက ဘာတွေလည်း၊ ငါ စည်သူတို့ကိုပြောပြမှဖြစ်မယ်”
ငခမ်းက ရွာအတွင်းသို့ ပြန်ပြေးဝင်လိုက်သည်။
ခွေးလေးက အိမ်ကလေးတစ်လုံး၏အရှေ့တွင် ရစ်သီရစ်သီလုပ်နေသည်။ ငခမ်းလည်း ခွေးကလေးတစ်ခုခုကိုပြောချင်နေပုံရသည်ကို သိလိုက်သဖြင့် ထိုအိမ်ပေါ်သို့အသာတက်ခဲ့သည်။ အိမ်တံခါးကြီးမှာ ပွင့်နေပြီး အိမ်အတွင်းတွင် ဆီမီးအလင်းရောင်က ထိန်လင်းနေသည်။ ငခမ်းလည်း အိမ်တံခါးဝအနီးမှ အသာကလေး အိမ်ထဲသို့ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။
“ဟင်၊ ကပြားပါလား”
ကပြားဆိုသည့် လူငယ်ကလေးမှာအိမ်ရှေ့ခန်းတွင်ပင် မိန်းကလေးသုံးဦးနှင့် ချစ်ပွဲဆင်နေကြလေသည်။ ထိုမိန်းကလေးများရော ကပြားပါ မိန်းမောနေကြသဖြင့် ငခမ်းကိုပင်မမြင်မတွေ့ကြပေ။ ကပြားမှာ ချစ်ပွဲဆင်ပြီးသည့်အခါ တစ်ကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ်တုန်ယင်ပြီး လဲကျသွားလေသည်။ အလွန်မောပန်းနေပုံရပြီး အသက်ကိုမနည်းရှုနေရသည်။ ထိုအချိန်တွင် မိန်းကလေးများမှာ ကပြားကိုပွတ်သပ်ရင်း ပြုံးရယ်နေကြသည်။
မိန်းကလေးတစ်ဦးမှာ ကပြား၏နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်းပြီးနောက် ကပြားလျှာကိုသူ့ပါးစပ်နှင့်ကိုက်လိုက်ပြီး အားကုန်ကိုက်ချပစ်လိုက်သည်။
ကပြားမှာတစ်ချက်တုန်လှုပ်သွားပြီး တဝူးဝူးနှင့်အော်နေသည်။ မိန်းကလေးမှာ သူ့ပါးစပ်အတွင်း ပါလာသည့် ကပြား၏လျှာကို အငမ်းမရ ဝါးစားနေသည်။ ငခမ်းသေချာကြည့်လိုက်သည့်အခါ ထိုမိန်းကလေးများ၏ သွားများမှာ အစွယ်များအဖြစ်သို့ပြောင်းလဲသွားပြီး မိန်းကလေးများ၏ မျက်လုံးများမှာလည်း အနီရောင်အဖြစ်ဝင်းလဲ့တောက်ပနေသည်။
ထို့နောက် ကျန်သည့်မိန်းကလေးနှစ်ဦးအနက် တစ်ဦးမှာ ကပြား၏ လက်မောင်းကို ကိုက်ဖြတ်လိုက်သည်။ လက်မောင်းမှ အသားတစ်ကြီးပြတ်ထွက်သွားပြီး သွေးတွေပန်းထွက်လာသည်။ နောက်မိန်းကလေးတစ်ဦးက သွေးများကိုစုပ်ယူနေသလို တစ်ယောက်ကလည်း လက်မောင်းမှ အသားတစ်ကြီးကို အစိမ်းလိုက်ဝါးစားနေသည်။
ငခမ်းကြည့်နေသည့်အချိန်မှာပင် ကပြားကိုမိန်းကလေးသုံးယောက်က အရှင်လတ်လတ်အသားများဖဲ့စားနေကြသည်။ ကပြားမှာ မလှုပ်ရှားနိုင်ဘဲ တအင့်အင့်နှင့်သာ ညည်းညူနေလေသည်။ ငခမ်းပင် ထိုမိန်းကလေးများကိုကြည့်ရင်း ကြောက်ရွံ့လာလေသည်။
“လတ်စသတ်တော့ ဒီမိန်းကလေးတွေက လူသားစားတဲ့ ဘီလူးမတွေပဲ”
မိုးချုပ်သွားပြီဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်က ကြည်လင်နေသဖြင့် လရောင်မှာ ရွာကလေးပေါ်သို့ဖြာကျနေသည်။
“စည်သူတို့၊ ပျံလွှားတို့”
ငခမ်းလည်းရေရွတ်လိုက်ပြီး အိမ်ပေါ်မှအမြန်ဆင်းခဲ့သည်။ ထိုအခါ အိမ်ရှေ့လှေကားရင်းတွင် ကောင်လေးတစ်ယောက် မတ်တပ်ရပ်နေလေသည်။
“ဟုတ်တယ်၊ ခင်ဗျားတွေ့ပြီမဟုတ်လား၊ သူတို့က လူသားစားတဲ့စုန်းမတွေပဲ”
ထိုကောင်လေးမှာ အလွန်ပိန်လှီနေပြီး အဝတ်အစားတွေမှလည်း စုတ်ပြတ်နေသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း အကွက်အကွက်တွေနှင့် အနာတွေဖြစ်နေလေသည်။
“မင်း၊ မင်းက ဘယ်သူလဲ”
“ခင်ဗျားကျုပ်ကို မမှတ်မိဘူးလားငခမ်း၊ ကျုပ်က ထိပ်ဖြူလေ”
ငခမ်းအလွန်အံ့ဩသွားမိသည်။
“ထိပ်ဖြူဆိုတော့ မင်း၊ မင်းက ခွေးကလေးပေါ့”
“ဟုတ်တယ်၊ ကျုပ်က အရင်ကတော့ လူတစ်ယောက်ပါပဲ၊ ဒီရွာမှာနေတဲ့လူပေါ့”
“ဒါနဲ့ မင်းတို့ရွာမှာ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ အသားစားတဲ့စုန်းမတွေ ရောက်နေခဲ့တာလဲ”
ထိပ်ဖြူက မိုးပေါ်သို့တစ်ချက်မော့ကြည့်လိုက်သည်။
“ဒါတွေအရေးမကြီးပါဘူးဗျာ၊ အခုအရေးကြီးတာက ခင်ဗျား ဒီရွာကနေထွက်ပြေးတော့”
“ဘာလို့လဲ၊ ငါတစ်ယောက်တည်း ထွက်မပြေးနိုင်ပါဘူး”
“ခင်ဗျားနားလည်အောင်ပြောရရင်တော့ ကျုပ်က သူတို့အတွက် ခရီးသွားတွေကို ခေါ်လာပေးရတဲ့ တာဝန်ယူထားရတာပဲ၊ ခင်ဗျားကိုကယ်တယ်ဆိုတာက ခင်ဗျားက ကျုပ်အပေါ်ကောင်းတယ်၊ ဒါကြောင့် ခင်ဗျားကို ကျုပ်ကယ်မယ်၊ ခင်ဗျား မြန်မြန်ပြေးတော့”
ငခမ်း ခေါင်းခါလိုက်သည်။
“ငါမပြေးဘူး၊ ငါ့လူတွေကို ကယ်ရအုံးမယ်ကွ”
(၅)
အိမ်တံခါးပိတ်ထားပြီး မီးများလင်းနေသည့် အိမ်ကလေးတစ်ခုအနီးတွင် ငခမ်းရပ်လိုက်သည်။ သူ့ခါးပတ်မှ ရွှေကြာပွင့်လက်နက်ကိုဖြုတ်လိုက်ပြီး အသင့်ပြင်ထားလိုက်သည်။ အိမ်အတွင်းမှ အသံဗလံများကိုကြားနေရသဖြင့် အိမ်တံခါးကိုခြေထောက်နှင့်ကန်ဖွင့်လိုက်သည်။
“ဝုန်း”
တံခါးပွင့်သွားသည့်အခါ အတွင်းတွင် ချစ်ပွဲဆင်နေသည့် ဝက်ကြီးကိုတွေ့သွားသည်။
“စုန်းမတွေ၊ သေပေတော့”
ဝက်ကြီးအရှေ့တွင် ပက်လက်လှန်နေသည့် စုန်းမအား ငခမ်းက ရွှေကြာပွင့်နှင့်လွှဲကာ ရိုက်ထည့်လိုက်သည်။ ထိုစုန်းမ၏ မျက်နှာကို ရွှေကြာပွင့်က ထိုးဖောက်ဝင်သွားပြီး မျက်နှာရှိအရိုးများမှာကျိုးကျေသွားသည်။
“ငခမ်း၊ မင်းဘာလာရှုပ်တာလဲ”
ထိုအခါ ဝက်ကြီးအနားမှ နောက်မိန်းကလေးတစ်ယောက်မှာ ပါးစပ်ကြီးပြဲကားသွားသည်။ ပါးစပ်အတွင်းတွင်တော့ သင်တုန်းဓါးများကဲ့သို့ ချွန်ထက်နေသည့် အစွယ်များရှိသည်။ မျက်လုံးကြီးလည်း နီရဲသွားပြီး ငခမ်းဆီသို့ ဖားတစ်ကောင်ကဲ့သို့ လွှားခနဲခုန်အုပ်လိုက်လေသည်။
ငခမ်းက ထိုစုန်းမ၏ မျက်နှာကိုခြေထောက်နှင့် ဆောင့်ကန်လိုက်ရာ စုန်းမမှာ လေပေါ်မှာပင် အနောက်သို့လွင့်ပြီး ပြုတ်ကျသွားသည်။ ထို့နောက် မတ်တပ်ရပ်ပြီး အိမ်ခန်းပြတင်းပေါက်မှ ခုန်ချရန်ပြုလုပ်လိုက်သည်။ သို့သော် ငခမ်းက ပိုမြန်သည်။ ချိတ်ကောက်ကြီးနှင့် လှမ်းပစ်လိုက်သောကြောင့် ထိုစုန်းမ၏ ဦးခေါင်းကိုချိတ်မိသွားလေသည်။ ငခမ်းက အားနှင့်ဆွဲလိုက်ရာ စုန်းမမှာ ပက်လက်လန်ကာ လဲကျသွားသည်။ ထိုအခါ ဝက်ကြီးက စုန်းမ၏မျက်နှာကို သူ့ခြေထောက်နှင့် အားကုန်နင်းထည့်လိုက်ရာ စုန်းမ၏ ခေါင်းကြီးတစ်ခုလုံး ပြားချပ်သွားပြီး ဦးနှောက်များမှာ အခန်းအတွင်းပြန့်ကျဲသွားသည်။
“ဝက်ကြီး၊ ဒီကောင်မတွေက လူမဟုတ်ဘူး၊ လူသားစားတဲ့စုန်းမတွေဟ”
ဝက်ကြီးလည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး နံရံတွင်ထောင်ထားသည့် သူ၏ဓါးမကြီးကိုဆွဲယူလိုက်သည်။
“ငါစည်သူကိုသွားကယ်မယ်၊ မင်းက ပျံလွှားကိုသွားကယ် ဝက်ကြီး”
ငခမ်းနှင့် ဝက်ကြီးတို့ စည်သူတို့ကိုကယ်ရန်အတွက် လူခွဲပြီးထွက်လာခဲ့ကြသည်။ အချို့အိမ်ကလေးများမှာ မှောင်အတိကျနေပြီး အချို့အိမ်ကလေးများမှာ မီးများလင်းထိန်နေသည့်အတွက်ကြောင့် လူရှိမရှိကို ရှာရလွယ်ကူသည်။ ငခမ်းက ဝက်ကြီးကို ကယ်ခဲ့သည့်အိမ်ကလေးမှ သုံးအိမ်မြောက်တွင် မီးလင်းနေသည်ကိုတွေ့လိုက်သဖြင့် ထိုအိမ်ဆီသို့အပြေးထွက်လာခဲ့သည်။
(၆)
ပျံချီမှာ မိန်းကလေး လေးယောက်နှင့် ချစ်ပွဲဆင်နေရာမှ တစ်ကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ်တုန်ယင်လာပြီး လဲကျသွားလေသည်။ မိန်းကလေးများ၏ အပြုအစုအယုအယကို ကျေနပ်သွားပြီး ပြုံးလိုက်မိသည်။ သို့သော် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး အားမရှိတော့သလိုဖြစ်သွားသည်။ ခြေတွေလက်တွေပင် မမြှောက်နိုင်တော့ပေ။ ထိုအချိန်တွင် မိန်းကလေးများက သူ့ကိုဝိုင်းပြီးကြည့်ကာ ပြုံးနေကြသည်။
မိန်းကလေးတစ်ယောက်က ပြုံးလိုက်ပြီးသည့်နောက် ပါးစပ်ကြီးဖြဲလိုက်သည့်အခါ အစွယ်ကြီးများနှင့် လျှာအရှည်ကြီးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ပျံချီက ထိုမိန်းကလေးများမှာ လူမဟုတ်မှန်းသိလိုက်သည့်အချိန်တွင် သူနောက်ကျသွားခဲ့ပြီ၊ သူလုံးဝမလှုပ်နိုင်တော့။ သူအားယူပြီး အော်ဟစ်ဖို့ကြိုးစားသည်။ သို့သော် အသံကမထွက်လာတော့ပေ။
ထိုမိန်းကလေး၏ ပြဲနေသည့် ပါးစပ်ကြီးက သူ့မျက်နှာအနီးသို့နီးကပ်လာသည်။ ထိုစဉ်အချိန်မှာပင် ထိုမိန်းကလေး၏ လည်ပင်းဆီသို့ သံကြိုးတစ်ခုက ရစ်ပတ်သွားပြီး ထိုမိန်းကလေးမှာ အနောက်သို့လွင့်ထွက်သွားသည်။ ပျံချီက ခေါင်းထောင်ပြီးကြည့်ရန်ကြိုးစားသော်လည်း ခေါင်းထောင်နိုင်အောင် အားမရှိပေ။
အခန်းအတွင်း တဝုန်းဝုန်းနှင့်တိုက်ခိုက်သည့်အသံများကိုကြားနေရသည်။ နောက်တော့ ထိုအသံများငြိမ်သက်သွားပြီး သူ့ကိုလူတစ်ယောက်က မိုးပြီးကြည့်နေသည်။
“င၊ ငခမ်း၊ ငါ့ကို ကယ်ပါအုံးကွာ”
ပျံချီက အော်ပြောလိုက်သော်လည်း သူ့နှုတ်ခမ်းက လေသံတိုးတိုးကလေးသာ ထွက်သွားသည်။ ငခမ်းက ပျံချီကိုတွဲထူလိုက်သည်။ ပျံချီ၏ ခြေထောက်များမှာ မတ်တပ်ပင်မရပ်နိုင်တော့သည်မို့ နောက်ဆုံး ပျံချီအား ပုခုံးပေါ်တင်ပြီးချီပိုးလိုက်သည်။ ပျံချီက အခန်းအတွင်းသို့ကြည့်လိုက်ရာ မိန်းကလေးများမှာ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် သေဆုံးနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
ငခမ်းက ပျံချီကိုထမ်းပြီး အိမ်ပေါ်မှဆင်းလာသည့်အချိန်တွင် ဝက်ကြီးနှင့် ပျံလွှားတို့ ပြေးထွက်လာကြသည်။
“ပျံလွှား၊ မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား”
ပျံလွှားက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
“ကျုပ်အထင်တော့ ဒီစုန်းမတွေက ယောက်ျားတွေအားကုန်တဲ့အချိန်ကိုစောင့်ပြီးတော့ အစိမ်းလိုက်စားပစ်တယ်ထင်ပါရဲ့”
ငခမ်းက ပျံချီအား ဝက်ကြီးထံသို့လွှဲပေးလိုက်သည်။
“မင်းတို့စောင့်နေအုံး၊ မိန်းမဆို အလွန်ကြိုက်တဲ့ ငါတို့စည်သူကြီးကို လိုက်ရှာရအုံးမယ်”
ရွာထိပ်နားရှိ အိမ်ကလေးတစ်လုံးမှာ မီးလင်းနေပြီး အိမ်ပေါ်တွင်လည်းလူရိပ်များတွေ့သည်မို့ ငခမ်းနှင့် ပျံလွှားက တစ်ယောက်မျက်နှာကို တစ်ယောက်ကြည့်လိုက်ပြီး ထိုအိမ်ကလေးဆီသို့ ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။
ထိုအိမ်ကလေးထဲသို့ ငခမ်းနှင့် ပျံလွှားက ခုန်ဝင်လိုက်သည်။ ထိုအခါ အိမ်ခန်းအတွင်းတွင် ဝတ်လစ်စားလစ်ဖြစ်နေသည့် စည်သူနှင့်မိန်းကလေးငါးဦးကိုတွေ့ရသည်။ စည်သူက မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ပွေ့ချီထားသည်။
“ဟေ့ကောင်တွေ မင်းတို့ဘာလာရှုပ်တာလဲ”
ပျံလွှားက ဓါးမြန်ကလေးများကို ပစ်ခတ်လိုက်သည်။ အခန်းအတွင်းထိုင်နေသည့် မိန်းကလေးနှစ်ဦး၏ နဖူးကို ဓါးမြန်ကလေးများက စိုက်ဝင်သွားသည်။ ငခမ်းကလည်း စည်သူလက်ထဲမှ မိန်းကလေးကို သံကြိုးဖြင့်ဆွဲကာ လည်ပင်းကိုချိုးလျှက်သတ်ဖြတ်လိုက်သည်။
“အချစ်လေး၊ ငါ့အချစ်လေး”
“အချစ်လေးလုပ်မနေနဲ့၊ ဒါစုန်းမတွေဗျ”
ပျံလွှားနှင့် ငခမ်းခပ်မြန်မြန်လှုပ်ရှားလိုက်သဖြင့် တစ်ခန်းလုံးမှမိန်းကလေးများမှာ အပိုင်းပိုင်းပြတ်လျှက် သေဆုံးကုန်သည်။ စည်သူက အဝတ်အစားများမဝတ်သေးဘဲ သူ့ဓါးနှစ်လက်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
“အကုန်သေကုန်ပါပြီဗျာ”
ငခမ်းကပြောလိုက်သည့်အခါ စည်သူက အံကိုကြိတ်လိုက်သည်။
“အခန်းထဲမှာ သုံးယောက်ကျန်သေးတယ်ကွ”
သူတို့နှစ်ယောက် အံ့ဩနေစဉ်မှာပင် စည်သူမှာအခန်းအတွင်းသို့ ဓါးနှစ်လက်ကိုင်လျှက် ပြေးဝင်သွားသည်။ အခန်းအတွင်း ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်သံများကြားရပြီးနောက် တစ်ကိုယ်လုံးသွေးများပေလျှက် စည်သူက ပြန်ထွက်လာသည်။ ငခမ်းနှင့် ပျံလွှားကလည်း အခန်းအတွင်းမှဝတ်လစ်စားလစ်နှင့် ပြန်ထွက်လာသည့် စည်သူကိုကြည့်ပြီး အံ့ဩနေမိသည်။
“ခင်ဗျားဗျာ၊ တစ်ရွာလုံးနဲ့များ ပေါင်းဖို့စိတ်ကူးထားသလား”
ပျံလွှားက ပါးစပ်မှ တစ်ခုခုကိုရွတ်ဖတ်လိုက်သည့်အခါ သူပစ်ထားသည့် ဓါးမြန်ကလေးများမှာ သူ့ထံသို့ ပြန်လည်ရောက်လာကြသည်။ ထို့နောက် သူတို့အကုန်လုံး ရွာလယ်လမ်းမတွင် ဆုံကြသည်။ သူတို့အနီးအိမ်တစ်အိမ်သို့ ဝင်ကြည့်လိုက်ရာ အရိုးကျနေပြီဖြစ်သည့် ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ အလောင်းကိုတွေ့ရသည်။ ထိုအလောင်းအား မိန်းကလေးသုံးယောက်မှ ဝိုင်းဝန်းလုယက်စားသောက်နေကြရာ ငခမ်းတို့ရှင်းပစ်လိုက်ကြသည်။ အလောင်းမှာ မည်သူမှန်းမမှတ်မိနိုင်လောက်အောင် ပျက်စီးနေပြီဖြစ်သည်။
“အဲဒါ ကထောဖြစ်မယ်ဗျ၊ ကျုပ်အိမ်တစ်အိမ်မှာ ကပြားကိုလည်းတွေ့ခဲ့သေးတယ်”
မနက်က အကောင်းအတိုင်းရှိနေခဲ့သည့် ကထောမှာ အခုတော့ အရိုးစုသာကျန်တော့သည်။ ရှိသမျှ အသားနှင့် စားလို့ရသည့်အစိတ်အပိုင်းများအားလုံးမရှိတော့ပေ။
နောက်ဆုံးသူတို့ရွာလယ်အိမ်ကြီးဆီသို့ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ ထိုအိမ်တွင် မြည်းများရှိသည်မဟုတ်ပါလား။ အိမ်ကြီးဆီသို့ရောက်သည့်အခါ အိမ်ပေါ်မှအလွန်ချောမောလှပသည့် မိန်းကလေးတစ်ဦးက ဆင်းလာခဲ့သည်။
“အကိုပြန်လာမယ်ဆိုလို့ စောင့်နေတာကြာပေါ့”
ထိုမိန်းကလေး၏ အလှကိုအားလုံးကိုငေးကြည့်ရလောက်သည်။ ငခမ်းလည်း လက်ထဲမှ ရွှေကြာပွင့်လက်နက်ကို တဝှီးဝှီးမြည်အောင် လွှဲခတ်လိုက်သည်။
“အကိုပြန်လာပြီလေနှမ၊ မင်းနဲ့ငါ စာရင်းရှင်းကြတာပေါ့”
ထိုမိန်းကလေး၏ လက်ချောင်းများမှာ ဓါးသွားများအဖြစ်သို့ပြောင်းလဲသွားသည်ကို လရောင်နှင့်အတိုင်းသားမြင်ရသည်။ ဓါးသွားများမှာ ဝင်းလက်ကာ သံရောင်တောက်ပနေသည်။ ငခမ်းက ရွှေကြာပွင့်လက်နက်နှင့် လွှဲလွှဲပြီးတိုက်ခိုက်လေသည်။ ဓါးသွားများတပ်ထားသည့် ရွှေကြာပွင့်မှာ ထိုမိန်းကလေး၏ နားထင်ကို အားပြင်းပြင်းနှင့်ရိုက်ခတ်မိသွားသော်လည်းကျောက်တုံးတစ်တုံးကို ထိသကဲ့သို့ ချွင်ခနဲမြည်ကာ ပြန်ကန်ထွက်လာသည်။
ငခမ်းအလွန်အံ့ဩသွားမိသည်။ ထိုအခါ စည်သူက သူ့ခါးမှသေနတ်ကိုဖြုတ်လိုက်ပြီး ထိုမိန်းကလေး၏ နဖူးတည့်တည့်သို့ပတ်ခတ်လိုက်သည်။
“ဒိုင်း”
သေနတ်သံက တောင်ကြောတစ်ခုလုံးပေါ်သို့ ဟိန်းထွက်သွားလေသည်။ ကျည်ဆန်က ထိုမိန်းကလေး၏ နဖူးမှဝင်လျှက် နောက်စေ့မှ ပွင့်ထွက်သွားသော်လည်း ထိုမိန်းကလေးမှာ နာကျင်ပုံမပြပေ။
“ရှင်တို့အစွမ်းက ဒီလောက်ပဲလား”
ထိုမိန်းကလေးက ဓါးနှင့်တူသော လက်ချောင်းများဖြင့် စည်သူအားအတင်းဝင်ခုတ်သည်။ ရုတ်တရက်မို့ စည်သူဓါးထုတ်ချိန်ပင်မရလိုက်ပေ။ သို့သော် ဝက်ကြီးက သူ့ဓါးကြီးဖြင့် ဝင်ခံလိုက်ရာ ထိုမိန်းကလေး၏ ဓါးသွားများနှင့်ထိမိပြီး ဓါးမကြီးက မီးတွေပွင့်ထွက်သွားသည်။
ဝက်ကြီးက တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ထိုမိန်းကလေး၏ ရင်ဝသို့ အားဖြင့်ဆောင့်ကန်ထည့်လိုက်သည်။ သို့သော် ထိုမိန်းကလေးက ဘာမှမဖြစ်ဘဲ ဝက်ကြီးသာ အနောက်သို့လွင့်ထွက်သွားပြီး မြေပေါ်သို့လိမ့်ကျသွားသည်။
“ဟား၊ ဟား၊ ဟား”
ထိုမိန်းကလေး၏ ကျယ်လောင်သည့်ရယ်သံကြီးက ရွာကလေးတစ်ရွာလုံးကို ဖုံးလွှမ်းသွားတော့သည်။
“ဟေ့နှမ၊ နင့်ကို အကိုစောင့်နေတယ်၊ လာခဲ့စမ်း”
ငခမ်းကအော်လိုက်သဖြင့် ထိုမိန်းကလေးက ငခမ်းဆီသို့ပြေးဝင်သွားသည်။ ထို့နောက် ငခမ်းနှင့်တိုက်ခိုက်ကြသည်။ တစ်ချီတွင် ငခမ်း၏ ရွှေကြာပွင့်လက်နက်မှာ လက်မှချော်ထွက်သွားလေသည်။ ထိုအခါ ထိုမိန်းကလေးက သူ၏ လက်ချောင်းဓါးသွားများဖြင့် ငခမ်း၏ရင်ဘတ်ကို အားကုန်ထိုးစိုက်ချလိုက်သည်။
“ချွင်”
သို့သော် ထိုဓါးသွားများက ငခမ်း၏ ရင်ဘတ်အားမဖောက်ဝင်ဘဲ မိန်းကလေး၏ လက်ချောင်းဓါးသွားများသာ ကျိုးပဲ့သွားလေသည်။ ထိုမိန်းကလေး အံ့ဩသွားသလို၊ ငခမ်းလည်းအံ့ဩသွားသည်။
“ငါသိတယ်၊ နင့်ဆီမှာ တစ်ခုခုရှိနေလို့ နင့်ကို ငါတို့မှော်ပညာသုံးပြီး မြှူဆွယ်လို့မရတာ”
ငခမ်းက သေချာစဉ်းစားနေလိုက်သည်။ ထိုအချိန် သူ့လက်မောင်းတွင်ပတ်ထားသည့် နသန်ကောင်ကြီး၏ အစွယ်ကိုသတိရလိုက်သည်။
“နသန်ကောင်ရဲ့ အစွယ်ကြောင့်များလား”
ငခမ်းက ရိပ်မိလိုက်ပြီမို့ အော်ဟစ်လိုက်သည်။
“အားလုံးပဲ၊ သူ့ကိုဖမ်းချုပ်ထား၊ ဒီစုန်းမကို ကျုပ်သတ်မယ်”
ပျံလွှားက သူ့ခါးကြားမှ အိတ်ကပ်ကလေးတစ်ခုအတွင်းသို့နှိုက်လိုက်ပြီး အမှုန့်တစ်ချို့ကိုပစ်ခတ်လိုက်သည်။
“ရော့ ဒီမှာ ဆားနက်တဲ့ကွ”
ဆားမှုန်များက စုန်းမအားထိသည့်အခါ တစ်ကိုယ်လုံးအငွေ့တွေထွက်လာပြီး စုန်းမမှာ ရုန်းကန်နေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဝက်ကြီးက စုန်းစဆီသို့ အပြေးဝင်လာပြီး ကိုယ်လုံးနှင့်တိုက်ထည့်လိုက်ရာ စုန်းမမှာလွင့်ထွက်သွားပြီး မြေပေါ်သို့ကျသွားလေသည်။ စည်သူက စုန်းမဆီသို့ပြေးဝင်လိုက်ပြီး စုန်းမ၏ ညာဖက်လက်ကိုဖမ်းချုပ်ထားလိုက်သည်။
အလားတူ ပျံလွှားကလည်း လျှင်မြန်စွာပြေးဝင်သွားပြီး စုန်းမ၏ ဘယ်ဘက်လက်ကို ဖမ်းချုပ်ထားလိုက်ရာ စုန်းမမှာမြေပြင်တွင် ပက်လက်ကြီးလန်လဲနေသည်။
“ငခမ်း၊ အမြန်လုပ်တော့”
ငခမ်းလည်း သူ့လက်မောင်းတွင်ကြိုးဖြင့်စည်းထားသည့် နသန်ကောင်၏ အစွယ်ကိုဖြုတ်လိုက်ပြီးနောက် စုန်းမအပေါ်သို့ လွှားခနဲခုန်တက်လိုက်သည်။ နသန်ကောင်၏ အစွယ်ကိုလက်နှစ်ဖက်နှင့်ကိုင်လိုက်ပြီးနောက် အားကုန်ထိုးစိုက်ချလိုက်သည်။
“သေပေတော့ စုန်းမ”
စုန်းမ၏ နဖူးတည့်တည့်သို့စိုက်ဝင်သွားပြီး စုန်းမကြီးမှာ ရုန်းကန်နေသည်။ မကြာခင် စုန်းမ၏ အသားများမှာ ကျောက်သားများကဲ့သို့ဖြစ်လာပြီးသူတို့မျက်စိရှေ့မှာတင် ကျောက်ရုပ်ကြီးတစ်ရုပ်ဖြစ်သွားလေသည်။
“ဟေး၊ ပြီးပြီ၊ အားလုံးပြီးသွားပြီ”
ကောင်လေးတစ်ယောက်က အော်ဟစ်ပြီးပြေးထွက်လာသည်။
“အဲဒါဘယ်သူလည်း”
စည်သူက ငခမ်းကိုမေးလိုက်ရာ ငခမ်းက ခေါင်းကုတ်လျှက်
“ခင်ဗျားကိုပြောရင် ယုံချင်မှယုံမယ်၊ အဲဒါ ကျုပ်တို့ရဲ့ ထိပ်ဖြူခွေးကလေးဗျ”
သူတို့အားလုံးထူးဆန်းသွားသည်။
(၇)
“ဒီလိုဗျ၊ ကျုပ်တို့ရွာကလေးက အရင်တုန်းက အေးအေးချမ်းချမ်းရှိနေတဲ့ တောင်ပေါ်ရွာကလေးပါဗျာ၊ တစ်ရက်တော့ ကျုပ်တို့ရွာက မုဆိုးကြီးက တောင်ပေါ်မှာ အမဲလိုက်သွားရင်းနဲ့ မိန်းမပျိုကလေးတစ်ယောက်နဲ့တွေ့ပြီးတော့ သူကလက်ထပ်လိုက်တယ်”
“အဲဒီမိန်းမပျိုကလေးဟာ တကယ်တော့ လူသားကိုအစိမ်းစားတဲ့ တောင်မြင့်စုန်းမကြီးကိုးယောက်ထဲက စုန်းတစ်ယောက်ဆိုတာ ကျုပ်တို့မသိခဲ့ဘူး၊ အဲဒီနောက်ပိုင်းတော့ ကျုပ်တို့ရွာမှာ အသားစားစုန်းတွေပျော်မြူးပြီးတော့ အခုလို ယောက်ျားမရှိတော့တဲ့ ရွာကြီးတစ်ရွာဖြစ်သွားတော့တာပါပဲ၊ ဒါပေမယ့် စုန်းမတွေက ထူးဆန်းတယ်ဗျ၊ ယောက်ျားရဲ့အသားကိုပဲ စားသောက်ကြတာ၊ မိန်းကလေးတွေကိုတော့ သူတို့စုန်းဇတ်ထဲသွင်းလိုက်ကြတာပေါ့”
စည်သူက မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။
“ယောက်ျားတွေအကုန်စားတယ်ဆိုတော့ မင်းကလည်း ယောက်ျားလေးမဟုတ်လား၊ မင်းကိုဘာလို့မစားကြတာလဲ”
ထိုကောင်လေးက ခေါင်းကုတ်လိုက်ပြီး
“ကျုပ်က မွေးရာပါ နူနာစွဲနေတဲ့ကောင်လေးဆိုတော့ သူတို့စားရမှာ ရွံတယ်လေ၊ ဒါနဲ့ သူတို့က ကျုပ်ကို ခွေးတစ်ကောင်အဖြစ် မှော်အတတ်နဲ့ပြောင်းလဲပစ်လိုက်တယ်၊ ကျုပ်က နေ့ဘက်ဆိုရင်ခွေးဖြစ်ပြီး ညဘက်ဆိုရင်တော့ လူတစ်ယောက်အဖြစ်နဲ့နေ့လို့ရတယ်”
“စုန်းမတွေက ကျုပ်ကို ဒီရွာကလေးဆီကို ယောက်ျားတွေခေါ်လာဖို့ တာဝန်ပေးထားတယ်၊ ကျုပ်လည်း ဒီကိုဖြတ်လာတဲ့ ယောက်ျားတွေထဲမှာ လူစိမ်းပါရင် တောထဲကိုခေါ်ပြီး လမ်းပျောက်အောင်လုပ်ရတယ်၊ နောက်တော့ သူတို့ကို ဒီရွာကလေးဆီကို ခေါ်လာရတာပေါ့ဗျာ”
ထိုအခါ ပျံချီက ရယ်မောလိုက်သည်။
“ဟား၊ ဟား လမ်းမသိခွေးနောက်လိုက်ဆိုကွ ငခမ်းရ”
“ကဲပါ၊ အခုသူတို့တွေအကုန်သေသွားပြီဆိုတော့ ကျုပ်လည်းခွေးအဖြစ်က လွတ်ပြီထင်ပါရဲ့ဗျာ”
ငခမ်းက ထိုကောင်လေးဆီသို့ လက်ကမ်းပေးလိုက်သည်။
“မင်း ငါတို့နဲ့လိုက်ခဲ့ပါ”
ထိုအခါ ထိုကောင်လေးက ခေါင်းခါပြသည်။
“ကျုပ်မလိုက်တော့ဘူး၊ ကျုပ်ဒီမှာပဲနေခဲ့တော့မယ်၊ ကျုပ်တကယ်လို့ ခေါင်းချရမယ်ဆိုရင်လည်း ကျုပ်မွေးရပ်ဇာတိကလေးမှာပဲ ခေါင်းချချင်တယ်”
ခေါ်မရသည့်အဆုံး ထိုကောင်ကလေးကိုရွာတွင်သာ ထားခဲ့ရသည်။ အရိုးစုဖြစ်နေသည့် ကထောနှင့် ကပြားကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန်မြှုပ်နှံပေးလိုက်ကြပြီး တစ်ရွာလုံးမှ စုန်းမများကို နှိမ်နင်းပစ်လိုက်ကြသည်။ ကထောအတွက် မှတ်တိုင်ကလေးတစ်ခုကိုစိုက်ထူပေးပြီး ငခမ်းက မီးသွေးခဲဖြင့် ကထောဟု ရေးသားပေးလိုက်သည်။
“ငခမ်းရာ၊ သေတဲ့သူက သေနေပြီမဟုတ်တာတွေလုပ်မနေပါနဲ့တော့”
စည်သူက လှမ်းပြောသည်။ ငခမ်းက ကထော၏ မြေပုံကလေးကိုကြည့်လိုက်ပြီး
“ခင်ဗျားရဲ့ ဝက်ဝံသားမွှေးထည်တော့ ကျုပ်ယူလိုက်ပြီနော်”
ထိုသို့ပြောကာ ထထွက်လာခဲ့သည်။ ရွာမှထွက်တော့ မိုးလင်းနေပြီဖြစ်သည်။ ထိပ်ဖြူဟုခေါ်ခဲ့သည့် ခွေးကလေးတစ်ဖြစ်လဲ ကောင်ကလေးက သူတို့အဖွဲ့ကိုလက်ပြနှုတ်ဆက်ရင်း လူသူမရှိသည့်ရွာကလေးတွင် တစ်ယောက်တည်းကျန်နေခဲ့တော့သည်။
ငခမ်းတို့ထွက်သွားသည့်အခါ ထိပ်ဖြူက ရွာထဲသို့ပြန်ဝင်ခဲ့သည်။ ရွာလယ်အိမ်ကြီးရှေ့ မြေကွက်လပ်တွင် ကျောက်ရုပ်ဖြစ်နေသည့် စုန်းမကြီးကိုကြည့်လိုက်သည်။ စုန်းမကြီး၏ နဖူးတွင်တော့ နသန်ကောင်ကြီး၏ အစွယ်က နစ်ဝင်နေလေသည်။