နှစ်ချို့မြွေပွေးကြီး

အတိုင်းလက်ချောင်းများဖြင့်ပလက်ကင်(Plucking)တီးခတ်ကာ စိုင်းထီးဆိုင်၏သီချင်းတစ်ပုဒ်ကို သီဆိုလိုက်ပါသည်။
“× × × ဝါသနာထက် × × × ဝမ်း ရေးခက်တော့ × × × ဒီသီချင်းဟာ × × × ငါ့ရဲ့
နောက်ဆုံး× × × သီချင်းဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်×
× မပြောတတ်ဘူး× × × ဟိုအရင်ကလို
ဖက်ခွက်စားလို့× × ×အခေါ်မခံရတာ× × ×တစ်ခုကလွဲရင်လေ × × ×ကိုယ့်ဘဝ
ဟာ × xလုံးဝx × × မထူးသေးဘူး× × ×အို
× အနုပညာကို ××× ငွေဆိုတဲ့ ဘုရားအတွက် × × × ပျော်တော်ဆက်ဖို့ရာ× × × မဖြစ်စေလိုပါ×××အို × × × သူတောင်းစားသာသာ × × ×လူတွေစွန့်ကြဲသမျှ× × × မျှော်နေရတဲ့ဘဝ × × × ရောက်နေသူအဖို့ × × ×ကိုယ်ချစ်တဲ့အနုပညာကို× × ×တကယ်စွန့်လွှတ် ရတော့မှာ×××”
x
ကျွန်တော်လည်း အကြိုက်ဆုံး သီချင်းများထဲမှ တစ်ပုဒ်ဖြစ်၍ ကိုသက်ဦးနှင့် အတူစီးချောင်းလိုက်ပါသီဆိုနေမိသည်။ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးမှာလည်းအသံဗလံ
များတိတ်ဆိတ်သွားကြပြီးကျွန်တော်နှင့်ကိုသက်ဦးတို့၏ ဂီတသံစဉ်တွင်ငြိမ်သက် စွာ စီးမျောလိုက်ပါနေကြသည်။ မြောက်ပြန်လေညင်းကလည်း တသုန်သုန်တိုက် လာသည်။မြူခိုးများနှင့်အတူဆီးနှင်းစအချို့ကကျွန်တော်တို့၏မျက်နှာနှင့် နှုတ်ခမ်း များပေါ်သို့တဖွဲဖွဲကျဆင်းလာသည်။ကိုသက်ဦးကနောက်ဆုံးအတီးပိုဒ်ကိုသေသပ် လှပစွာလက်ချောင်းများဖြင့် Plucking ဆွဲ၍ အဆုံးသတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ “ဇာတ် ဆရာရေ-အေးလာပြီဗျာ-လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သွားကြစို့”

ဟုဆိုကာ ဂစ်တာကို ကျွန်တော့် လက်ထဲ ပြန်ထည့်ပေးလာသည်။ ကျွန်တော် လည်း“အိုကေပေါ့ဗျာ”ဟုဆိုကာ ဂစ်တာကို လှမ်းယူလိုက်ကာ အခန်းထဲသို့ သွား ပြန်ထားလိုက်ပါသည်။အခန်းထဲမှ ပြန်အထွက်တွင် အမေကြီး(အဘွား)က-
“ဟိုကောင်လေး- ညနက်အောင် မနေနဲ့နော်။ အေးတယ်- စောစောပြန်ခဲ့”ဟု လှမ်းမှာသည်။ ကျွန်တော်က “ဟုတ်ကဲ့- မေကြီး”
ဟုပြောပြီးအိမ်ထဲမှကပျာကယာထွက်ကာကိုသက်ဦးစက်ဘီးကိုနှစ်ယောက်
အတူစီးကာလက်ဖက်ရည်ဆိုင်သို့ ထွက်ခဲ့ကြလေသည်။

ကျွန်တော်တို့ထိုင်နေကျ စနေကဖီး”သို့ရောက်သောအခါဆိုင်ရှင်ကိုအောင်
ကျော်ကြီးက ကျွန်တော်တို့အကြိုက် အဖန်ရည်ကျကျ နှစ်အို၊စပ် လက်ဖက်ရည် တစ်ခွက်စီကို အငွေ့တထောင်းထောင်းထလျက်လာချပေး သည်။ အချိန်ကလည်း ည(၈)နာရီသာ သာခန့်ရှိနေပြီး အေးစိမ့်နေသော ဆောင်းညချမ်းအခါသမယတွင် လက်ဖက်ရည်ပူပူလေးကို မှုတ်သောက်ရသည်မှာ အလွန်အရသာရှိလှပေသည်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်လည်း လက်ဖက်ရည်ပူပူကို မှုတ်သောက်လိုက်ကြပြီး နောက်ခံတွင်းချဉ်သက်သာစေရန်ဓာတ်ဘူးတွင်းမှရေနွေးကြမ်းပူပူများကိုနစ်ခွက်၊
သုံးခွက်စီရဲ့ပြီးသောက်လိုက်ကြပြန်သည်။ ရေနွေးကြမ်းနှစ်ခွက်၊သုံးခွက်စီသောက်
အပြီးမှာကိုသက်ဦးက စကားစလာသည်။
“ဇာတ်ဆရာရေ-ကျွန်တော်တို့ဒီညညမီးထိုးပြီးငှက်အိပ်တန်းပစ်ကြရအောင်
ဗျာ။ ဆင်ဖြူကုန်းရွာမြောက်ဘက်ကကျွန်တော့်မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ရဲ့လယ်တဲမှာ ဒီညကြက်သားကာလသား ဟင်းချက်ခိုင်းထားတယ်။ သူတို့က စပါးရိတ်ချိန်မို့လယ် တောကို ပြောင်းပြီးနေတာ (၁)လလောက်ရှိပြီ။ စပါးတွေ ရိတ်သိမ်းပြီးလို့ တပို့တွဲ လကုန်လောက်ရောက်မှရွာထဲပြန်ရွှေ့ကြမှာ၊လူကြီးတွေနဲ့အမျိုးသမီးတွေကတော့
အေးလို့ရွာထဲမှာပဲနေကြတယ်။ အခုလယ်တောထဲမှာသူတို့ညီအစ်ကို(၃)ယောက်

ကာလသားဟင်းချက်ထားမယ်။ ရွှေမိ (တောအရက်)လည်း ဝယ်ထားမယ်၊ ညီ- မီးထိုး ငှက်ပစ်ရင်းနဲ့ လာခဲ့ကြပါလားလို့ ပြောသွားတယ်။ ခင်ဗျား ဘယ်လိုသဘော ရလဲ။လိုက်မယ်မဟုတ်လား”
ဟုမေးလာပါသည်။
“အော်- ခင်ဗျားဘော်ဒါ- ကိုစိန် မောင်ကြီးတို့ ညီအစ်ကိုတွေလား။ သူတို့က ညီအစ်ကို(၃)ယောက်စလုံး ခင်တတ်မင်တတ်ရှိပြီး သဘောကောင်းတယ်ဗျ။ (၃) ယောက်စလုံးကလည်းလူပျိုလူလွတ်တွေဆိုတော့အနောင်အဖွဲ့ကင်းတာပေါ့ဗျာ” “ဟုတ်တယ်ဗျ – ဘယ်လိုလဲ- ခင်ဗျား လိုက်မယ်မဟုတ်လား”
“သွားတော့သွားတာပေါ့ဗျာ။ ဒါပေမဲ့- ကျွန်တော်ပြန်မလာမချင်းအိမ်မှာအမေ ကြီးက ထိုင်စောင့်နေမှာဗျ။ ဒီလိုလုပ်ဗျာ-အိမ်ကို ကျွန်တော် အဝင်ပြပြီး ပြန်ထွက် လာခဲ့မယ်၊ ခင်ဗျား အပြင်ကနေ ခဏစောင့်နေလိုက်ပေါ့။ ညမီးထိုးပစ်မှာဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ဓာတ်ခဲတွေ ဘာတွေထပ်ဝယ်ရဦးမှာဗျ။အိမ်မှာက(၃)ခဲထိုးဓာတ်မီး ပဲရှိတာ”
“အင်း- ဟုတ်တယ်ဗျ။ကဲ-ပြောနေကြာတယ်-လာ-သွားကြစို့”
ဟုဆိုကာလက်ဖက်ရည်ဖိုး ရှင်းပြီးအိမ်ကိုစက်ဘီးဖြင့်ပြန်ခဲ့ကြသည်။ ကိုသက်
ဦးကဝင်းတံခါးအပြင်ဘက်မှစက်ဘီးနှင့်အတူစောင့်နေရစ်ပြီးကျွန်တော်ကစေ့ထား သောတံခါးကိုတွန်းဖွင့်ကာချောင်းဟန့်သံပေးလိုက်ပြီးတံခါးမကြီးကိုအတွင်းမှချက် ထိုးပြီး ပိတ်လိုက်သည်။အမေကြီးကအိမ်အပေါ်ထပ်ဘုရားကျောင်းဆောင်ရှေ့တွင် ဘုရားဝတ်ပြုနေရာမှ-
“ကောင်လေး- တံခါးတွေသေချာပိတ်နော်”
ဟု လှမ်းမှာရှာသည်။ ကျွန်တော်လည်း“ဟုတ်ကဲ့ “မေကြီး”ဟုပြန်ဖြေရင်း အခန်းထဲသို့ဝင်ကာ လက်စွဲတော် တရုတ်နီဘေးဆွဲ One special လေသေနတ် ကြီးကိုဖြုတ်ကာ အံဆွဲထဲမှ သင်္ဘောဆေးအဖြူရောင် ဘူးသေးလေးကိုထုတ်ကာ ချိန်သီး၏ထိပ်ဖျားကိုသင်္ဘောဆေးအဖြူရောင်လေးတို့ပေးပြီးပါးစပ်မှလေမှုတ်ပေး လိုက်သည်။ ညမီးထိုးပြီးပစ်မှာဖြစ်၍ ချိန်သီးကို မီးရောင်ဖြင့် လွယ်ကူစွာ မြင်နိုင်ရန်

ဆေးအဖြူရောင်ခြယ်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ပြီးလျှင် ခေါင်းအုံးအောက်မှ (၃)ခဲထိုး ဓာတ်မီးကြီးကိုယူ၍ ခါးမှာထိုးလိုက်ပြီးအံဆွဲထဲမှ ကျည်ဆန်ဘူးကိုယူ၍ဘောင်းဘီ အိတ်ထဲထိုးထည့်လိုက်သည်။ လိုအပ်သည်များကိုလျှပ်တစ်ပြက်အချိန်အတွင်းဇယ် ဆက်သလို ပြင်ဆင်လိုက်ပြီး အခန်းတံခါးကို စေ့ပိတ်ပြီး ခြင်ထောင်ချထားလိုက် သည်။ ပြီးလျှင်ပြတင်းပေါက်တံခါးကိုအသံမမြည်အောင်ကြိတ်ဖွင့်ပြီးသေနတ်လွယ် လျက်အပြင်ကို ကျော်ထွက်လိုက်သည်။ ပြီးမှ တံခါးကိုအသာအယာ ပြန်စေ့ထားခဲ့ လိုက်သည်။ ခြေသံမကြားအောင် ဝင်းတံခါး အပြင်ထွက်ခဲ့ပြီး ကိုသက်ဦးနှင့်အတူ စတိုးဆိုင်သို့စက်ဘီးစီးရင်း ထွက်ခဲ့သည်။
စတိုးဆိုင်မှဓာတ်ခဲနှစ်လုံးစီနှင့်ဓာတ်မီးအဖိုးနှစ်ခုစီဝယ်ခဲ့ကြသည်။မီးသီးများ
မှာ အပိုဝယ်ထားပြီးဖြစ်၍ ထပ်မံမဝယ်ကြတော့ပါ။ လိုအပ်သော ပစ္စည်းများဝယ်ပြီး

နောက် ကိုသက်ဦး အိမ်သို့သွားသည်။ ကျွန်တော်က အပြင်ဘက်မှ စောင့်နေခဲ့ပြီး ကိုသက်ဦးကအိမ်ထဲဝင်သွား၏။ ခဏအကြာမှာဘောင်းဘီနှင့်အနွေးထည်များထပ် ဝတ်လာပြီး သူ့လက်စွဲတော် တရုတ်နီအောက်ဆွဲ လေသေနတ်ကြီးလိုလွယ်ကာ ဓာတ်မီးတစ်လက်ကိုလက်မှာကိုင်ပြီးပြန်ထွက်လာသည်။ သူ၏ ဟမ်းဘားစက်ဘီး ကြီးကို ကျွန်တော်ကနင်းပြီး ကိုသက်ဦးက ကယ်ရီယာခုံမှာထိုင်ရင်း မြောင်းပေါင် လမ်းအတိုင်း စက်ဘီးဖြင့်ထွက်ခဲ့ကြလေသည်။

လကွယ်ညမဟုတ်သော်လည်းလမိုက်ညဖြစ်၍ ကြယ်ရောင်လရောင်များသာ
ရှိသည်။ မြောင်းပေါင်လမ်းတစ်လျှောက်မှာလည်းညဉ့်အချိန်ကျက်စားသောပိုးမွှား ကောင်များ၊ ပုရစ်များ၏အော်သံများ၊ ကျိုင်းကောင်များ၏ အော်မြည်သံများဖြင့် အသက်ဝင်နေပေသည်။ကုက္ကိုပင်ကြီးများပေါ်မှဇီးကွက်များကလည်း“ကျိကွက်- ကျိုကွက် – ကွစ် – ကွစ်”ဟု အော်မြည်နေကြသည်။ ခပ်ဝေးဝေးရှိ လယ်တွင်းထဲရှိ ထန်းပင် ညီနောင်ပေါ်မှ ဒီးဒုတ်ငှက်ကြီးများကလည်း “ဒီး- ဒီး”ဟု အော်မြည်နေကြ သည်။ မိန်ကောင်ခေါ်ဖလံဖြူငှက်ကြီးများကလည်း ကောင်းကင်ယံတွင် ဆူညံစွာ အော်ဟစ်ပျံသန်းနေကြသည်။ ထိုမိန်ကောင်ခေါ်ငှက်ကြီးများကို အချို့လူကြီးသူမ များက “ငှက်သူတော်”ဟု ခေါ်ကြပြီး လူကြီးအချို့ကမူ“ငှက်ဆိုး”ဟု ခေါ်ကြသည်။ လူ့ရပ်လူ့ရွာအနီးငှက်ကြီးများလာရောက်ကျက်စားစဉ်ထိုငှက်ကြီးများ၏အော်မြည်
ဟန်အသံကိုလိုက်၍အခေါ်အဝေါ်ကွဲပြားဟန်တူပါသည်။
မရှင်းလင်း၍ မေးမြန်းကြည့်သောအခါထိုငှက်ကြီးများသည်ညအချိန်ကောင်း ကင်ယံတွင် ပျံဝဲကျက်စားနေစဉ်မြေပြင်တွင် သွားလာလှုပ်ရှားနေသောယမမင်း၏
တမန်တော်ငရဲသားများကိုတွေ့မြင်ရသောကြောင့်လည်းကောင်း၊နာနာဘာဝဝိနာ ဘာဝများကို တွေ့မြင်ရသောကြောင့်လည်းကောင်း ထိုအရပ်ဒေသမှာ နေထိုင်သူ လူသားများကိုသတိပေးသည့်အနေဖြင့်အော်ဟစ်ကြခြင်းဖြစ်သည်ဟုဆိုကြသည်။
အချို့အယူသည်းသူတို့ကလည်း ရပ်ရွာအတွင်းငှက်ဆိုးလာရောက်နားခိုအော်မြည်

သောနေအိမ်မှရက်များမကြာမီလူသေတတ်သောကြောင့်ထိုငှက်ကြီးများကို“ငှက်
ဆိုး”ဟု သတ်မှတ်ခေါ်ဝေါ်ကြသည်။ ထိုအစဉ်အလာ ယုံကြည်မှုများအတိုင်း မြို့စွန် တွင်ကျရောက်နေသောကျွန်တော်တို့ရပ်ကွက်လေးတွင်ထိုငှက်ကြီးများညအချိန် အော်မြည်သံ ကြားရသောအပိုင်းမှာ ရက်များမကြာမီ လူသေဆုံးမှုများ ပေါ်ပေါက် တတ်သည် ကို တိုက်ဆိုင်စွာ လေ့လာတွေ့ရှိရပါသည်။ ညအချိန် မြောက်ဘက်ပိုင်း တွင် ထိုငှက်ကြီးများ ဆူညံစွာ အော်မြည်နေကြပါက ထိုမြောက်ဘက်ပိုင်းတွင် ရက် များမကြာမီ နာရေးပေါ်တတ်ပါသည်။ အလားတူစွာ တောင်ဘက်ပိုင်း၊ အနောက် ဘက်ပိုင်း၊ အရှေ့ဘက်ပိုင်း၊ အလယ်ပိုင်း စသည်ဖြင့် အများသတ်မှတ် ခေါ်ဝေါ်သည့် အပိုင်းများတွင်လည်း တိုက်ဆိုင်စွာဖြစ်တတ်သည်ကို တွေ့ရ၏။
ကျွန်တော်တို့ ငှက်ပစ်မုဆိုးများအနေဖြင့် ညအချိန် ညမီးထိုး၍ ငှက်ပစ်လေ့ ရှိသော်လည်းအဆိုပါညငှက်ကြီးများကို ပစ်လည်း မပစ်၊ စားလည်း မစားကြပါ။ နေ့ အခါကျက်စားပြီး ညအချိန် အိပ်တန်းတက်နေသောငှက်များကိုသာရှာဖွေပစ်ခတ် ကြခြင်းဖြစ်ပါသည်။
ကျွန်တော်က စက်ဘီးနင်းရင်း စိတ်ကူးတည့်ရာစဉ်းစားနေစဉ်ကယ်ရီယာခုံပေါ် ထိုင်လလိုက်လာသောကိုသက်ဦးက-
“ဇာတ်ဆရာရေ-ရှေ့နားကျရင် မြောင်းဘောင်ပေါ်ကနေ သူတို့လယ် တောထဲ ဖဲ့ဆင်းတဲ့တောသွားလှည်းလမ်းလေးတွေ့လိမ့်မယ်။အဲဒီဘက် ချိုးဝင်လိုက် သတိ တော့ ထားဦးနော်၊ လှည်းလမ်းက အနိမ့်ပိုင်းဆိုတော့ အရှိန်နဲ့ တအားထိုးမဆင်း လိုက်နဲ့ဦး။လှည်းလမ်းရဲ့အလယ်မှာလူသွားလမ်းဖုံဖုံလေးရှိတယ်။အဲဒီအတိုင်းဖြည်း
ဖြည်းချင်း နင်းဗျာ” “အိုကေပေါ့ဗျာ”
လှည်းလမ်းနားအရောက်မှာကိုသက်ဦးကနောက်မှလက်နှိပ်ဓာတ်မီးဖြင့်ထိုးပြ သည်။ကျွန်တော်ကလည်းလမ်းဘက်သို့လက်ကိုင်ကိုချိုးကွေ့လိုက်စဉ်မှာပင်ဓာတ် မီးရောင်အောက်တွင်လက်ဖျံခန့်တုတ်သောမြွေပွေးကြီးတစ်ကောင်ကလှည်းလမ်း
ကို ကန့်လန့်ဖြတ်ပြီး ကူးနေသည်။ အချိန်မီ ဘရိတ်ဆွဲအုပ်ရန်လည်း မဖြစ်နိုင်တော့ သဖြင့်…

“ကိုသက်ဦးရေ- မြွေပွေးကြီးဗျ- ခြေထောက်မြှောက်ထား” ဟုအော်ဟစ်သတိပေးလိုက်ပြီးကိုယ်တိုင်လည်းခြေထောက်များကိုအပေါ်သို့ အစွမ်းကုန်မြှောက်လိုက်ကာကန့်လန့်ကြီးခံနေသောမြွေပွေးကြီးအပေါ်မှအလိုက် သင့်ဖြတ်ကျော်လိုက်သည်။ ရှေ့ဘီးဖြင့် အနင်းခံလိုက်ရ၍ နာသွားဟန်တူသော မြွေပွေးကြီးက လျှပ်တစ်ပြက်ပင် နောက်လှည့်ပြီး“တွတ်” လိုက်သည်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအောက်နားမှမြွေပွေးခေါင်းကြီးက “ဝီ”ခနဲဖြတ်သွားပြီး နောက်ဘီးဆီမှ “ဒေါင်”ခနဲ ကြားလိုက်ရသည်။ စက်ဘီးမှာ တစ်ချက်တုန်ခါသွားကာ နောက်ဘီးက မြွေကြီး၏လည်ပင်းကိုထပ်ကြိတ်မိသွားပြန်သည်။
ကျွန်တော်ကရှေ့ဝါးတစ်ပြန်သာသာရောက်မှဘရိတ်ဆွဲ၍ ရပ်လိုက်ပြီးစက်ဘီး ဒေါက်ထောက်ထားခဲ့ကာနှစ်ယောက်သားမြွေပွေးကြီးရှိရာသို့ဓာတ်မီးဖြင့်ထိုးကြည့်
လိုက်သည်။ မြွေကြီးမှာ လှည်းလမ်းပေါ်တွင် တွန့်လိမ်နေပြီး နာကျင်မှုကြောင့် “တဖြီးဖြီးဖြင့်ဒေါသထွက်နေသည်။နှစ်ယောက်သားမြွေပွေးကြီးအနားသို့ချဉ်းကပ် သွားလိုက်ပြီး ကိုသက်ဦးက မြွေပွေးကြီးမှာ တဝုန်းဝုန်း ရုန်းကန်ပြီး လှုပ်ရှားလူးလွန့် နေသောကြောင့် နှစ်ဦးသား နောက်သို့အနည်းငယ် ဆုတ်ကြည့်နေလိုက်ကြသည်။ ထိုအချိန်မှာလယ်တဲဆီမှ ဓာတ်မီးနှင့် “ဝင်းခနဲ”လှမ်းထိုးလာပြီး…
“ဝေး- သက်ဦးတို့ ရောက်လာကြပြီလားဟေ့ – ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ” ဟု အော်ဟစ်မေးမြန်းလာသည်။ကိုသက်ဦးက-
“မြွေပွေးကြီးဗျို့-အတော်ကြီးတယ်”
“ဟေ- ဟုတ်လား။ အနားမကပ်ကြနဲ့ – တို့လာပြီ”ဟု အော်ဟစ်ပြောဆိုကာ တုတ်၊ဓားများဆွဲကာပြေးလွှားရောက်ရှိလာကြသည်။ အနားရောက်လာတော့ မြွေ
ပွေးကြီးမှာငြိမ်သက်သေဆုံးနေပြီဖြစ်၏။ကိုသက်ဦးကဖြစ်စဉ်ကိုအတိုချုပ်ပြောပြ
လိုက်သည်။ကိုစိန်မောင်က-
“မင်းတို့ကံကောင်းတာကွ။ ဒီမြွေပွေးတွေက သူတို့ကိုမထိသရွေ့ဘာမှရန်မမူ တတ်ပေမယ့်သူတို့ကိုထိမိရင်တော့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်လာနားတဲ့ယင်ကောင်ကိုတောင် မလွတ်တမ်း တွတ်နိုင်တယ်ကွ၊ ပြီးတော့ အဆိပ်လည်း သိပ်ပြင်းတာ။ ဒီအကောင်

မျိုးကကိုက်မိရင်တော့နာရီပိုင်းအတွင်းအသက်ပျောက်သွားမှာပဲ၊ငါလည်းမြွေပွေး တစ်ကောင်လောက်လိုချင်နေတာနဲ့ အတော်ပဲဟေ့”
“ခင်ဗျားက ဘာလုပ်ဖို့ မြွေပွေးလိုချင်နေရတာလဲဗျ”
ဟုကိုသက်ဦးကပြန်မေးသည်။ကိုစိန်မောင်ကြီးက…
“ဒီကောင်ကြီးကို မြေအိုးတစ်လုံးထဲမှာ ခွေထည့်ပြီး အပေါ်က အဖုံးကို ရွှံ့နဲ့ ခံရ တယ်။ ပြီးရင် ပြာကျတဲ့အထိ မီးဖုတ်ရတယ်။ အဲဒီမြွေပွေးပြောကတို့တောင်သူတွေ အတွက်ကျွဲနွားဆေးပဲကွ၊ကျွဲတွေ၊ နွားတွေခွာမှာအနာဖြစ်ရင်ပိုးလောက်တွေသေ
အောင်မြွေပွေးပြနဲ့သိပ်ပေးရတယ်။ပိုးလောက်တွေအကုန်ပူလို့အတွင်းထဲအောင်း မနေနိုင်ဘဲအကုန်အပြင်ထွက်ကျလာတယ်။အပြင်ရောက်တော့လည်းသေကုန်တာ
ပါပဲ။ အနာကျက်လည်းမြန်တယ်။ လက်ပရိုစီဖြစ်နေတဲ့လူတွေလည်း ရောဂါဆိုးပြီး အရည်တရွဲရွဲနဲ့အနားမကပ်နိုင်အောင်ဖြစ်နေရင် မြွေပွေးပြာကိုအုန်းဆီနဲ့ခပ်ကျဲကျဲ ဖျော်ပြီး သုတ်လိမ်းပေးရင်ခြောက်ပြီး အလွှားလိုက် ကွာကျကုန်တယ်ကွ။ ရောဂါ ကတော့လုံးဝမပျောက်ဘူးပေါ့ကွာ။ရှေးတုန်းကတော့ရောဂါဆိုးလာရင်အဲဒီနည်းနဲ့
ထိန်းရတာပဲ”
ဟုရှင်းလင်းပြောပြကာအသင့်ပါလာသောတုတ်ချောင်းကြီးဖြင့်မြွေပွေးကြီးကို ခါးလယ်မှထိုးကော်၍ မ.လိုက်ပြီးတဲဆီသို့ သယ်ယူခဲ့ကြသည်။ တဲရှေ့တွင်မီးဖိုကြီးတစ်ခုဖိုထားပြီးနွားချေးသရိုးကိုင်ထားသောတလင်းထဲတွင် ကောက်လှိုင်းထုံးများကိုစီရရှိစုပုံထားသည်။တဲအနီးမီးဖိုအနီးရောက်မှကိုသက်ဦး
က သူ့စက်ဘီးကြီးကို ဓာတ်မီးဖြင့်လှည့်ပတ်ထိုးကြည့်လိုက်ပြီး… “ဟာ-ဒီမှာ စောစောက မြွေပွေးကြီး နောက်ပြန်တွတ်လိုက်တာ စမုတ်တံ နှစ် ချောင်းတောင်ပြတ်ထွက်သွားတယ်ဗျ။အဲဒါကြောင့်စက်ဘီးလူးပြီးခါသွားတားနည်း
တဲ့ speed မဟုတ်ဘူးဗျို့
ဟု ဆိုသဖြင့် သွားကြည့်လိုက်ကြရာ အမှန်ပင်ဖြစ်၏။ မြွေပွေးကြီး၏ ချွန်မြနေ သောအစွယ်များဖြင့် တွတ်မိသောကြောင့် စမုတ်တံနှစ်ချောင်းမှာ တိတိရိရိ ပြတ် ထွက်နေသည်။ ကျွန်တော်လည်းတအံ့တသြဖြင့်…
“ဟုတ်ပါရဲ့ဗျာ- ဒါကြောင့်မို့ သူ ပြန်တွတ်လိုက်တုန်းက“ဒေါင်”ခနဲ အသံကြား
လိုက်ရတာကိုး။ထိမိရှမိလိုက်ရင်မချောင်ဘူးဗျို့။ သူလည်းသူ့အားနဲ့သူခံသွားရတာပဲ။ ပါးလုတ်ကို ဖြတ်အရိုက် ခံလိုက်ရသလိုဖြစ်ပြီး လမ်းပေါ်တင် တွန့်လိမ်နေအောင် ခံသွားရတာပဲ။ကျွန်တော်တို့မသတ်လည်းသူ့ဟာသူသေမှာပဲဗျ။တော်တော်ကြောက်
စရာကောင်းတဲ့ကောင်ကြီးဗျာ”
ဟုမှတ်ချက်ချမိသည်။ ကိုစိန်မောင်ကတဲအတွင်းမှမြေအိုးကြီးတစ်လုံးထုတ် လာကာ မြွေပွေးကြီးကို ခွေထည့်ပြီး အဖုံးပိတ် ရွှံ့ခံကာ မီးဖိုတွင် မီးဖုတ်လေတော့ သည်။ကျွန်တော်တို့ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး…
“ကြက်သားအိုးကတော့ ရေမကျသေးဘူး – ငါ့လူတွေရေ၊ ရွှေမိတွေကတော့ တဲနားက ကောက်ရိုးပုံထဲမှာ အခန်းလေးလုပ်ပြီး ဖွက်ထားတယ်။ မင်းတို့ စိတ်တိုင်း ကျသာမြည်းကြပေတော့”
ဟုဆိုလာရာကိုသက်ဦးက-
“ကျွန်တော်တို့ ညမီးနဲ့ ငှက်ပစ်လိုက်ဦးမယ်။ အပြန်ကျမှ အမောဖြေရင်း ချကြ တာပေါ့။ဒီအချိန်ကညမီးထိုးပစ်လို့အကောင်းဆုံးအချိန်ပဲ။ ငှက်တွေအိပ်မောကျတဲ့
အချိန်ရောက်နေပြီ”
ဟုပြန်ပြောလိုက်ပါသည်။ကိုစိန်မောင်ညီအငယ်ဆုံး ကိုစိန်လုံးက-
“ငါလည်း လိုက်ခဲ့မယ်”
ဟုဆိုကာ တဲအတွင်းဝင်၍ တောစီးဖိနပ်ရှည်ကိုစီးကာ လွယ်အိတ်တစ်လုံးကို ဆွဲပြီး ထွက်လာသည်။ ကိုသက်ဦးက …
“အဲဒါ-ဘာတွေလဲ”
“ဒါက ငါ့ရဲ့ လက်စွဲတော်ဘတ်ခွ (သားရေခွ)နဲ့ စက်ဘီးကုန်းသီးဟောင်းတွေ လေကွာ၊ လိုရမယ်ရပေါ့”
ဟု ဆို၏။ကိုစိန်မောင်ကမြေအိုးကိုမီးဖုတ်နေရာမှ-
“အေး- ကောင်းတယ်။ မင်းတို့သုံးယောက်ကမီးထိုးပြီးပစ်ချေကြ၊ငါကမြွေပွေး မီးဖုတ်လိုက်ဦးမယ်၊ စိန်အောင်ကကြက်သားအိုးစောင့်ပြီး ချက်ကွာ”

ဟုဆိုပြီး အစီအစဉ်ဆွဲပေး၏။ ကိုသက်ဦးက …. “အဲဒီအစီအစဉ်ကောင်းတယ်-လာ-သွားကြစို့”
ဟုဆိုကာ(၃)ယောက်သား ရိုးပြတ် ငုတ်များပေါ်မှဖြတ်ကာ ခင်တန်းများရှိရာ ရေပစ်ရိုးချောင်းဆီသို့ထွက်ခဲ့ကြသည်။
တဲနှင့်လယ်တစ်ကွက်ကျော်လောက်ရောက်မှ ဓာတ်မီးများကို မဆက်ရသေး ကြောင်းသတိရပြီးလွယ်အိတ်တွင်းမှ အပိုးများကိုထုတ်ကာ (၃)ခဲထိုးဓာတ်မီးတွင် အရစ်ကျဆက်လိုက်ပြီးဓာတ်ခဲနှစ်လုံးထပ်ဖြည့်လိုက်သည်။ထိုအခါကျွန်တော်နှင့် ကိုသက်ဦးတို့၏ဓာတ်မီးများမှ(၃)ခဲထိုးမှ(၅)ခဲထိုးဓာတ်မီးများဖြစ်ကုန်ကြပြီးကိုစိန်
လုံး၏ဓာတ်မီးမှာ(၃)ခဲထိုးဓာတ်မီးသာဖြစ်သည်။ကိုစိန်လုံး၏ဓာတ်မီးကိုတောနင်း
ရာတွင်မြွေပါးကင်းပါးအန္တရာယ်ရှောင်ရှားနိုင်ရန်လမ်းပြမီးအဖြစ်အသုံးပြုမည်ဖြစ်ပြီး ကျွန်တော်နှင့်ကိုသက်ဦးတို့၏ (၅)ခဲထိုး ဓာတ်မီးကြီးများကို သစ်ပင်အကြိုအကြား တွင်အိပ်တန်းတက်နေသော ငှက်များကိုရှာဖွေရာတွင် အသုံးပြုကြမည်ဖြစ်သည်။
ထိုသို့ အစစ အရာရာ ပြင်ဆင်ပြီးနောက် ကိုစိန်လုံးက ရှေ့ဆုံးမှ ဓာတ်မီးထိုး၍ ဦးဆောင်လမ်းပြပြီးသွားသည်။တဲနှင့်လယ်နှစ်ကွက်ကျော်လောက်အရောက်တွင်
လယ်ကန်သင်းရိုးကုန်း ကျယ်ပေါ်တွင် တမာပင်တစ်ပင်ပေါက်နေသည်ကို တွေ့ရ သည်။ကိုသက်ဦးက …
“အဲဒီ တမာပင်က စပြီး မီးထိုးကြတာပေါ့”
ဟုဆိုကာခြေသံလုံလုံဖြင့်တမာပင်အနီးသို့ချဉ်းကပ်ခဲ့ကြသည်။ စပါးရိတ်သိမ်း
ပြီးခါစ ရိုးပြတ်ငုတ်များမှာ နှင်းရည်ဆွတ်ဖျန်းထားသဖြင့်အသံသိပ်မထွက်ပါ။တမာ
ပင်နှင့်ဝါးတစ်ပြန်ခန့်အရောက်တွင်ရှေ့လမ်းတစ်လျှောက်မြွေပါးကင်းပါးရှိ၊မရှိခေတ္တ မီးထိုးရှာဖွေလိုက်ပြီး စိတ်ချရမှ မီးပိတ်ကာ အမှောင်ထဲမှာပင် အပင်ခြေသို့ ရောက် အောင် ချဉ်းကပ်ခဲ့ကြသည်။ အပင်ခြေသို့ ရောက်သောအခါ ကိုသက်ဦးက တီးတိုး လေသံဖြင့်…
“ကျွန်တော် ရှာမယ်။ ခင်ဗျားတို့မီး တွေ ပိတ်ထားပြီး အသံမထွက်စေနဲ့”
ဟုမှာကြားပြီး သစ်ပင်အဖျားမှစ၍ မီးထိုးပြီးရှာဖွေလိုက်သည်။အဖျားပိုင်းတွင် ဘာကောင်မျှ မတွေ့သောအခါ တဖြည်းဖြည်းချင်း အောက်ဘက်သို့ မီးထိုးရှာဖွေ လိုက်၏။ ကျွန်တော်တို့ အထက် (၁၂)ပေခန့်အမြင့်အရောက်မှာတော့ မြင်လိုက် ရသောမြင်ကွင်းကြောင့် ကိုစိန်လုံးထံမှ အလန့်တကြား အော်လိုက်သံကြောင့် သူ့ ပါးစပ်ကိုကျွန်တော်ကလက်ဖြင့်လှမ်းပိတ်လိုက်ရသည်။ “ဟာ- ငှက်ခေါင်းပြတ်ကြီးဟေ့-အု-ဝု”
ကိုစိန်လုံး၏အသံမှာကျွန်တော်ကပါးစပ်ကိုလက်ဖြင့် ပိတ်လိုက်သောကြောင့်
ရပ်သွား၏။ကျွန်တော်က သူ့နားရွက်နားကပ်ကာတီးတိုးလေသံဖြင့်..
“အဲဒါ ငှက်ကြီးခေါင်းပြတ်နေတာ မဟုတ်ဘူးဗျ။ တိုက်သိမ်းဖြူကြီး။ ရာသီဥတု အေးလို့အတောင်ကြားထဲမှခေါင်းဝှက်ပြီးအိပ်နေတာ။ကျွန်တော်တို့ပစ်လိုက်ဦးမယ်။
စကားမပြောနဲ့တော့နော်”
ဟု ပြောလိုက်မှ သဘောပေါက် သွားဟန်ဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ကျွန်တော် တို့နှစ်ယောက် စကားပြောနေစဉ်ကိုသက်ဦးက သူ့သေနတ်ထဲသို့ ကျည်ဆန်ထည့် လိုက်ပြီး (၄-၅)ချက်ခန့် လေထိုးလိုက်ကာ ကျွန်တော့်ကို ခေါင်းညိတ်ပြ၏။ ကျွန် တော်ကသူ့နောက်တည့်တည့်မှရပ်ကာသူ့ခေါင်းပေါ်မှကျော်ပြီး ငှက်ကြီးအိပ်နေရာ
ဆီသို့ဓာတ်မီးဖြင့်ပင့်ထိုးပေးလိုက်သည်။ကိုသက်ဦးကမီးရောင်အတိုင်းသေနတ်ကို အလိုက်သင့်ပင့်၍ချိန်လိုက်ပြီးမောင်းကိုဖြည်းညင်းစွာဆွဲချလိုက်သည်။(၁၅)ပေခန့် အတွင်းမှာ အနီးကပ်အပိုင် ပစ်ခတ်ရခြင်းဖြစ်ရာ တိုက်သိမ်းဖြူကြီးမှာ ဘာသံမှ မထွက်နိုင်ဘဲအရုပ်ကြိုးပြတ်ပြုတ်ကျလာသည်။ကျွန်တော်ကငှက်ကြီးကျသွားရာသို့ ဓာတ်မီးဖြင့်ထိုးပြလိုက်ရာကိုစိန်လုံးကကပျာကယာသွားရောက်ကောက်ယူလိုက်
သည်။ အသက်ကင်းမဲ့နေပြီဖြစ်သော တိုက်သိမ်းဖြူကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆကြည့်ရင်း…
“ဟာ-မဆိုးဘူးဟေ့၊ ကြက်မတမ်း နီးနီးရှိတယ် -ပွတာပဲ”
ဟု ဝမ်းသာအားရဆိုလာသည်။ ကျွန်တော်တို့လည်း ပွဲဦးထွက် ငှက်ကြီး တစ် ကောင် ပစ်ခတ်ရရှိလိုက်သဖြင့် ကျေနပ်ပီတိဖြစ်နေကြသည်။ ဆက် လက်ပစ်ခတ် နိုင်ရန်အတွက်လယ်သုံးကွက်ကျော်တွင်ရှိသောရိုးချောင်းရှိရာသို့ထွက်ခွာလာခဲ့ကြ သည်။လယ်ကွက်များ၏ကြားတွင်စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ငန်းများတွင်အသုံးပြုပြီးပိုလျှံလာ သောရေများကိုစွန့်ပစ်နိုင်ရန်အတွက်(၁၀)ပေနီးပါးကျယ်ဝန်းသောရေပစ်ရိုးချောင်း တစ်ခုရှိသည်။ရိုးချောင်းမှာအရှေ့မှအနောက်သို့သွယ်တန်းစီးဆင်းနေပြီးကမ်းနှစ် ဖက်တွင် သဘာဝအတိုင်း ပေါက်နေသောသစ်ပင်များနှင့် လူတို့ စိုက်ပျိုးထားသော သစ်ပင်များရောနှောပေါက်ရောက်နေပြီးခင်တန်းငယ်တစ်ခုဖြစ်လို့နေသည်။ထိုခင် တန်းတစ်လျှောက်ရှိသစ်ပင်များပေါ်တွင်ကျေးငှက်သာရကာများနေထိုင်ကျက်စား လေ့ရှိပြီးအိပ်တော့လည်းထိုအပင်များပေါ်မှာပင်အိပ်စက်ကြသည်။
ကျွန်တော်တို့ ခင်တန်းအနီး ချဉ်းကပ်မိစဉ်ပထမဆုံး တွေ့ရသောသေနတ်ပင် ပေါ်သို့ မီးထိုးရှာဖွေလိုက်သောအခါ အထက်ပိုင်းလေကွယ်ရာ နေရာတွင် ချိုးနှစ် ကောင်တစ်ကောင်နှင့်တစ်ကောင်ထိကပ်ကာယှဉ်တွဲအိပ်စက်နေကြသည်ကိုတွေ့ ရသည်။ ကျွန်တော်ကလက်ထဲမှ(၅)ခဲထိုးဓာတ်မီးကိုကိုစိန်လုံးလက်ထဲလှမ်းပေး လိုက်ပြီးကျောတွင်လွယ်ထားသောလက်စွဲတော်သေနတ်ကြီးကိုဖြုတ်ကာမောင်း တင်ကျည်ထည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ကိုသက်ဦးနှင့် ကိုစိန်လုံးကို တစ်လှည့်စီ ကြည့်
ရင်း..
“ခင်ဗျားကဘယ်ဘက်ကအကောင်ကိုပစ်၊ကျွန်တော်ကညာဘက်ကအကောင်
ကိုပစ်မယ်၊ ကိုစိန်လုံး- ခင်ဗျားက ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် နောက်ကျောကနေ စောစောကကျွန်တော်လုပ်သလိုကျွန်တော်တို့ခေါင်းပေါ်ကကျော်ပြီးမီးထိုးဗျာ”
ဟု တာဝန်ခွဲဝေလိုက်ပြီး ကိုသက်ဦးနှင့် ဘေးချင်းယှဉ်၍ နေရာယူလိုက်၏။ ကိုစိန်လုံးကကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် နောက်မှ ငှက်နှစ်ကောင်ရှိရာသို့ ဓာတ်မီးကို မီးပင့်၍ထိုးပေးသည်။ ကျွန်တော်နှင့် ကိုသက်ဦးလည်း မီးရောင်ညွန်ပြရာအတိုင်း အလိုက်သင့် သေနတ်ပင့်ချိန် ရွယ်လိုက်ကြပြီး (ချိန်သီးပေါ်ရှိ ဆေးဖြူလေးပေါ်တွင် ငှက်ခြေထောက်လေးကို တင်၍ချိန်ကာ)ပါးစပ်မှ တစ်၊ နှစ်၊ သုံး ဟု တိုင်ပင်ခေါ်ကာ

ပြိုင်တူမောင်းဆွဲဖြုတ်ချလိုက်ကြသည်။ သေနတ်သံနှစ်ချက်ပြိုင်တူလိုလိုထွက်ပေါ် လာပြီး ခပ်အုပ်အုပ် ထိမှန်သံများနှင့်အတူ ချိုးနှစ်ကောင်မှာ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ဆိုသလိုပြုတ်ကျလာသည်။ ကိုစိန်လုံးက လျင်မြန်စွာ ကောက်ယူလိုက်ပြီး.. “ဟန်ကျသဟေ့ – လက်တည့်ချက် ကတော့ကွာ – တစ်ချက်တစ်ကောင်ပဲ” “သိပ်မြှောက်မနေနဲ့ဦး – ရွှေမိနဲ့မြည်းဖို့ အချိန်မီအမွေးနုတ်ပြီး ကြော်လှော်ပေး ဖို့ကတော့ ခင်ဗျားတာဝန်ပဲနော်”
ဟု ကိုသက်ဦးက ပြောလိုက်ရာ ကိုစိန်လုံးက
“စိတ်ချစမ်းပါကွာ-ဒီမှာကြည့်”
000
ဟုဆိုပြီး လွယ်အိတ်ထဲမှ တစ်စုံတစ်ရာကို ထုတ်ပြသဖြင့် ကြည့်လိုက်ရာ စော စောက ရရှိခဲ့သော တိုက်သိမ်းကြီးမှာ အမွေးများ ပြောင်နေအောင် နုတ်ပြီး ဖြစ်နေ သည်ကိုအံ့ဩစွာ တွေ့ရှိရသည်။ ကျွန်တော်က
“ဟာ – ခင်ဗျားဟာက မြန်လှချည့်လားဗျာ။ ဘယ်အချိန်များ နုတ်လိုက်တာ ”
“စောစောက မင်းတို့တွေ ငှက်ရှာနေတဲ့အချိန် အားတုန်းလေး ခဏနတ်လိုက်
“ဟာ-အံ့ရောဗျာ-မြန်လိုက်တာ။ ခင်ဗျားကတော့“စံ”ပဲ” ဟုကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကတစ်လှည့်ပြန်ပြီးချီးမွမ်းမိကြပါသည်။ထိုအချိန် မှာပင်ရိုးချောင်း၏တစ်ဖက်ထိပ်လယ်တစ်ကွက်ကျော်လောက်မှတောကြောင်တစ်
ကောင်၏ ဝမ်းခေါင်းသံကြီးဖြင့် မာန်ဖီနေသံကိုကြားလိုက်ရသည်။
“ဝရောင်း” “ဝရောင်း”
“ခွေး”
“ပြီး”
“ပြီး”
“ခွေး”
“ဖြောင်း”
“ဟာ- ကြောင်အော်သံပါလား။ကြည့်ရတာတခြားသတ္တဝါတစ်ကောင်ကောင်နဲ့ ထိပ်တိုက်တွေ့နေတဲ့ပုံမျိုးပဲဗျ။ဒီနားကတဲတွေမှာကြောင်တွေဘာတွေမွေးတဲ့သူတွေ
ရှိလားမသိဘူး”
ဟုကိုသက်ဦးက စူးစမ်းသလိုတွေးတွေးဆဆနှင့်ပြောလာသည်။ ကိုစိန်လုံးက
ချိုးငှက်များကိုအမွေးနုတ်နေရာမှထိတ်ထိတ်ပျာပျာဖြင့်..
“ဟာ-ဒါကျုပ်ချောင်းနေတဲ့ ကြောင်ဝံပိုက်ကြီးတွေလားမသိဘူး။ ဒီနားတစ်
ဝိုက်မှာကျက်စားနေတဲ့ကြောင်ဝံပိုက်ကြီး(၂)ကောင်၊(၃)ကောင်ရှိတယ်ဗျ။ကျုပ်တို့ လယ်တဲတွေမှာက ခွေးတွေရှိတော့ အနားသိပ်မကပ်ကြဘူး။ နေ့ခင်းပိုင်းဆို လုံးဝ မထွက်ဘူး။ လသာတဲ့ညတွေမှသာအဝေးကနေရိပ်ခနဲ’ရိပ်ခနဲ တွေ့လိုက်ရတာ။ တစ်ခါတစ်ရံတော့ အော်သံကြားရတယ်။ အခုအော်နေတဲ့အသံကိုကြားရတာအစာ
လုရင်းတိုက်ခိုက်နေပုံပဲဗျ။လာဗျာ-ဟိုရှေ့နားမှာတစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက်ကူးလို့ရအောင် ထန်းသားတုံးနှစ်တုံးယှဉ်ချပြီးတံတားလုပ်ထားတဲ့နေရာရှိတယ်။ဟိုဘက်ကမ်းကို
ကူးပြီးသွားကြည့်ချေရအောင်”

ဟုဆိုကာ ရှေ့မှ ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်သွားသဖြင့်ကျွန်တော်နှင့် ကိုသက်ဦး လည်း သူ့နောက်မှအမီလိုက်ပြီး လျှောက်ကြရသည်။
သစ်ပင်များကြားမှ တစ်ဖက်ကမ်းသို့ လှမ်းမြင်ရသောနေရာသို့ ရောက်သော အခါ(၃)ယောက်သားအသံကြားရာဆီသို့လှမ်းမျှော်ကြည့်မိကြ၏။ကြယ်ရောင်များ နှင့် ထွက်ပြူစပြုလာသော လခြမ်းကွေးလေး၏ အားနည်းသော အလင်းရောင် အောက်တွင်တစ်ဖက်ကမ်းရှိလယ်တစ်ကွက်ကျော်မှလယ်ကွင်းထဲရှိရိုးပြတ်ငုတ်များ
ပေါ်တွင် ဖွတ်လိုလို၊ သင်းခွေချပ်လိုလို သတ္တဝါတစ်ကောင်နှင့် ခွေးလောက်နီးနီး ကြီးမားသော ကြောင်ကြီးတစ်ကောင်တို့ အပြင်းအထန်တိုက်ခိုက်နေကြသည်ကို မသဲမကွဲ လှမ်းမြင်ရသည်။ အလင်းရောင်က အားနည်းနေပြီး ဓာတ်မီးလည်း ထိုး မကြည့်ရသဖြင့် မည်းမည်းမည်းမည်းနှင့် ဘာကိုမျှ သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ကြရပါ။ “ညောင်”
“ဝေါင်း”
“ပြီး”
“ခွေး”
“ဘုတ်”
“ဖြောင်း”
“ဝရော”
စသည်ဖြင့် မာန်ဖီသံ၊ တိုက်ပွဲခေါ်သံ၊ လျှပ်တစ်ပြက် တိုက်ခိုက်သည့်အသံ၊ လုံးထွေးသတ်ပုတ်နေသည့်အသံများကို ရောထွေးကြားသိနေရ၏။ ဖွတ်လိုလို၊ မိချောင်းလိုလို အကောင်ကြီးက ထိုးဟပ်လိုက်၊ ကြောင်ကြီးက ခုန်ရှောင်ပြီး လက် သည်နှင့်ပုတ်လိုက်၊ လျှပ်တစ်ပြက် ဝင်ရောက်ကိုက်ခဲလိုက်၊ ဖွတ်လိုလို အကောင် ကြီးက အမြီးနှင့် ရိုက်ချလိုက်ဖြင့် ပူးတုံခွာတုံ အပြင်းအထန် တိုက်ခိုက်သတ်ပုတ် နေကြ၏။
ကျွန်တော်တို့ (၃)ဦးသားမှာ ဓာတ်မီးဖြင့် ထိုးကြည့်ပါကလည်း သတိပေး ခြောက်လှန့်သလိုဖြစ်ပြီးထွက်ပြေးကုန်ကြမှာစိုးသည့်စိတ်၊ရိုးချောင်းအတွင်း ရေများ
ရှိနေသဖြင့် သည်အတိုင်းဖြတ်ကူးရန် မဖြစ်နိုင်ဘဲထန်းသားတံတားသို့ သွားနေစဉ်
တိုက်ပွဲမြင်ကွင်း
အဆက်ပြတ်သွားမှာစိုးသည့်စိတ်များဖြင့် တစ်ဖက်ကမ်းသို့ မကူး နိုင်ကြသေးဘဲ သည်ဘက်ကမ်းသစ်ပင်များကြားမှသာ မသဲမကွဲလှမ်းမျှော်ကြည့်ရှု
နေကြရသည်။
သတ္တဝါနှစ်ကောင်စလုံးမှာအတော်လေး မောပန်းနေကြဟန်ရှိပြီး ဒေါသများ ကလည်း အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိနေကြဟန်တူပါသည်။ မည်းမည်းရှည်ရှည် နှင့်ဖွတ်လိုလိုအကောင်ကြီးမှာကြောင်ဝံပိုက်ကြီး၏လက်သည်းနှင့်အပုတ်ခံရသည့် ဒဏ်နှင့်အလစ်အငိုက်ဖမ်းပြီးဝင်ရောက်ကိုက်ခဲသည့်ဒဏ်များကြောင့်တိုက်ပွဲစတင် စဉ်ကလိုမသွက်လက်တော့ဘဲနှေးကွေးလေးလံလာသည်ကိုတွေ့ရသည်။ကိုသက်
ဦးက…
“မကြာခင်တိုက်ပွဲပြီးတော့မယ်ဗျ။ဟိုကောင်ကြီးအခြေအနေသိပ်နေမကောင်း
တော့ဘူး။ ကြောင်ဝံပိုက်ကြီးကနိုင်တော့မယ်”
ဟုမှတ်ချက်ချ၏။သူ့စကားအဆုံးမှာပင်ကြောင်ကြီးက ခုန်အုပ်မည့်ဟန်ဆတ်
ခနဲ ဝပ်ချလိုက်စဉ်မှာ ဖွတ်ကြီးက လက်ဦးအောင် ထိုးဟပ်လိုက်၏။ ကြောင်ကြီးက ဖွတ်ကြီး၏ခေါင်းပေါ်မှ ရိပ်ခနဲ ကျော်ထွက်ခဲ့ကာ ဦးခေါင်းကို လက်သည်းဖြင့် တစ် ချက်ပုတ်ခဲ့၏။ မြေပေါ်ပြန်အကျမှာပင် လျှပ်တစ်ပြက် ခုန်ထွက်လိုက်ပြီး လှုပ်ရှားမှု နှေးကွေးနေသောဖွတ်ကြီး၏ ဦးခေါင်းပိုင်း၊ဇက်ပိုးနေရာကိုမလွတ်တမ်းကိုက်ခဲကာ ဒေါသတကြီး ခါယမ်းပစ်လိုက်သည်။ ဖွတ်ကြီးမှာ ယခင်လို အမြီးနှင့် ရိုက်ထုတ်နိုင် သောခွန်အားမရှိတော့ဘဲကြောင်ဝံပိုက်ကြီး၏ကိုက်ခဲမှုကြောင့် နာကျင်စွာမြေကြီး ကို အမြီးနှင့် တဖုန်းဖုန်းရိုက်ရင်း တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်သက်သွားသည်။ ကိုစိန်လုံးက ဓာတ်မီးဖြင့်ကျွန်တော်တို့ရှေ့ဆက်ရမည့်လမ်းကိုကြည့်ရှုစစ်ဆေးလိုက်ပြီး…
“လာကြဗျို့- ဟိုဘက်ကမ်းကို မြန်မြန်ကူးရအောင်။ ကံကောင်းရင် ဖွတ်သား လေး၊ ကြောင်သားလေးနဲ့ မြည်းရအောင်။ အချိန်ကြာသွားရင် ကြောင်ကြီး ဆွဲပြေး သွားလို့ ဘာမှမရလိုက်ဘဲနေဦးမယ်”
ဟုဆိုကာကျွန်တော်တို့ရှေ့မှ အပြေးတစ်ပိုင်းသွားနေသဖြင့် ကျွန်တော်နှင့်
ခဏအကြာတွင်
ကိုသက်ဦးလည်းသူ့နောက်မှခပ်သွက်သွက်ပြေးလိုက်ခဲ့ကြသည်။ တစ်ဖက်ကမ်းသို့ကူးသောထန်းလုံးတံတားလေးဆီသို့ရောက်ရှိလာရာတစ်ဖက်သို့
ခပ်သွက်သွက် ကူးလာခဲ့ကြသည်။ တစ်ဖက်သို့ ရောက်သောအခါ သတ္တဝါကြီးနှစ် ကောင်တိုက်ပွဲဖြစ်ပွားရာနေရာသို့ ရောက်အောင် နောက်ရင်းပြန်ပြေးရပြန်သည်။ ကျွန်တော်က –
“ကိုစိန်လုံး – အောက်ကိုလည်းကြည့်ဦး၊ တော်ကြာနေ မြွေပါးကင်းပါး တွေ့နေ ဦးမယ်။ ဒီဘက်လယ်တောတွေက မြွေပွေး၊ မြွေဟောက်တွေ တအားပေါတယ်လို့ ပြောတယ်”
ဟုလှမ်းပြီးသတိပေးမှပြေးလွှားမှုရပ်တန့်ပြီးဓာတ်မီးဖြင့် ရှေ့သို့ ဝါးတစ်ပြန်ခန့် မီးထိုးစစ်ဆေးကာပုံမှန်အတိုင်းလှမ်းလျှောက်ခဲ့ကြ၏။ သတ္တဝါကြီးများသတ်ပုတ်ရာ နေရာနှင့် နီးလာသောအခါကိုသက်ဦးက…
“ကျွန်တော်တို့တော့ကံကောင်းတာပဲဗျို့၊ ဟိုကောင်ကြီးတွေရှိတဲ့လယ်ကွက်နဲ့
ဒီဘက်လယ်ကွက်ကြားမှာလူတစ်ရပ်သာသာမြင့်ပြီး(၁၀)ပေလောက်ရှည်တဲ့မြက်
ရိုင်းတောတစ်ခုကွယ်နေတယ်၊ အဲဒီမြက်ဖုတ်တွေကိုအကာအကွယ်ယူပြီးဒီဘက် ကနေမီးထိုးပြီးပစ်ကြရအောင်ဗျာ။ အောက်ကိုလည်း ဂရုစိုက်ကြဦး” ဟု သတိပေးလာသည်။ကျွန်တော်က…
“ကိုသက်ဦး-ကျွန်တော်တို့ လေသေနတ်တွေနဲ့ ဒီကောင်ကြီး သေပါ့မလား။ ကျွန်တော် လှမ်းကြည့်ရတာတော့ ကြောင်ဝံပိုက်ကြီးက ခွေးအလတ်စားလောက် တော့ ရှိမယ်ထင်တယ်”
ဟုတွေးတွေးဆဆနှင့် ပြောလိုက်ပါသည်။ ကိုစိန်လုံးက ….
“အိုကွာ-အနည်းဆုံး သူ့ကိုမရတောင် သူထွက်ပြေးရင် သူ့သားကောင်တော့ တို့ရလိုက်မှာပဲ။ သူ့ကိုလည်း“ချက်ကောင်း”ကို ထိအောင်ပစ်နိုင်ရင် ရနိုင်ပါတယ်။ ကြိုးစားကြည့်ကြတာပေါ့။ တို့ဘက်ကအရှုံးမရှိပါဘူး”
ဟုဆိုလာရာသူပြောသည်မှာနည်းလမ်းကျသဖြင့်နှစ်ယောက်စလုံးခေါင်းညိတ် သဘောတူလိုက်ကြကာမြက်ရိုင်းပင်များဆီသို့ သတိဖြင့် ချဉ်းကပ်ခဲ့ကြသည်။ မြက် ရိုင်းပင်များအနီးရောက်ချိန်မှာတော့ တဟင်းဟင်း”မာန်ဖီရင်းစားမာန်ခုတ်နေသံနှင့် “တပြတ်ပြတ်”ကိုက်ဆွဲစားသောက်နေသံတို့ကို ကြား လိုက်ရပါသည်။ ကိုသက်ဦး
နှင့်ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကာနားလည်မှုရှိစွာ ခေါင်းညိတ်လိုက်ကြသည်။ ကိုသက်ဦးက ကျည်ပေါက်ထဲသို့ ပိတုန်းတံဆိပ် ကျည် တစ်တောင့်ထိုးထည့်လိုက်ပြီး လေ(၇-၈)ချက်ခန့် ဖိထိုးလိုက်၏။ ကျွန်တော်က အားလုံးအသင့်ရှိနေကြရန်အချက်ပေးလိုက်ပြီးမြက်ရိုင်းပင်များကြားလတ်နေသော နေရာမှကြောင်ကြီးရှိရာသို့ (၅)ခဲထိုးဓာတ်မီးဖြင့်ထိုးလိုက်ပါသည်။
ကြောင်ဝံပိုက်ကြီးမှာ အစာငမ်းနေသောကြောင့် ကျွန်တော်တို့ ရောက်ရှိနေ သည်ကို သိဟန်မတူဘဲ ဓာတ်မီးရော ဖြာကျလာစဉ်ကိုက်ဆွဲစားသောက်နေရာမှ မျက်လုံးဝင့်ကြည့်လိုက်ပြီး မာန်ဖီသံပြုလာပါသည်။ ကြောင်ကြီးနှင့် ကျွန်တော်တို့ အကာအကွယ်ယူထားသောမြက်ရိုင်းပင်များမှာ ပေ(၃၀)သာသာခန့်သာကွာဝေး
သည်ဖြစ်ရာအပိုင်ပစ်ခတ်ရန်အတွက်အကောင်းဆုံးပစ်ကွင်းတစ်ခုဖြစ်လို့နေသည်။ ကိုသက်ဦးက သေနတ်ပင့်၍ချိန်လိုက်စဉ်မှာပင်ကိုစိန်လုံးထံမှ“ဗြတ်ခနဲ” ဘတ်ခွကို တအားဆွဲ၍ ပစ်ခတ်လိုက်သံကိုကြားလိုက်ရပြီး“ဂေါက်ခနဲ”နက်နက်နဲနဲထိမှန်သံ ကြီးနှင့်အတူ ကြောင်ကြီးက ကျားတစ်ကောင်လို အပေါ်သို့ နောက်ကျွမ်းပစ်၍ ခုန် ထွက်သွားသည်။ သို့သော်လည်းလေထဲမှာပင်အသက်ပျောက်သွားဟန်ရှိပြီးကျား ခုန်၊ ခုန်ထွက်နိုင်သော်လည်း ခွေးကျဝက်ကျ ပြုတ်ကျလာကာ မြေပြင်ပေါ်တွင် နှစ် ချက် သုံးချက်အကြောဆွဲပြီးငြိမ်သက်သွားသည်။ ကျွန်တော်နှင့်ကိုသက်ဦးလည်း လုံးဝမျှော်လင့်မထားသော အနေအထားဖြင့် ကြောင်ဝံပိုက်ကြီးကို ရရှိလိုက်သဖြင့် ကိုစိန်လုံးကိုအားရဝမ်းသာ ချီးကျူးမိကြပေတော့သည်။
“ဟာ- ကိုစိန်လုံး- လက်တည့်လှချည်းလားဗျာ၊ တစ်ချက်ဆိုတစ်ချက်ပဲ ဗျို့” “ဟုတ်ပါရဲ့ဗျာ – တော်လိုက်တာ။ ခင်ဗျားကတော့ “စံ”ပဲဗျို့၊ စောစောက “စံ” တစ်ခု၊အခု ံစံတစ်ခု၊တစ်ညတည်းနဲ့ “စံ”နှစ်ခုသတ်မှတ်ခံရတဲ့လူပါပဲဗျာ”ဟုကျွန် တော်က ချီးမွမ်းလိုက်ရာကိုစိန်လုံးက ပြုံးဖြီးဖြီးလုပ်ကာ…

“လာပျို့- သွားကြည့်ရအောင်”
ဟုဆိုကာမြက်ရိုင်းပင်များဘေးမှကွေ့ပတ်ဖြတ်ကျော်ကာကြောင်ကြီးရှိရာသို့
ရောက်ရှိပြီး ဓာတ်မီးဖြင့် အနီးကပ်ထိုးကြည့်လိုက်သောအခါ အံ့ဩထိတ်လန့်မှု ကြောင့်(၃)ယောက်သား”ဟာခနဲ”အာမေဍိတ်သံပြုရင်းနောက်သို့ခြေတစ်လှမ်းစီ
ဆုတ်မိလိုက်ကြသည်။ ကိုစိန်လုံးက…
“ဟာ-ဒါ-ဒါ-နှစ်ချို့မြွေပွေးကြီးဗျ။ နည်းတဲ့ကောင်ကြီးမဟုတ်ဘူး”ဟု မှတ် ချက်ချသည်။ကိုသက်ဦးက…
“ဟုတ်ပါရဲ့ဗျာ- လုံးပတ်က တော်တော်ကြီးတယ်ဗျ။ တရုတ်ပြည်ကလာတဲ့ ရှစ်ပေါင်ဓာတ်ဘူးကြီးလောက်ရှိတယ်။ ကျွန်တော်တို့ပေါင်လုံးလောက်တောင်မက ချင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့- မြွေပွေးဆိုတော့အလျားက(၅)ပေလောက်ပဲ ရှိမယ်။ တကယ့်ကို တုတ်တုတ်တိုတိုကြီးဗျ”
“အော်- ဒါကြောင့်မို့ကျွန်တော်တို့တွေရိုးချောင်းဟိုဘက်ကလှမ်းကြည့်တော့
ဖွတ်ကြီးလိုလိုသင်းခွေချပ်ကြီးလိုလိုထင်ရတာကိုး။ ကြောင်ကြီးကသူနိုင်တော့လက်
ပိုးကနေကိုက်ဖြတ်ပြီး အောင်သေအောင်သားအနေနဲ့ဦးနှောက်တွေဖောက်စားနေ တာဗျ။ဒီမယ် – ဦးနောက်တွေကုန်တောင်ကုန်တော့မယ်” ဟုကျွန်တော်ကမြွေပွေးခေါင်းပြတ်ကြီးကိုအနီးကပ်ဓာတ်မီးဖြင့်ထိုးကြည့်ရင်း
မှတ်ချက်ချမိသည်။ ကိုစိန်လုံးက-
“ဓာတ်ခဲတွေထည့်လာတဲ့ ပလတ်စတစ်အိတ် ရှိသေးလား”
“ရှိတယ် – ရော့ရော့”
ဟု ဆိုကာ ကျွန်တော်က အိတ်ထဲမှ ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုစိန်လုံးက လှမ်း ယူပြီးခွေးခေါင်းနီးနီးရှိသောမြွေပွေးခေါင်းကြီးကိုတုတ်ဖြင့်ထိုးကော်၍ထည့်လိုက်၏။ မြွေဦးခေါင်းပြတ်ကြီးမှာ ပလတ်စတစ်အိတ်အတွင်းသို့ ကျပ်ကျပ်တည်းတည်းဖြင့် ရောက်ရှိသွားသည်။ကျွန်တော်က …
“ကိုစိန်လုံး သတိထားပြီးကိုင်နော်။ အစွယ်ကြီးတွေက “မြို”နေတာပဲ” “အေးပါကွာ- နေဦး-လူခေါ်လိုက်ဦးမယ်”

ဟုဆိုကာလယ်တဲရှိရာဘက်သို့မျက်နှာမူ၍လက်ဝါးနှစ်ဖက်ကိုပါးစပ်နားတွင်
အော်လံသဖွယ်ကပ်လိုက်ပြီး“ပူး”ထိုးလိုက်ပါသည်။
“ဝူး-ဝူး”
တိတ်ဆိတ်သောညဉ့်ယံတွင်“ဝူး”ထိုးသံက ရိုးပြတ်ငုတ်များပေါ်မှ ဖြတ်ကာ လယ်ကွင်းတစ်လျှောက် ပျံ့လွင့်သွား သည်။ တစ်ခဏအကြာတွင် တဲရှေ့မှ မီးဖိုကြီး ပိုမိုအားကောင်းစွာ တောက်လောင်လာပြီး ကိုစိန်အောင်တို့ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် “ဝူး”ထိုးသံကြားရာ ကျွန်တော်တို့ဘက်သို့ ရပ်ကြည့်နေသည်ကို အဝေးမှ လှမ်းမြင် လိုက်ရသည်။ ကိုစိန်လုံးက ကျွန်တော့်ဆီမှ (၅)ခဲထိုးဓာတ်မီးကြီးကိုယူ၍ သူတို့ဆီ လှမ်းထိုးလိုက်ပြီး လိုက်ခဲ့ကြ” ဟူသည့်သဘောဖြင့်သူတို့ဆီထိုးလိုက်၊ကျွန်တော်တို့ ရှိရာ ဆွဲပြလိုက်ဖြင့် (၃-၄)ကြိမ် အချက်ပြလိုက်သည်။ ကိုစိန်အောင်တို့ဆီမှ “ဖူး” ထိုးသံကြားလိုက်ရပြီး တုတ်၊ ဓားများဆွဲကာ ပြေးလာနေကြသည်ကို တွေ့လိုက် ရသည်။ ကိုစိန်လုံးကကျွန်တော့်လက်ထဲဓာတ်မီးပြန်ပေးပြီး အနီးတွင် ထိုင်ချလိုက် ကာပါးစပ်မှလည်း…
“သူတို့ကိုစောင့်ရင်းခဏအမောဖြေကြရအောင်။ကိုကြီးတို့ရောက်လာမှကြည့်
ပြီး သယ်ကြတာပေါ့”
ဟုဆို၏။ကိုသက်ဦးကလည်းလေသေနတ်ကိုမောင်းပြန်လျော့လိုက်ပြီးအိတ် အတွင်းမှ ကွမ်းထုပ်ကိုဖြေကာ ကိုစိန်လုံးကို တစ်ယာကျွေးပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲသို့ ကွမ်း တစ်ယာထိုးထည့်ကာ ကိုစိန်လုံးအနီး ထိုင်ချလိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သား ကွမ်းဝါးနေ ကြသည်။ ကျွန်တော်က ကိုစိန်လုံးတို့အနားမှခွာကာ ကားရားကြီး အသက်ပျောက် နေသောကြောင်ကြီးအနားသို့တိုးကပ်သွားကာ ဓာတ်မီးဖြင့်ထိုးကြည့်လိုက်သည်။
ကြောင်ကြီးမှာခွေးလောက်နီးနီးရှိပြီးနာဖျားမှအမြီးဖျားအထိ(၅)နီးပါးရှိ၏။အတော် ပင် ဆူဖြိုးပြီး ကိုယ်လုံးထက် အလျားရှည်သည်ကို တွေ့ရသည်။ ဦးခေါင်းနေရာကို ဓာတ်မီးဖြင့်ထိုးကြည့်လိုက်ချိန်တွင်ကျွန်တော့်မှာအံ့ဩမှုကြောင့် ပါးစပ်မှ“ဟာ”ခနဲ အာမေဍိတ်သံထွက်သွားမိသည်။တစ်ဆက်တည်း…
“ဟာ-လာကြည့်လှည့်ကြဦးဗျို့၊ ကြောင်ကြီးနဖူးမှာစက်ဘီးကုန်းသီးကြီးအဆုံး
နီးနီး နစ်ဝင်နေတယ်”

ဟုပြောလိုက်ရာကိုသက်ဦးကချက်ချင်းထလာပြီးကြည့်သော်လည်းကိုစိန်လုံး က ဒူးနှစ်ချောင်းထောင်၍ ထိုင်နေရာမှ ထမလာဘဲ ပြုံးဖြီးဖြီးကြီးလုပ်နေပါသည်။ ကိုသက်ဦးက ကြောင်ကြီးအနီးထိုင်၍ သေချာစွာကြည့်ပြီး-
“ဟုတ်ပါရဲ့- ကိုစိန်လုံးရာ၊ ခင်ဗျား လက်သံပြောင်လှချည့်လား။ ကုန်းသီးက အချွန်ဘက်ကနေဝင်ပြီးတစ်ဆုံးနီးပါး နစ်ဝင်တာဗျို့- အဆန်းပဲ”
ဟုမှတ်ချက်ပြုလိုက်၏။ ထိုအချိန်တွင်မြက်ရိုင်းတောတစ်ဖက်မှကိုစိန်အောင်
တို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ထွက်လာကြပြီးကိုစိန်အောင်က ခရီးရောက်မဆိုက်လှမ်း
ပြောသည်။
“မဆန်းပါဘူးကွာ။ ဒီကောင့်အကြောင်း မင်းတို့က မသိသေးလို့ပါ။ ငါ့ညီကတို့ တဲနားက ညောင်ပင်မှာ “ငူ”တွေ ကျလာရင် ကုန်းသီးတစ်လုံးထဲနဲ့ “ငူ” (၄-၅-၆) ကောင် ရအောင်ပစ်တာကွ”
ကျွန်တော့်မှာ ကြားရသည်ကို မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်သွားမိ၏။ “ငူငှက်များ
အကြောင်းသိထားသဖြင့်ငူအုပ်ကျလာလျှင်ငှက်(၄-၅)ကောင်ရအောင်ပစ်ခတ်ရန် မခဲယဉ်းသော်လည်း ကုန်းသီးတစ်လုံးထဲနှင့် ငှက်(၅)ကောင် (၆)ကောင် ရအောင် ပစ်ခတ်ရန်မှာ မဖြစ်နိုင်ဟုယူဆမိသည်။ ထို့ကြောင့် မယုံမရဲဟန်ဖြင့်… “ဟုတ်လို့လားဗျာ-ကုန်းသီးတစ်လုံးထဲနဲ့ ငူ (၄- ၅)ကောင်ရအောင် ဘယ်လို လုပ်ပြီးပစ်တာလဲ”ဟု စောဒကတက်မိ၏။ ကိုစိန်အောင်က…
“မင်းအမြင်ပဲလေကွာ- သူပစ်လိုက်တဲ့ကုန်းသီးကငှက်ရင်အုပ်ထဲတို့၊ရင်ခေါင်း
ထဲတို့၊ ဗိုက်ထဲတို့ကနေပြန်ရတယ်။တစ်ကောင်ကျလာလိုက်ကုန်းသီးကိုနှိုက်ယူပြီး နောက်တစ်ကောင် ပစ်ချလိုက်နဲ့“ငူ”အုပ် ထမပျံမချင်း တစ်ကောင်ပြီးတစ်ကောင် ပစ်ချနေတာပဲ”
“ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့များပစ်တာလဲဗျာ။ကျွန်တော်ဖြင့်အံ့ဩလို့ကိုမဆုံးဘူး။
စဉ်းစားလို့လည်းမရဘူး”
“အချိန်ကုန်ခံပြီး စဉ်းစားမနေနဲ့။ မင်း သူ့ဘတ်ခွ (သားရေခွ)ကို သွားပစ်ကြည့် လိုက်-အဖြေသိလိမ့်မယ်”

ဟု ကိုစိန်အောင်ကပြောရာ တစ်ချိန်လုံး ငြိမ်သက်စွာ နားထောင်နေသော ကိုသက်ဦးက ကိုစိန်လုံးရှေ့သို့လက်ဖြန့်လိုက်ကာ…
“ပြစမ်းပါဦးဗျာ- ခင်ဗျားဘတ်ခွကို”
ဟုဆိုရာကိုစိန်လုံးကပြုံးဖြီးဖြီးဖြင့်လွယ်အိတ်ထဲမှထုတ်ပေး၏။ကျွန်တော်လည်း သူတို့အနားသို့တိုးကပ်ကြည့်ရှုလိုက်ရာကိုစိန်လုံး၏ခွရိုးမှာကျွဲချိုဖြင့်ပြုလုပ်ထားပြီး သားရေပင်နှစ်ပင်ကိုပူး၍ လောက်စာအိမ် (၃)ခုထပ်ကာ တပ်ဆင်ထားသည်။ လောက်စာအဖြစ်စက်ဘီးဘောခွေများကိုကုန်းကြပ်ရာတွင်အသုံးပြုသောကုန်းသီး များကိုအသုံးပြုသည်။ထိုအချိန်ကတောရောမြို့ပါစက်ဘီးများကိုသာအသုံးပြုကြ ရပြီး စက်ဘီးပြင်ဆိုင်များကလည်း မှိုလိုပေါက်နေကာ မြို့တိုင်း ရွာတိုင်းလိုလိုမှာ ရှိသည်။ စက်ဘီးပြင် ဆိုင်တိုင်းလိုလိုမှာလည်း ကုန်းသီးဟောင်းများ ပေါများစွာ ရှိတတ်ကြသည်။ သူခိုးဓားပြနှင့်အခြားအရေးပေါ်ကိစ္စများပေါ်ပေါက်လာပါကအသုံး ပြုနိုင်ရန်အတွက် ဘတ်ခွသမားတိုင်းလိုလိုက လောက်စာလုံးများအပြင် ကုန်းသီး အလုံး(၂ဝ-၂၅)လုံးခန့်ကို ဆောင်ထားတတ်ကြသည်။
ကိုသက်ဦးက ဘတ်ခွကိုအားပါးတရ ဆွဲကြည့်ရာ(၃-၄)လက်မခန့်သာဆွဲနိုင် ပြီး ဆွဲမရချေ။ကျွန်တော်ကလည်းအားကျမခံဖြင့်…
“ကျွန်တော်က သေနတ်မဝယ်ခင်က ဘတ်ခွပစ်လာတာ။ကျွန်တော်ပစ်ကြည့် ဦးမယ်။ ခဏလောက်ပေးဗျာ”
ဟုဆိုကာ ကိုသက်ဦးလက်ထဲမှ ခွကိုယူပြီး ဆွဲကြည့်ရာ (၆)လက်မခန့်ထက် ပိုမဆွဲနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေသည်။ တအီးအီးနှင့် ဆွဲကြည့်နေသော ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ပြီး ကိုစိန်အောင်က-
“ကဲ-ကဲ- အလကား ပင်ပန်းခံမနေနဲ့ -တဲကိုပြန်ကြစို့”
ဟုဆော်ဩလာရာကျွန်တော်လည်း ရှက်ရှက်နှင့် လေးခွကိုပြန်ပေးလိုက်ပြီ… “အေးဗျာ- ရာဇဝင်တွေ နိပါတ်တော်တွေထဲမှာ ဖတ်ရတဲ့ ဗိုလ်ခြေတစ်ထောင် တင်ရတဲ့လေးတို့ ဘာတို့ဆိုတာတွေကို အစက အတိဿရဝုတ္တိတွေလို ထင်ထားခဲ့ တာ။ ခုမှပဲရေးရေးသဘောပေါက်ရတော့တယ်”

ဟု မှတ်ချက်ချလိုက်မိပါတော့သည်။
ထိုအချိန်မှာပင် ကိုစိန်မောင်မှာ ခေါင်းပြတ်နေသော မြွေသေကြီးကို သတိပြုမိ သွားပြီးအလန့်တကြားအမူအရာဖြင့်…
“ဟာ-ဒီ- ဒီအကောင်ကြီးက ဘယ်လိုကြီးလဲ၊ စပါးကြီးလည်းမဟုတ်၊စပါးအုံး လည်းမဟုတ်နဲ့ – ဘာကြီးတုံး။ဟာ-ဒါ-ဒါ-နှစ်ချို့မြွေပွေးကြီးကွ၊ဒီညတော့မြွေပွေး တွေချည့် ရနေပါလား၊ ရှားရှားပါးပါးကွာ၊ ငါတော့ ပွတာပဲ။ ဒီကောင်ကြီးသာ မီးဖုတ် လိုက်ရရင် ငါတော့ ဆေးပြာတွေ အများကြီးရမှာပဲ ဟေ့။ ကဲ-လုပ်လုပ်- ငါက ဒီမြွေ သေကြီးကိုထမ်းခဲ့မယ်။ စိန်အောင်နဲ့ စိန်လုံးက ကြောင်ကြီးကို သယ်ခဲ့ကြ၊ သက်ဦး တို့က ရှေ့ကနေ ဓာတ်မီးနဲ့ သွားကြ
ဟုစီမံခန့်ခွဲလာသဖြင့်သူပြောသလိုပင် သယ်ယူခဲ့ကြပြီးလယ်တဲရှိရာသို့ပြန်ခဲ့
ကြလေသည်။

မီးပုံကြီးအနီး မြန်မာဆီးချဉ်ပင်ကြီးအောက်တွင် မြက်ဖျာ(၃)ချပ်ကို ဆက်ခင်း ပြီးကျွန်တော်တို့၏အောင်ပွဲခံပျော်ရွှင်ပွဲလေးရွှေမိကိုအဖော်ပြု၍စတင်ဖွင့်လှစ်လိုက် ကြသည်။အသက်အကြီးဆုံးကိုစိန်မောင်မှပထမဆုံးအရက်ခွက်ကို စတင်လိုက်ပြီး အစဉ်အတိုင်း ခွက်လှည့်လိုက်ကြသည်။ ဝိုင်းအလယ်တွင် ချထားသောကြက်သား ကာလသား ဟင်းကလည်း ကောင်းမှကောင်းပင်၊ ဟင်းရည်လေး သောက်လိုက်၊ ကြက်သားဖတ်လေးဝါးလိုက်နှင့်စည်းစိမ်တွေ့နေကြ၏။ကြက်သားဖတ်များမှာနူးအိ နေပြီး ပါးစပ်ထဲ ရောက်သည်နှင့် အရိုးတခြား၊ အသားတခြားဖြစ်သွားပြီး အရသာ ရှိလှပေသည်။
တစ်ယောက် နှစ်ခွက်စီလောက် သောက်အပြီးမှာ ကိုစိန်လုံးက ကျွန်တော်တို့ ရရှိလာသောချိုးနှစ်ကောင်နှင့်တိုက်သိမ်းကြီးကိုအရေထုတ်ရင်ခွဲကာဆား၊အချိုမှုန့်၊
မဆလာများနှင့်ရောနယ်ပြီးတံစို့ထိုးကာမီးပုံကြီးအနီးတွင် မီးကင်ထားလိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ဝိုင်းအတွင်း သို့ပြန်လာပြီးတစ်ခွက်၊ နှစ်ခွက်သောက်အမြည်းစားကာကိုစိန်

အောင်ကိုလက်တို့၍
ခေါ်သွားပြီးညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ကြောင်ဝံပိုက်ကြီးကိုအရေ ဆုတ်ကာ ဖျက်နေကြလေသည်။ ပြီးလျှင် ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖယ်ထုတ်လိုက်ပြီး ကောင်းနိုးရာရာများကို ရွေးချယ်ကာ ဟင်းချက်ကောင်းသော ကိုစိန်အောင်က တဲ အတွင်းရှိ မီးဖိုပေါ်တွင် ရေကျိုချက် ချက်လေသည်။ ကိုစိန်မောင်ကြီးကမူ နှစ်ချို့ မြွေပွေးကြီး ရရှိလိုက်သဖြင့် အလွန်ပျော်ရွှင်နေပြီး နှုတ်သွက်အာ သွက်ဖြစ်လို့နေ သည်။
ရယ်ရွှင်စရာများပြောလိုက်၊မြွေပွေးမီးဖုတ်ထားသောအိုးကိုမီးထပ်ဖြည့်လိုက်၊ ကောက်ရိုးပုံအောက်တွင် အခန်းငယ်လေးလုပ်၍ ဝှက်ထားသော “ရွှေမိ”များကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံးထုတ်လာလိုက်နှင့်ပျော်ရွှင်စွာအချိန်များကိုကုန်လွန်စေခဲ့သည်။ ကျွန်တော်နှင့်ကိုသက်ဦးမှာအရက်ကိုထိန်းသောက်ပြီးအမြည်းများကိုသာများများ
စားသောက်ဖြစ်ကြသည်။ ထိုအချိန်တွင် တဲအတွင်းမီးဖိုဆီမှ မွှေးပျံ့သော တော ကြောင်သားဟင်းနံ့ကပျံ့လွင့်လို့လာသည်။ကိုစိန်မောင်ကြီးက…
“မွှေးလိုက်တဲ့ဟင်းနံ့ပဲကွာ။ ငါ့ညီက ဟင်းချက်တကယ်တော်တဲ့ကောင်ပဲ။ တို့ အားလုံးကိုအဲဒီကောင် ချက်ကျွေးနေတာ”
ဟုအာလေးလျှာလေးသံကြီးနှင့် ဆို၏။ကိုသက်ဦးကသူသိလိုသောအကြောင်း အရာများကို ရွေးချယ်မေးမြန်းလိုက်သည်။
“ကိုစိန်လုံးရဲ့ဘတ်ခွကိုကိုစိန်မောင်တို့၊ကိုစိန်အောင်တို့ရောပစ်နိုင်ကြသလား။
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်တော့မဆွဲနိုင်ကြဘူးဗျ”
“တို့လည်းမပစ်နိုင်ပါဘူးကွာ၊ဒီကောင်ကငယ်ငယ်လေးကတည်းက လေ့ကျင့်
နေတာ။ အကျင့်ဖြစ်ပြီး ကျွမ်းကျင်နေပြီ။ လက်လည်း တည့်တယ်။ တစ်ချက် တစ်
ကောင်ပဲ”
ဟုဆို၏။ကျွန်တော်က..
“ဟုတ်တယ်ဗျို့-ကျွန်တော်တို့လည်း ကိုစိန်လုံးနဲ့ တွေ့မှ အရင်တုန်းက ရှိခဲ့တဲ့
“မုဆိုးမာန ခဝါချ”ရတော့မှာပဲ။ ကိုစိန်လုံးကတော့ တကယ့်ကို စံပြုထိုက်သူ တစ် ယောက်ပါပဲ။ လုံးဝမထင်ရဘူး”

ထိုအချိန်မှာပင် ကိုစိန်အောင်နှင့်ကိုစိန်လုံးကအငွေ့တထောင်းထောင်းထနေ
သောတောကြောင်သားဟင်းပန်းကန်ကြီးနှင့်အတူရောက်ရှိလာပြီးကုန်ခန်းစပြုနေပြီ
ဖြစ်သော ကြက်သားဟင်းပန်းကန်ထဲသို့ ဖြည့်ထည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ နှစ်ယောက် သားဝင်ထိုင်လိုက်ကြကာတစ်ယောက်တစ်ခွက်စီ မော့သောက်လိုက်ကြပြီးကိုစိန်
လုံးက-
“သိပ်လည်း မြှောက်မနေကြပါနဲ့ဦးဗျာ၊ ဒါက ကျွမ်းကျင်ရာလိမ္မာပါ ခင်ဗျားတို့ သေနတ်ကြီးတွေနဲ့ကျွန်တော်ပစ်ရင်လည်းကျည်တစ်ဘူးကုန်ရင်တောင် ငှက်တစ် ကောင်ရချင်မှရမှာပါ။ ခင်ဗျားတို့လည်းလူတော်တွေပါ။ စောစောခင်ဗျားတို့လုပ်တာ ကိုင်တာကြည့်ပြီးကျွန်တော်သိပ်သဘောကျတာပဲ။ပိပိရိရိသေသေသပ်သပ်နဲ့တစ်
ချက်တစ်ကောင်ကျအောင်ပစ်နိုင်တယ်။ မာန်မာနလည်းမရှိဘဲတစ်ယောက်နဲ့တစ် ယောက် နားလည်မှုရှိတယ်။ ဘက်ညီတဲ့ အတွဲတစ်တွဲပါပဲဗျာ” ဟု သူ့ကိုယ်သူနှိမ့်ချစွာဆိုရင်းကျွန်တော်တို့ကိုပြန်မြှောက်နေ၏။
ကိုသက်ဦးကတည်ကြည်လေးနက်စွာဖြင့်-
“ခင်ဗျားက“ကြိုးကို ဘုတ်မြှောက်၊ ဘုတ်ကို ကျီးမြှောက်” ဆိုတဲ့ကိန်း ရောက် အောင်ပြောပြန်ပြီ။ကျွန်တော်တို့ကခင်ဗျားကိုမြှောက်ပင့်ပြောနေတာမဟုတ်ပါဘူး ဗျာ။ ကျွန်တော်တို့ “ခွ”ပစ် တာ လက်တည့်တဲ့သူတွေ အများကြီး တွေ့ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့-ခင်ဗျားနဲ့ယှဉ်လိုက်ရင်အဲဒီလူတွေက“ဟာသ” ဖြစ်သွားပြီ။ဥပမာပြောရရင်
ဗျာ-သတ်လုံးသတ်ပေါက်ကောင်းတဲ့လက်ဝှေ့သမားကောင်းတွေပေါပေမဲ့သက်လုံ ကောင်းပြီးလက်သီးပြင်းတဲ့လက်ဝှေ့သမားရှားသလိုပေါ့။ခင်ဗျားကတော့ သတ်လုံး
သတ်ပေါက်ကောင်းပြီး သက်လုံကောင်းကောင်းနဲ့လက်သီးပြင်းတဲ့လက်ဝှေ့သမား တစ်ယောက်လိုဖြစ်မိတယ်။ တကယ်တော်တဲ့လူပါပဲဗျာ”
“ဟုတ်တယ်ဗျ။အပြင်လောကမှာ“ကျည်တစ်တောင့်တည်းနဲ့ ငှက်နှစ်ကောင် ပစ်တယ်”ဆိုတဲ့စကားလုံးကို အကြီးစား တင်စားမှုကြီးတစ်ခုအနေနဲ့ တင်စား ပြော ဆိုရေးသားနေကြတယ်။ ခင်ဗျားက ကျည်တစ်တောင့်ထဲနဲ့ ငှက်တွေ အများကြီး ရအောင်ပစ်ပြီးပစ်လိုက်တဲ့ကျည်ကလည်းကိုယ့်လက်ထဲအကောင်းပကတိအတိုင်း

ပြန်ရအောင် လုပ်နိုင်တယ်ဆိုတော့ တကယ့်ကို “စံပြုထိုက်တဲ့ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်
ပါပဲ”
ဟုကျွန်တော်ကကိုသက်ဦးစကားကိုထပ်ဆင့်ထောက်ခံလိုက်ရာကိုစိန်လုံးမှာ
ရှက်ကိုးရှက်ကန်းအမူအရာဖြင့်…
“ငါ့လူတွေကတော့ စွတ်မြှောက်နေတော့တာပဲဟေ့။ သိပ်မြှောက်မနေကြပါနဲ့။ ဟိုမှာ ခင်ဗျားတို့ပြန်ရင် ယူသွား ဖို့ တောကြောင်ပေါင်တစ်ချောင်းစီထုပ်ပိုးပေးထား ပါတယ်ဗျ”
“ဟာ-ကျွန်တော်တို့ မယူပါဘူး။ ခုလို တည်ခင်းဧည့်ခံချက်ပြုတ်ကျွေးတာ ကိုပဲကျေးဇူးတင်လှပါပြီ”
ပြီး –
ဟု ကျွန်တော်က ကပျာကယာဖြင့် ငြင်းဆိုလိုက်ရာ ကိုစိန်လုံးက လက်ကာ
“ဘယ်ရလိမ့်မလဲဗျာ။ ကျွန်တော့် အရည်အချင်းကို ခင်ဗျားတို့ တကယ် အသိ အမှတ်ပြုတယ်ဆိုရင်ကျွန်တော်ပစ်လို့ရတဲ့သားကောင်ကိုလည်းခင်ဗျားတို့လက်ခံ
ရမှာပေါ့-မဟုတ်ဘူးလား”
ဟုအကြပ်ကိုင်ပြောဆိုလာရာကိုသက်ဦးက…
“လက်ခံလို့ပဲ အခု ခင်ဗျားပစ်တဲ့ တောကြောင်သားနဲ့ မြည်းနေတာပေါ့ဗျာ၊ ဟောဒီမှာကြည့်”
“ရှူး- ရှလူး – ပြတ်ပြတ်”
ဟု ပြောပြောဆိုဆို တောကြောင် သားဟင်းရည်များကို မြိန်ရေရှက်ရေ စား သောက်ပြနေပါသည်။ကျန်လူများကလည်းတဟားဟားရယ်မောပြီးတစ်ယောက်
တစ်ခွက်ထပ်မော့လိုက်ကြပြန်လေသည်။
ထို့နောက်မှာတော့ ဝိုင်းက ပို၍စိုပြေသွားပြီး သောက်လိုက်ကြ၊ စားလိုက်ကြ၊ အမြည်းထပ်ဖြည့်လိုက်ကြ၊ ပုလင်းအသစ်တစ်လုံး ဖွင့်လိုက်ကြ၊ ရောက်တတ်ရာရာ ပြောဆိုရယ်မောလိုက်ကြဖြင့် သူတို့ညီအစ်ကိုတစ်တွေလည်းအတော်လေးမူးကုန် ကြ၏။ ကျွန်တော်နှင့် ကိုသက်ဦးမှာလည်း ထိန်းသောက်၊ မျှဉ်းသောက်နေသည့် ကြားမှ အတော်လေးမူးယစ်နေကြပြီဖြစ်၏။

ညဉ့်(၂)နာရီကျော်လာသောအခါ အအေးဓာတ်က ပိုမိုသိပ်သည်းလာသည်။
မီးပုံကြီးကိုထင်းများထပ်ဖြည့်လိုက်ကြပြီးနောက်မီးဖိုမီးအနီးတွင်ခေတ္တ မီးလှုံလိုက်
ကြပြီး သူတို့ညီအစ်ကိုတွေကို ပြန်ရန်နှုတ်ဆက်လိုက်၏။ ကိုစိန်လုံးက သတင်းစာ စက္ကူအဟောင်းကြီးများဖြင့်ထုပ်ပိုးထားသောပေါင်နှစ်ချောင်းကိုအတင်းထည့်ပေး နေသဖြင့် ယူခဲ့ရသည်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကို ဇီးတောမြောင်းပေါင်လမ်းပေါ်
ရောက်သည်အထိညီအစ်ကို(၃)ယောက်စလုံးစက်ဘီးတွန်း၍လိုက်ပို့သည်။မြောင်း ပေါင်ပေါ်ရောက်သည့်အခါ သူတို့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး မြောင်းပေါင်လမ်းပေါ်တွင် ဒယီး ဒယိုင်စက်ဘီးစီး၍ပြန်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့ညီအစ်ကိုတွေလည်းဓာတ်မီးထိုး၍တဲရှိရာ သို့ ဒယီးဒယိုင်ဖြင့် ပြန်သွားကြသည်။ အိမ်ရှေ့သို့ ရောက်သောအခါ ကျွန်တော်က ဆင်းနေရစ်ခဲ့ပြီးကိုသက်ဦးက ဒယီးဒယိုင် စက်ဘီးစီး၍ ပြန်သွားသည်။
ကျွန်တော်က အိပ်ခန်းထဲသို့ စေ့ထားသော ပြတင်းတံခါးမှ ကျော်ဝင်လိုက်ပြီး သေနတ်ချိတ်၊ ဖိနပ်ချွတ်ပြီးအိပ်ရာပေါ်လှဲချကာအိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။ ထိုဆောင်းတစ်ညကကျွန်တော်တို့တစ်တွေလူငယ်ဘာသာဘာဝလှုပ်ရှားသွား
လာရင်း တွေ့ကြုံခဲ့ရသောအဖြစ်အပျက်များသည်ယခုအချိန်တွင်ဖြစ်ရပ်မှန်ရင်သိမ့်
ဖိုဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ဖြစ်လာရလေပြီတကား။
ယောနိသောမနဿိကာယတရားဖြင့်.. > ပဟိုရ်စည် (စဉ့်ကိုင်)