ကျုပ်တို့ကြောင်
ကို မသင်းဝံ့ပါဘူးဗျာ။
“ဝုန်း၊ ဝုန်း၊ ဝုန်း၊ ဝုန်း၊ ဝုန်း”
” ဟဲ့ ဟဲ့ တာတေ၊ ဒါ ကြောင်မဟုတ်
လောက်ဘူး၊ ကြောင်ထက် အပုံကြီး
ကြီးတယ်”
“ဟဲ့ ငွေစိန်၊ ကြောင်မဟုတ်ရင် ဆင်
တွေ ဘာတွေလားမှ မသိတာ”
“တော်စမ်း ကိုဥာဏ်၊ပေါက်ကရပြော
ဖို့ပဲ သိတယ်၊ ရှင် မကြားဘူးလား
အသံတွေ”
“ကြားပါတယ် ငွေစိန်ရဲ့၊ ငါလည်း
နားထောင်နေတာပါဟဲ့ “
“ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်”
ဟော ရွာထဲက ကင်းတွေ သံချောင်း
ခေါက်ပြီဗျို့။သံချောင်းကို တစ်ချက်ချင်း
မှန်မှန်ခေါက်တာဗျ။ဒါက ရွာကို သတိ
ပေးတာ။နိုးနိုးကြားကြား နေကြဖို့၊သတိ
နဲ့နေဖို့ပေါ့ဗျာ။ယောက်ျားမှန်သမျှ တစ်
အိမ်တစ်ယောက် ထွက်ဆိုရင် သံချောင်း
ကို အတွဲလိုက် ခေါက်တာဗျ။ခုဟာက
သတိပေးရုံ ပေးတာပါ။
“ဘုန်း၊ ဘုန်း၊ ဘုန်း၊ ဘုန်း၊ ဘုန်း”
ဟာ ကျုပ်တို့ဝိုင်းရှေ့လမ်းက ဖြတ်ပြေး
သွားတဲ့ အသံဗျ။
“ဒေါင်ဒေါင်၊ဒေါင်ဒေါင်၊ဒေါင်ဒေါင်၊
ဒေါင်ဒေါင်”
ဟော ကင်းကလည်း သံချောင်းကို
အတွဲလိုက်ခေါက်ပြီဗျို့။
“ဘိုးဥာဏ်၊ ဘိုးဥာဏ်”
“အေး၊ နိုးတယ်ဟေ့၊ စံမောင်ရေ
နိုးတယ်၊ နိုးတယ်”
” အရီးငွေစိန်၊ အရီးငွေစိန်”
“ဟေ၊ နိုးတယ်ဟေ့၊ လုံးတင်ရေ၊
အရီးတို့ နိုးတယ်”
တောင်ဘက် မြောက်ဘက်က ဝိုင်းတွေ
က အဘနဲ့အမေကို လှမ်းနှိုးတာဗျို့။တစ်
ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အသံပေးကြတာ
ပေါ့ဗျာ။
“ဖူး၊ ဖူး၊ ဖူး၊ ဖူး၊ ဖူး”
ဟာ ကျုပ်တို့နွားကြီးတွေ နှာမှုတ်ကြပြီ
ဗျို့။မှုတ်လိုက်တာမှ တဖူးဖူးကို ဖြစ်နေ
တာဗ်။
“အီ၊ အီ၊ အီ၊ အီ၊ အီ”
ဟာ တောင်ဘက်ဝိုင်းက ခွေးနှစ်
ကောင်ကြောက်ပြီးအော်နေတဲ့အ
သံဗျို့။တကယ်ကို အံ့သြစရာပါဗျာ။
ရွာထဲကိုနာနာဘာဝတို့ မကောင်းဆိုး
ဝါးတို့ ဝင်ပြီဆိုရင် လူထက်ပိုပြီး
ကြောက်တာက ခွေးတွေပဲဗျ။
ဒီကောင်တွေ ကြောက်တာမှ ပုန်းစရာ
မရှိအောင်ကိုကြောက်တာဗျို့။ အခု
လည်း ခွေးတွေ တအီအီနဲ့ ဟိုတိုး
ဒီတိုးလုပ်နေကြပြီဗျ။
“အင်း၊ နွားတွေ၊ ခွေးတွေ ဒီလောက်
လန့်နေရင်တော့ သိပ်မကောင်းဘူး
ကိုဥာဏ်ရေ၊ ရွာထဲကို မကောင်းဆိုး
ဝါး ဝင်ပြီး ထင်တယ်”
“ဂီး၊ ဂီး၊ ဂီး၊ ကွတ်၊ ကွတ်၊ ကတော်”
“ဟဲ့ ကြက်သံတွေလည်း ကြားနေရ
ပါလား၊ သရဲက ကြက်တွေ ဝင်ဆွဲပြီ
ထင်တယ်”
“ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်”
ဟာ သံချောင်းတွေ အဆင်မပြတ်
ခေါက်ပြီဗျို့။ဟော လူသံတွေ ကြား
တယ်။ လူတွေ ထွက်လာကြပြီထင်
တယ်ဗျ။ကျုပ်လည်း ထွက်ခဲ့တယ်။
“ကိုကြီးတာတေ”
ကျုပ် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကြည်
ထွေးဆိုတဲ့ကောင်ဗျ။ကျုပ်သူငယ်ချင်း
ကြည်အေးရဲ့ညီ။
“ဟေ…ကြည်ထွေး”
“ကျုပ် ကိုကြီးတာတေကို တွေ့လို့
လိုက်လာတာဗျ။ပြောစရာရှိလို့ “
“အေး၊ ပြောလေ ကြည်ထွေး၊
ဘာများတုံး”
“ကျုပ် ဒီည ကင်းတွဲတဲ့အထဲမှာ
ပါတယ်ဗျ”
“ဟေ ဟုတ်လား၊ မင်းက ဘယ်ကင်း
တဲမြာတုံး”
“တောင်ပိုင်းက လမ်းဆုံကင်းတဲမှာဗျ”
“ဟာ ဒါဆိုရင် သံချောင်းစခေါက်တာ
မင်းတို့ပေါ့ “
“ဟုတ်တယ် ကိုကြီးတာတေ၊ ကျုပ်တို့
ကင်းက စခေါက်တာ၊ကျုပ်တို့ခေါက်သံ
ကြားမှ အရှေ့ပိုင်းက ခေါက်တာ၊ပြီး
တော့မှ ကျန်တဲ့ကင်းတဲတွေက ခေါက်
ကြတာ”
“အေး၊ မင်းတို့ ဘာမြင်လိုက်လို့တုံးကွ၊
ကြည်ထွေးရ”
“ပထမတော့ မမြင်ရဘူးဗျ၊ ခွေးတွေ
အီတဲ့အသံတွေ၊ နွားတွေ နှာမှုတ်တဲ့
အသံတွေပဲ ကြားရတာ၊နောက်တော့
အိမ်ခေါင်မိုးတွေပေါ်မှာ ပြေးတော့
တာဗျ။ ကျုပ်လည်း အသံကြားတဲ့
နောက်ကို ပြေးလိုက်ပြီးကြည့်တာ
ကိုကြီးတာတေရ”
“ဟေ ဟုတ်လားကွ၊ ဘာမြင်ရတုံး
ကြည်ထွေးရ”
“ပထမတော့ မမြင်ရဘူးဗျ၊ အသံ
ကြီးက ဘိုးညီမောင်တို့ ခေါင်မိုးပေါ်
ကို ရောက်သွားတော့မှ မြင်ရတာဗျို့”
“ဟာ ဘာကိုမြင်တုံး”
“လူပုံစံပဲဗျာ၊ အဝတ်အစားတော့ မပါ
ဘူး၊ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ အမွေးမည်းမည်း
ကြီးတွေ အုပ်နေတယ်”
“အရွယ်က လူအရွယ်ပဲလား”
“မကဘူးဗျ၊ လူထက် နှစ်ဆလောက်
ကြီးလိမ့်မယ်၊ ကျုပ်လည်း အိမ်ခေါင်
မိုးတွေပေါ်မှာ ပြေးနေတဲ့ မည်းမည်း
အကောင်ကြီးလည်းတွေ့ရော ကင်း
တဲကို ပြန်ပြေးပြီး ကင်းတဲမှာ ကျန်
ခဲ့တဲ့ ဂျပုနဲ့ အောင်မြကို သံချောင်း
ခေါက်ခိုင်းလိုက်တာဗျ။နောက်တော့
ဒီအကောင်ကြီးက အိမ်ခေါင်မိုးပေါ်
မှာမပြေးဘဲ လမ်းတွေပေါ် လျှောက်
ပြေးရောဗျို့”
“မင်းတို့ မြင်ရလားကွ”
“ရိပ်ကနဲ ရိပ်ကနဲပဲ မြင်ရတာဗျ။
ကျုပ်တို့ကင်းတဲက ဂျပုတို့ အောင်
မြတို့လည်း မြင်လိုက်ကြတယ်။ဒီ
မှာတင် ကျုပ်တို့လည်း သံချောင်း
ကို ခပ်စိပ်စိပ် ခေါက်ရတော့တာ
ပေါ့ဗျာ။ အိမ်တွေက လူတွေ တုတ်
ဆွဲ၊ ဓါးဆွဲနဲ့ ဓါတ်မီးတွေ တဝင်းဝင်း
ထိုးပြီး ထွက်လာတော့မှ အဲဒီမည်း
မည်းကြီးပျောက်သွားတာဗျ”
“နို့ နေပါဦးကွ၊ ကြည်ထွေးရ၊
ငါ ကြက်သံတွေလည်း ကြား
လိုက်ပါတယ်၊ဘာဖြစ်တာတုံး”
“အဲဒါ တောင်ပိုင်းက ကိုအောင်သစ်
တို့ဝိုင်းထဲက အိပ်တန်းတက်နေတဲ့
ကြက်သုံးကောင်ကို ဝင်ပြီးဆွဲသွား
တာတဲ့ဗ်”
“ဟေ သုံးကောင်လုံး ဆွဲသွားတာလား
ကွ ကြည်ထွေးရ”
“ဟုတ်ပါ့ဗျာ၊ သုံးကောင်လုံးကို ဆွဲ
သွားရုံတင် မဟုတ်ဘူးဗျို့။ လမ်း
လျှောက်စားသွားပုံရတယ်ဗျ။လမ်း
ပေါ်မှာ ကြက်မွေးတွေ သွေးစက်
တွေကျကျန်ခဲ့တာကိုကြီးတာတေ”
ကျုပ်တို့ရွာထဲက လူတွေတော့ ဓါတ်မီး
တဝင်းဝင်းနဲ့ ရွာထဲပတ်နေကြရောဗျို့။
ကျုပ်လည်း ကြည်ထွေးပြောတာ ပြည့်
စုံနေပြီဆိုတာ ဆက်ပြီးမသွားတော့ဘဲ
အိမ်ပဲ ပြန်လာခဲ့ရောဗျ။
“ဟဲ့ တာတေ၊ ဘာတွေဖြစ်တာတဲ့တုံး”
အမေနဲ့ အဘက ငုတ်တုတ်ကလေး
တွေထိုင်ပြီး ကျုပ်ကို စောင့်နေကြ
တာဗျ။ အမေ လိပ်ထားတဲ့ ပြောင်းဖူး
ဖက်ဆေးလိပ်ကြီးတွေတစ်ယောက်
တစ်လိပ် ဖွာလို့ပေါ့ဗျာ။
“ကြည်ထွေးတို့ ရွာတောင်ပိုင်းကင်းက
စပြီးခေါက်တာ အမေရ၊ အိမ်ခေါင်မိုး
တွေပေါ်မှာ လျှောက်ပြေးနေတာဆိုပဲ”
“ဟေ၊ ဘာကောင်က ပြေးတာတုံး”
” ဘာကောင်မှန်းတော့ မသိဘူးတဲ့
အမေရ၊ ကြည်ထွေးပြောတာတော့
လူ့ရဲ့နှစ်ဆလောက် ရှိတယ်ပြော
တာပဲ၊ လူပုံစံပဲတဲ့။တစ်ကိုယ်လုံး
အမွေးမည်းကြီးတွေ အုပ်နေတာ
ဆိုပဲဗျ။ပထမတော့ အိမ်ခေါင်မိုး
တွေပေါ်မှာ လျှောက်ပြေးနေတာ
တဲ့ဗ်”
“ဟေ၊ နေပါဦး လူလေးရဲ့၊ အိမ်တွေ
က တစ်လုံးနဲ့တစ်လုံး ကပ်နေတာမှ
မဟုတ်တာ၊ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ခေါင်း
မိုးတွေပေါ် ပြေးတုံး”
“ခုန်ကူးတာရှိမှာပေါ့ အဘရ၊ လူမှ
မဟုတ်တာ၊ နာနာဘာဝပဲဟာ”
“အေး၊ အေး၊ ဒါလည်း ဟုတ်သားပဲ”
အဘက ပြောပြီးတော့ ပြောင်းဖူးဖက်
ဆေးလိပ်ကြီးကို မီးတရဲရဲနဲ့ ဖွာနေပြန်
ရောဗျ။
“နောက်တော့ ရွာလမ်းတွေမှာပြေးရင်း
နဲ့ ကိုအောင်သစ်တို့အိမ်က ကြက်သုံး
ကောင် ဝင်ဆွဲသွားဆိုပဲ”
“ဟေ ကြက်သုံးကောင်တောင်
ဆွဲသွားတာလား”
အမေက အံ့သြပြီး ဝင်ပြောတယ်ဗျ။
အဘကတော့ ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နဲ့
လုပ်နေတယ်။ ကျုပ်တို့သားအဖတွေ
ပြန်အိပ်တော့ပဲ မနက်သုံးနာရီ ထိုးနေ
ပြီဗျ။ နောက်နေ့ရောက်တော့ တစ်
ရွာလုံး ဒီအကြောင်းပဲ ပြောနေတော့
တာပေါ့ဗျာ။ ဟိုဝိုင်းထဲ စုစု စုစု၊ ဒီဝိုင်း
ထဲ စုစု စုစုနဲ့ ညကအကြောင်းပဲ
ပြောနေကြတာဗျ။
သူကြီး ဦးဘိုးထင်ရဲ့ အမိန့်နဲ့ ဆယ်အိမ်
ခေါင်းတွေက ရွာထဲမှာ ကင်းပြန်တွဲကြ
တယ်ဗျ။ ကင်းကို နှစ်မျိုးချတာဗျ။လှည့်
ကင်းနဲ့ ထိုင်ကင်းပေါ့ဗျာ။ ရွာလမ်းတိုင်း
မှာ လှည့်ကင်းတွေ ချထားတာဗျ။ထိုင်
ကင်းမှာ နှစ်ယောက်ပဲ ထားတော့တာ။
လှည့်ကင်းနှစ်ယောက်မှာ တစ်ယောက်
က ဓါတ်မီးနဲ့ လက်နက်တစ်ခုကိုင်ပေါ့
ဗျာ။နောက်တစ်ယောက်က သံချောင်း
ခေါက်ဖို့ ကိုင်ရတာဗျ။
ညရှစ်နာရီကျော်ကတည်းက စအေး
တာဗျို့။ညမိုးချုပ်စ အအေးထက် တစ်
စလောက် ပိုတက်လာတာဗျ။ဝိုင်းထဲမှာ
လည်း ယောက်ျားတွေစုပြီး မီးလှုံပြီး
အကြမ်းသောက်ကြ၊ လက်ဖက်စား
ကြနဲ့ မအိပ်ကြဘူးဗျ။အားလုံးအသင့်
ပြင်ထားကြတာ။
ကျုပ်နဲ့အဘနဲ့လည်း မအိပ်ကြဘူးဗျ။
ဘာများဖြစ်လာဦးမလဲဆိုပြီး စောင့်နေ
ကြတာ။ အမေကတော့ ဇက်နည်းနည်း
ထိုးလို့ ဆိုပြီး အိပ်ရာထဲ ဝင်လှဲနေပြီဗျ။
ကျုပ်တို့သားအဖလည်း စောင်ကြီးတွေ
ခြုံပြီး ထိုင်နေကြရတာ။အကြမ်းပူပူလေး
သောက်လိုက်။ ကျုပ်က နဂါးဆေးပေါ့
လိပ်ကလေးဖွာ၊အဘက ပြောင်းဖူးဖက်
ဆေးလိပ်ကြီးဖွာလို့ဗျာ။သန်းခေါင်တော့
ရောက်ပြီဗျ။ ခုထိတော့ ငြိမ်နေတုန်းပဲ။
ရွာထဲက လူတွေလည်း မအ်ပ်ဘဲစောင့်
နေကြတာဗျို့။ဟိုဝိုင်း ဒီဝိုင်းက စကား
သံတွေ ခပ်သဲ့သဲ့ ကြားနေရတုန်းဗျ။
“ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်”
ဟာ ခေါက်ပြီဗျို့၊ သံချောင်းခေါက်ပြီ။
တောင်ပိုင်းက စတာပဲဗျ။
“မီးဟေ့၊ မီး၊ မီး ရေပုံးနဲ့ ရေခပ်ခဲ့ကြဟေ့”
“ဟာ မီးဆိုပါလား တာတေ၊ ပြေးစမ်း၊
ပြေးစမ်း၊ မြန်မြန်”
ကျုပ်လည်း ရေပုံးနဲ့ ရေခပ်ပြီး တောင်
ပိုင်းကို စွတ်ပြေးရတော့တာပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်လိုပဲဗျ။ ဝိုင်းတိုင်းကလူတွေ ရေ
ပုံးတွေနဲ့ ပြေးထွက်လာကြတာပေါ့ဗျာ။
“ဘယ်မှာတုံးဟ၊ မီးလောင်တာ၊
ဘယ်သူ့ဝိုင်းတုံး”
“ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်”
တစ်ရွာလုံးကို ညံနေတော့တာပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်တို့အညာသားတွေ အကြောက်ဆုံး
က မီးပဲလေဗျာ။ မိန်းမသံတွေရော က
လေးငိုသံတွေရော ကျွတ်ကျွတ်ကိုညံ
နေတော့တာပေါ့ဗျာ။
“နှံပြည်စုတ်တို့ ဝိုင်းမှာတဲ့ဟေ့”
နှံပြည်စုတ်ဆိုတဲ့ကောင်က ကျုပ်ထက်
ငါးနှစ်လောက်ငယ်တယ်။အကောင်သေး
သေးလေးဗျ။ ထွားလည်းမလာဘူး။ ဒါ
ကြောင့် ဒီကောင့်ကို တစ်ရွာလုံးက နှံ
ပြည်စုတ်ပဲ ခေါ်ကြတာ။ ဟုတ်တယ်
ဗျို့။ ကျုပ်တောင်ပိုင်း ရောက်တော့
နှံပြည်စုတ်တို့ဝိုင်းထဲမှာမီးတွေတောက်
နေတာဗျို့။ ဟာ…အဆန်းပါလားဗျ။
မီးက မြေကြီးမှာ လောင်နေတာဗျ။
နည်းတဲ့မီးတောက်ကြီး မဟုတ်ဘူး။
လူတစ်ရပ်ကျော်ကျော်လောက်ကို
တက်နေတာ။အဝိုင်းကတော့ဆယ်
ပေပတ်လည်လောက်ရှိမယ်။မြေကြီး
ပေါ်မှာ လောင်နေတာဗျ။အဆောက်
အဦးတွေကို လောင်တာမဟုတ်ဘူး။
“ဗွမ်း၊ ဗွမ်း၊ ဗွမ်း၊ ဗွမ်း”
ဟာ…ရေပုံးတွေနဲ့ ဝိုင်းပက်ကြတာ၊
မီးက နည်းနည်းမှကို တုန့်မသွားဘူးဗျ။
“ဟ…ဒါ ဘာမီးတုံးကွ၊ရေနဲ့လောင်းတာ
လည်း မငြိမ်းပါလား၊ပြီးတော့ မီးလောင်
စရာ ဘာရှိလို့တုံး။မြေအပြောင်မှာ ဒီအ
တိုင်းကြီးကို ထတောက်ပါရောလား”
ကျုပ်လည်း ကြောင်ပြီး ကြည့်နေမိတာ
ပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်လည်း ရွာထဲကလူတွေ
ပြောသလိုပဲ အံ့သြနေတာဗျ။ဟာ…
ကျုပ် တွေးမိပြီဗျို့။ဒါ ရိုးရိုးမီး မဟုတ်
ဘူး။ပုဏ္ဏကမီးဗျ။ အလိုလိုထတောက်
တာ။ ကျုပ်လည်ပင်းမှာ အိတ်နဲ့အမြဲ
ဆွဲထားတဲ့ သစ်စုန်းဆေးတော်ကို က
ပျာကယာ ထုတ်ယူပြီး ကျုပ်ဆွဲလာ
တဲ့ ရေပုံးထဲမှာ လက်သည်းနဲ့ နည်း
နည်း ခြစ်ထည့်လိုက်တယ်။ပြီးတော့
ရေတွေကို လက်နဲ့ မွှေလိုက်တယ်။
“ဖယ်ကြ၊ ဖယ်ကြ၊ ကျုပ် ပက်မယ်”
“ဟာ တာတေပါလား၊ လုပ်စမ်းပါဦး
ကွ တာတေရ၊ ဒါ ဘာဖြစ်တာတုံးဟ”
ကျုပ်ရှေ့က လူတွေက ဘေးကိုဖယ်
ပေးကြတယ်။ကျုပ်က ရေပုံးကြီးဆွဲ
ပြီး မီးတောက်ကြီးထဲကို လှမ်းပက်
လိုက်တယ်။ ဟော ငြိမ်းသွားပြီဗျို့။
ကျုပ် ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ကျုပ်
ဆရာတော်ကျောင်းကို တန်းပြေးရ
တော့တာပေါ့ဗျာ။
ဆရာတော့်ဆီရောက်တော့ အကျိုး
အကြောင်းကိုခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်
ပြီး သစ်စုန်းတောင်ဝှေးကို တောင်း
လိုက်တယ်
“ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်”
ဟာ မြောက်ပိုင်းက ခေါက်ပြန်ပြီဗျို့။
လူတွေ မြောက်ပိုင်းကို စွတ်ပြေးကြ
ပြန်ပြီဗျို့။
“မြောက်ပိုင်းက တင်ဝင်းတို့ဝိုင်းထဲ
မှာ လောင်ပြန်ပြီဟေ့”
ကျုပ်လည်း ရှေ့ကပြေးတဲ့လူတွေကို
အမီလိုက်ပြေးရတော့တာပေါ့ဗျာ။
“လေးလေးချက်ကြီး နေဦး၊ ကျုပ်
ဆေးမွှေပေးမယ်၊ရေပုံးပေး၊ရေပုံးပေး”
ကျုပ်က လေးလေးချက်ကြီးရဲ့ရေပုံး
ထဲကို ဆရာတော်ရဲ့သစ်စုန်းတောင်
ဝှေးနဲ့ မွှေပေးလိုက်တယ်။
“ရပြီ၊ လေးလေး၊ ရပြီ။ အဲဒီရေနဲ့
သွားပက်တော့”
တင်ဝင်းတို့ဝိုင်းမှာလည်း နှံပြည်စုတ်
တို့ဝိုင်းလိုပဲ မြေပြောင်ကနေ မီးတွေ
ထတောက်တာဗျ။
“ဟေ့ ဖယ်ကြစမ်း၊ ဖယ်ကြစမ်း၊
မင်းတို့ရေနဲ့ပက်လို့မရဘူးကွ၊
ဒါတာတေ ဆေးမွှေထားတဲ့ရေ၊
ဖယ်၊ ဖယ်၊ ငါပက်မယ်”
“ဗွမ်း”
လေးလေးချက်ကြီးက သူ့ရေပုံးကိုလွှဲပြီး
အားနဲ့ပက်ချလိုက်တာ မီးတောက်ကြီး
ငြိမ်းသွားပြီဗျို့။
“တာတေ ဒါ ဘယ်လိုဖြစ်တာတုံးကွ”
ကျုပ်ကို ဝိုင်းမေးကြရောဗျို့။အားလုံး
လည်း လန့်နေကြပြီဗျ။ကျုပ်ပြောပါ
ကော။ကျုပ်တို့အညာသားတွေ အ
ကြောက်ဆုံးက မီးပဲဗျ။
“ကျုပ်ထင်တာတော့ ဒါ ပုဏ္ဏကမီးလို့
ထင်တယ်ဗျ”
“ဟေ၊ ပုဏ္ဏမီးက ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး တို့
ရွာကို ရောက်လာတာတုံး တာတေရဲ့”
“အကြောင်းရှိမယ် ဘထွေးရဲ့၊ခုတော့
ကျုပ်လည်း မသိသေးဘူး၊ကဲ ဘထွေး
တို့ လာကြ၊ ရေတွေကို ကျုပ် ဒီဆေးနဲ့
မွှေပေးထားမယ်”
ကျုပ်က ရေပုံးတွေထဲကို ဆရာတော်ရဲ့
ဆေးတောင်ဝှေးနဲ့ မွှေပေးလိုက်တယ်။
ကျုပ်ရေပုံးတွေမွှေလို့ပြီးရုံပဲရှိသေးတယ်။
“ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်”
“ဟာ ခေါက်ပြန်ပြီဟေ့၊ ဒါ အနောက်
ပိုင်းကကွ၊ လာဟေ့ ပြေးကြစို့ “
ကျုပ်တို့ရွာသားတွေလည်း ရေပုံးတွေ
ကိုယ်စီဆွဲပြီး ရွာနောက်ပိုင်းကို ပြေး
ကြပြန်ရောဗျို့။ကျုပ်လည်းပြေးရတာ
ပေါ့ဗျာ။
“ဘယ်မျာတုံး၊ ဘယ်မှာလောင်တာ
တုံးဟေ့”
“ဘိုးတင်မောင်တို့ဝိုင်းဟေ့၊
ဘိုးတင်မောင်တို့ဝိုင်းဟ”
ဟုတ်ပါ့ဗျာ၊ ကျုပ်ရောက်တော့ တစ်
ယောက်က ကျုပ်ဆေးမွှေပေးထားတဲ့
ရေနဲ့ ပက်လိုက်တာ မီးတောက်ကြီး
ငြိမ်းသွားရောဗျ။
“တော်ပါသေးရဲ့ကွာ၊ တာတေ ကယ်
ပေလို့၊ မဟုတ်ရင် တစ်ရွာလုံး ပြုတ်
လောက်တယ်”
“ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်”
“ဟာ ရွာရှေ့ပိုင်းက ခေါက်ပြန်ပြီဟေ့”
ဒီတစ်ခါတော့ ကျုပ်ရှေ့ဆုံးက ရောက်
သွားတာဗျို့။အရီးမယ်လုံးတို့ဝိုင်းမှာထ
တောက်တာဗျ။ကျုပ်နောက်က ရေပုံး
ကြီးတွေနဲ့ ပြေးဝင်လာတဲ့လူတွေရဲ့ရေ
ပုံးတွေကို ကျုပ်က ဆရာတော့် ဆေး
တောင်ဝှေးနဲ့ လိုက်မွှေပေးလိုက်ရတာ
ပေါ့ဗျာ။
“ဗွမ်း၊ ဗွမ်း၊ ဗွမ်း”
“ဝုန်း”
ငြိမ်းသွားပြီဗျို့။မီးတောက်ကြီး
ဝုန်းကနဲမြည်ပြီး ငြိမ်းသွားပြီ။
“တာတေရေ၊ ငါတို့တစ်ရွာလုံး ဒီည
အိပ်ရမှာ မဟုတ်တော့ဘူး ထင်တယ်ဟေ့”
“ဟုတ်တယ် ကိုကြီးဖိုးထောင်ရေ၊ ချမ်းရ
တဲ့ကြားထဲမှာ လူတွေလည်း ရေအရွှဲသား
နဲ့ ခိုက်ခိုက်တုန်နေကြပြီဗျ”
“ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ဒေါင်၊ ေ ဒါင်၊ ဒေါင်”
“ဟာ တောင်ပိုင်းက ခေါက်ပြန်ပြီဟေ့
ပြေးကြ၊ ပြေးကြဟ၊ဘယ်သူ့ဝိုင်းတုံးဟ”
တောင်ပိုင်းပြီးတော့ အလယ်ပိုင်း၊ အ
လယ်ပိုင်းပြီးတော့ အရှေ့ပိုင်း၊အနောက်
ပိုင်း၊ မြောက်ပိုင်း အို…တစ်ညလုံး ပတ်
လောင်နေတော့တာဗျာ။ကျုပ်တို့မပြောနဲ့၊
ဒီအဖြစ်မျိုးကို ကျုပ်တို့ရွာက အသက်
အကြီးဆုံး ကိုးဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိနေတဲ့
ဘိုးဒွေးလှတို့ အဘိုးကြီးတောင် ဒါမျိုး
တစ်ခါမှ ကြားလည်း မကြားဖူး၊ ကြုံ
လည်း မကြုံဖူးဘူးလို့ ပြောတာဗျ။
မြေပြောင်ပြောင်မှာ ဝုန်းကနဲ ထ
တောက်တဲ့မီးက မနက်လေးနာရီ
လောက်ရောက်တော့မှ ငြိမ်သွား
တာဗျို့။ဒါပေမဲ့ ကျုပ်တို့ရွာသားတွေ
ကတော့ ရေပုံးတွေကိုယ်စီ မိုးစင်စင်
လင်းတဲ့အထိ ခိုက်ခိုက်တုန်ပြီး ကင်း
စောင့်နေကြရတော့တာပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်လည်း မိုးလင်းတော့မှ အိမ်ပြန်
ရောက်ခဲ့တော့တာ။အဘနဲ့အမေလည်း
တစ်ညလုံး မအိပ်ကြပါဘူးဗျာ။တစ်ရွာ
လုံး ဒီလောက် ဆူပွက်နေမှတော့ ဘယ်
သူက အိပ်ပျော်မှာတုံးဗျာ။ပြီး ဖြစ်တဲ့
ကိစ္စက မီးရေးလေဗျာ၊ တစ်ရွာလုံး
ပြာဖြစ်သွားနိုင်တဲ့ ကိစ္စဗျ။
ကျုပ်လည်း တစ်ညလုံး ပြေးလွှားထား
ရတော့ အိပ်ရာထဲ ဝင်လိုက်တာနဲ့ အိပ်
ပျော်သွားလိုက်တာ အမေ လာနှိုးမှကို
နိုးတော့တာဗျို့။
“ဟဲ့ တာတေ၊ ထတက်ပြီး ထမင်းလေး
ဘာလေး စားဦးလေ”
“ဟင် ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ အမေ”
“ညနေ သုံးနာရီတောင် ထိုးပြီဟဲ့”
” ဗျာ၊ ဒီလောက်တောင် ရှိပြီလား”
ကျုပ် အိပ်ရာက ကပျာကယာထပြီး
ထမင်းခပ်သုတ်သုတ် စားလိုက်တယ်။
အချိန်တောင် နည်းနေပြီဗျ။ ခဏနေ
တော့ ကျောက်ခဲနဲ့ သံမဏိရောက်လာ
တယ်။ကျုပ်က သံမဏိကို ကြက်ဝယ်
ခိုင်းတယ်။ကျောက်ခဲကိုမီးလောင်ကုန်း
က နတ်ဝင်သည် ဒေါ်ထွန်းကိုခေါ်ခိုင်း
တယ်။တကယ်တေည့ ဒေါ်ထွန်းက
ငွေတွင်းကုန်းကဗျ။
သူ့သားအိမ်ထောင်ကျပြီးမီးလောင်
ကုန်းကိုပြောင်းနေတော့သူပါမီးလောင်
ကုန်းကို လိုက်လာတာ။ကျုပ်တို့အတွက်
ကတော့ ပိုနီးသွားတာပေါ့ဗျာ။
“ကိုကြီးတာတေ၊ ဒေါ်ထွန်းအတွက်တော့
မပူနဲ့ဗျ၊ ဒေါ်ထွန်း ကျုပ်တို့ရွာကို ရောက်
နေတယ်။ညကတည်းက သူရှိတယ်။ကျုပ်
တို့ဖြစ်တာတွေကို ဒေါ်ထွန်း အားလုံးသိ
တယ်။ခုလည်း ဒေါ်ထွန်းက ကျုပ်ကို…
“ဒီညတော့ တာတေ တစ်ခုခုလုပ်
လိမ့်မယ်ထင်တယ်တဲ့၊ ကိစ္စရှိရင်
ငါ့လာပြော၊ ကြားလား ကျောက်ခဲ။
ငါ နင့်အရီးလေး လုံးကြည်တို့အိမ်
မှာရှိတယ်’လို့ ပြောလိုက်တယ်ဗျ။
အဲဒါလည်း ပြောရင်း ကိုကြီးတာ
တေ တစ်ခုခုလုပ်ရင် ကူပြီးလုပ်
ပေးရအောင် လာတာဗျ”
“သြော်…အေး၊ ဒါဆိုရင် မင်းပါ
သံမဏိနဲ့ လိုက်သွားကွာ၊ ပြီးရင်
ငှက်ပျောဖက်ပါ ခုတ်ခဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ”
ဒီကိစ္စတွေကိုဒီကောင်နှစ်ကောင်လုပ်
နေကျပဲဗျာ။ အားလုံးကို သိနေပါပြီ။
ကျုပ်က ဝိုင်းထဲမှာ မီးမွှေးပြီး ထမင်း
အိုးတည်ထားလိုက်တယ်။ပြီးတော့
ငရုတ်သီးထောင်းထားတယ်။ကျောက်
ခဲတို့နှစ်ယောက် ကြက်ဝယ်ပြီး ပြန်
လာတော့ ကျုပ်ထမင်းအိုးက ဆူ
တောင်နေပြီ။ ဟင်းအိုးကျက်တော့
ညနေ ခြောက်နာရီလောက် ရှိပြီ။
ဆောင်းတွင်းဆိုတော့ မှောင်တာ
စောတာပေါ့ဗျာ။
ကျောက်ခဲနဲ့ သံမဏိကိုပါ အမေက
အိမ်မှာ ထမင်းကျွေးတယ်။ကျုပ်အိပ်
နေကတည်းက အမေက ကြက်သား
တစ်အိုး ချက်ထားတာဗျ။အိမ်မှာဟင်း
ရှိတော့ ကျောက်ခဲတို့ကိုပါ ထမင်း
ကျွေးတာပေါ့ဗျာ။ ကျောက်ခဲနဲ့သံ
မဏိကလည်း ကျုပ်တို့အိမ်မှာ စား
နေကျပါ။ ညရှစ်နာရီဆိုတာ ကျုပ်
တို့ရွာဓလေ့တော့ မိုးတော်တော်
ချုပ်နေပြီဗျ။
ဒေါ်ထွန်းကို ခေါ်ပြီး ကျုပ်ရယ်၊ကျောက်
ခဲရယ်၊ သံမဏိရယ်၊ ထနောင်းကုန်းသ
င်္ချိုင်းကို လာခဲ့တယ်။ ကျောင်းအစ်မကြီး
ရဲ့အုတ်ဂူကြီးပေါ်မှာ ငှက်ပျောဖက်ခင်း
ပြီး ကျောက်ခဲထမ်းလာတဲ့ ထမင်းတောင်း
ထဲက ထမင်းတွေ ဟင်းတွေကို သေ
သေချာချာ ပြင်လိုက်တယ်။ကြက်သား
ဟင်းရဲ့မဆလာနံ့က သင်္ချိုင်းကုန်းတစ်
ခုလုံးကို မွှေးသွားတာဗျ။
“အရှေ့နေထွက်၊ အနောက်နေဝင်၊
တောင်တံငါကွန်၊ မြောက်ဓူဝံအတွင်း
ရောက်ရာအရပ်၊ စားပွဲသောက်ပွဲပေး
ပြီး ပင့်ဖိတ်ပါတယ်၊ မြန်မကြာ လှမ်း
ကာ ကြွာခဲ့ပါ သင်္ချိုင်းရှင်မ မဖဲဝါဗျာ။
ကြွပါ၊ ကြွပါ၊ ကြွပါ”
“ဝူး၊ ဝူး၊ ဝူး၊ အီ၊ အီ၊ အီ”
ဟာ ဒီတစ်ခါ တော်တော်မြန်တာပဲဗျ။
ကျုပ်ပင့်လို့ စကားဆုံးတာနဲ့ မဖဲဝါရဲ့
ခွေးကြီးအူသံကို ကြားရတော့တာပဲဗျ။
ဒေါ်ထွန်းကတော့ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့ဗျာ။
ကျောင်းအစ်မကြီးရဲ့ဂူရှေ့က မြက်ခင်း
ပေါ်မှာ ကြုံ့ကြုံ့လေးထိုင်ပြီး မဖဲဝါအ
လာကို အဆင်သင့်စောင့်နေတယ်။
နတ်ဝင်သည်တို့ရဲ့ ပညာနဲ့သူ့လိပ်ပြာ
ကို သူသိပ်နေမှာပေါ့ဗျာ။ဆံပင်က
တော့ဖြည်ချထားတာဗျ။ ဟာ လာ
ပြီဗျို့။ မဖဲဝါ လာပြီ။ ဂူတွေအပေါ်
ကနေရိပ်ကနဲ ရိပ်ကနဲ ရွေ့လာတာ
ဗျ။ဟော ဒေါ်ထွန်းဆီကို ဖြူဖြူအ
ရိပ်ကြီး ပြေးကပ်လိုက်ပြီဗျို့။
“ဟီး၊ ဟီး၊ ဟီး၊ ဟီး၊ ဟီး”
ဟော ဒေါ်ထွန်း လက်ကြီးတွေ ကွေး
ကောက်ပြီး ထလာပြီဗျို့။ဟာ ဂူကြီး
ပေါ်ကို ဒေါ်ထွန်း လွှားကနဲ ခုန်တက်
သွားပြီဗျ။ဟော ထမင်းပွဲကို ငုံ့ကြည့်
ပြီး ရယ်နေတယ်ဗျ။
“ဟီး၊ ဟီး၊ ဟီး၊ ဟီး၊ ဟီး”
ဒူးကြီးတစ်ဖက်ထောင်၊ တစ်ဖက်လှဲပြီး
စားပြီဗျို့။ကြက်သားတုံးအကြီးကြီးတွေ
ကို အားရပါးရ စားပြီဗျ။ထမင်းတွေလည်း
စားတယ်။ စားရင်းနဲ့ ဆံပင်ဖားလျားကြီး
ကြားက မျက်လုံးပြူးပြူးနဲ့ ကျုပ်ကိုလှမ်း
ကြည့်တယ်။
“ဒီလိုပါ မဖဲဝါ၊ ကျုပ်တို့ရွာမှာ ပုဏ္ဏက
တိုက်သလိုဖြစ်ပြီး မီးတွေ ထထတောက်
နေတယ်ဗျ။ ဟိုညကတော့ အိမ်ခေါင်မိုး
တွေပေါ်မှာ လျှောက်ပြေးနေတယ်။အဲ
ဒါ ဘာဖြစ်တာတုံးဆိုတာ သိချင်လို့ပါ
မဖဲဝါ။ ပြီးတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆို
တာလဲ ပြောပါဗျာ”
“တာတေ၊နင်တို့ရွာတောင်ပိုင်းက
တောထဲဝင်ဝင်ပြီး ဘိထောင်တဲ့
ကောင် နှစ်ကောင်”
“သြော်၊ ကိုရွှေဝါးနဲ့ ကိုငွေဝါးတို့ကို
ပြောတာထင်တယ်”
“အေး ဟုတ်တယ်၊ ဒီကောင်နှစ်ကောင်
တောထဲကို ဘိထောင်သွားရင်း ကျောက်
မျက်လုံးဂူကိုရောက်သွားတယ်။အဲဒီဂူထဲ
မှာ ဘီလူးကနေ ကျောက်ဖြစ်သွားတဲ့
ကျောက်တုံးကြီးတစ်တုံး ရှိတယ်။ အဲဒီ
ကျောက်တုံးမှာ ကျောက်ဖြစ်သွားတဲ့
ဘီလူးမျက်လုံးကြီးကို မြင်နေရတယ်။
ဒီဘီလူးက ကျောက်မဖြစ်ခင်ကတည်း
က နဖူးမှာ မျက်လုံးတစ်လုံးပဲ ရှိတာ။
ထူးဆန်းတာက အဲဒီကျောက်မျက်လုံး
ကြီးက မျက်တောင်ခတ်တယ်။အဲဒါကို
သွားတွေ့တဲ့ ရွှေဝါးနဲ့ ငွေဝါးကကျောက်
မျက်လုံးကြီး ရအောင်ထုတ်ယူလာတယ်။
အခု နင်တို့ရွာမှာ လာပြီးသောင်းကျန်း
နေတဲ့အကောင်က အဲဒီကျောက်မျက်
လုံးကို စောင့်ရတဲ့ ‘တာပန’လို့ခေါ်တဲ့
ဘီလူး။
ရွှေဝါးတို့ ငွေဝါးတို့ ကျောက်မျက်လုံးထုတ်
ယူတဲ့အချိန်မှာ ဒီဘီလူးကနတ်မင်းကြီးတွေ
ခိုင်းထားတာရှိလို့ တစ်နေရာကိုသွားနေရ
တယ်။အဲဒီမျက်လုံးက ကျောက်ဖြစ်နေတဲ့
ဘီလူး မျက်လုံးအစစ် တာတေ၊ အင်မတန်
အစွမ်းထက်တယ်။လူတွေလက်ထဲမှာ ဒါ
ကို ထားမှာမဟုတ်ဘူး။ ရွေးစေ့လောက်
ကလေးပဲ ဖဲ့ယူပြီး ဆောင်ထားရင်တောင်
တုတ်၊ ဓါး၊ လှံ၊ သေနတ်၊ မီးပေါက် ဘယ်
လိုလက်နက်မျိုးမဆို ပီးတယ်။
မီးမလောင်ဘူး၊ ရေမှာ မမြုပ်ဘူး။ဒါကို
‘တာပန’ဘီလူးက ရအောင်ပြန်ယူလိမ့်
မယ်။ဒီတာဝန်က သူ့ကို နတ်မင်းကြီး
တွေ ပေးထားတဲ့ တာဝန်ပဲ တာတေ၊
သူ ဒီကျောက်မျက်လုံးကို မရ,ရအောင်
ပြန်ယူမှာပဲ”
“ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ရမတုံးဗျ”
“ဟဲ့ အဲဒီမျက်လုံးကို ကျောက်မျက်လုံး
ဂူမှာ ပြန်ထားလိုက်ပေါ့”
“ဟာ ဒါကို သွားထားတုန်း’တာပန’ဘီလူး
က သတ်ပစ်လိုက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မတုံးဗျ”
” နင်တို့ သွားမပို့ခင် ငါ့ကို အကြောင်း
ပြုလိုက်။ နတ်မင်းကြီးတွေကို ငါလျှောက်
ပြီး ‘တာပန’ဘီလူးကို ဖယ်ခိုင်းထားမယ်၊
နင်လည်း ‘တာပန’စားဖို့ ဆိတ်အရှင်တစ်
ကောင်ကို ကြိုးချည်ပြီး ထားခဲ့ရမယ်”
ဟာ မဖဲဝါ ကြွသွားပြီဗျို့။ဒေါ်ထွန်း
လက်ကြီးအပေါ် မြှောက်ပြီး ဂူပေါ်မှာ
ခွေကနဲ လဲကျသွားတယ်။ ကျုပ်က
ဒေါ်ထွန်းကို သစ်စုန်းဆေးတော် ခပ်
ထားတဲ့ရေနဲ့ တောက်ပေးလိုက်တယ်။
ဒေါ်ထွန်း သတိပြန်ရတော့ ကျုပ်တို့
ရွာထဲကို ပြန်ဝင်ခဲ့ကြတယ်။ဒေါ်ထွန်း
ကို အရီးလုံးတင်အိမ် ပြန်ပို့ပြီး ကျုပ်တို့
သူကြီးအိမ်ကို လာခဲ့ကြတယ်။သူကြီး
ကို အဖြစ်အပျက်တွေအားလုံးပြောပြ
လိုက်တော့ သူကြီးက ဆယ်အိမ်ခေါင်း
ကိုဆယ်ကို ချက်ချင်းလွှတ်ပြီး ကိုရွှေ
ဝါးနဲ့ ကိုငွေဝါးတို့ ညီအစ်ကိုကို ခေါ်
ခိုင်းလိုက်တယ်။ခဏနေတော့ ကို
ရွှေဝါး ပါလာတယ်။
“ဟေ့ကောင် ငွေဝါး၊ မင်းအစ်ကို
ရွှေဝါးက ဘာလို့ လိုက်မလာတာတုံး၊
ငါ့ကို ပမာမခန့် လုပ်တာလားဟေ့”
သူကြီးဆိုတာလည်း အကြောင်းကြုံ
လာရင် နည်းနည်းတော့ အာဏာပြ
ပေးရတယ်ဗျ။ဒီလိုမှ မလုပ်ရင်လည်း
လူတွေက မခန့်ကြဘူးဗျ။
“ဟာ မဟုတ်ရပါဘူး သူကြီးရယ်၊
သူကြီးကို ပမာမခန့်လုပ်တာ မဟုတ်
ပါဘူးဗျာ၊ ကျုပ်အစ်ကို ရွှေဝါးက ရန်
ကုန်ကို သွားနေလို့ပါဗျာ”
“ဘာကွ၊ ရွှေဝါးက ရန်ကုန်သွားတယ်
ဟုတ်လား၊ ဘာသွားလုပ်တာတုံး၊ ဘိ
ထောင်လို့ရတဲ့ အသားတွေ ရန်ကုန်
တက်ရောင်းတာလား”
သူကြီးက ငေါ့တော့တော့ မေးတာဗျ။
“ဟာ မဟုတ်ပါဘူး သူကြီးရဲ့၊ ကျောက်
သွားရောင်းတာပါ”
“ဟေ၊ ကျောက်ဟုတ်လား၊ ဘာကျောက်
တုံး၊ ပတ္တမြားလား”
သူကြီးက တမင်မေးနေတာဗျ။ကျုပ်ပြော
ပြထားလို့ အားလုံးသိနေပြီးသားဗျ။
“ဟာ ပတ္တမြား မဟုတ်ပါဘူးဗျ။ ရိုးရိုး
ကျောက်ပါ”
“သြော် မျက်လုံးပုံလေးလားကွ၊ ငွေဝါးရ”
“ဟာ ဟုတ်တယ်၊ ဟုတ်တယ် သူကြီး၊
နို့ နေပါဦးဗျ၊ သူကြီးက ဒီကျောက်က
လေးအကြောင်းကို ဘယ်လိုသိနေတာ
တုံး”
“ဟေ့ကောင် ငွေဝါး၊ ငါ သူကြီးကွ၊
ဒီရွာမှာ အပ်ကျတာကအစ ငါသိ
တယ် သိလား”
“သြော်…ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့ပါ သူကြီး”
“မင်းအစ်ကို ရွှေဝါး အဲဒီကျောက်မျက်
လုံးလေးကို ရန်ကုန်သွားရောင်းတယ်
ဆိုတာ တကယ်လား”
“ဟုတ်ပါတယ် သူကြီး၊ ကျုပ်တကယ်
ပြောတာပါ”
“အေး၊ ငါပြောမယ် ငွေဝါး၊ မင်းတို့ညီ
အစ်ကို ဂူကြီးတစ်ခုက ကျောက်မျက်
လုံးလေးကို ယူလာလို့ ဒီရွာတစ်ရွာလုံး
ဗြောင်းဆန်နေတာရော သိသလားကွ”
“ဗျာ၊ အဲ အဲဒါ ကျောက်မျက်လုံးနဲ့
ဆိုင်လို့လားဗျ သူကြီးရ”
“အေး ဆိုင်တယ်ဟေ့၊ သိပ်ဆိုင်တယ်
ကွ၊ အဲဒီကျောက်မျက်လုံးကိုစောင့်တဲ့
ဘီလူး လိုက်လာပြီး ရွာထဲမှာ သောင်း
ကျန်းနေတာကွ သိသလား၊ မင်းအစ်
ကို ရွှေဝါးက ဒီကျောက်မျက်လုံးကို
ဘယ်သူ့ဆီမှာ ရောင်းမှာတုံး”
“ဒါတော့ ကျုပ်မသိဘူး သူကြီး၊ရန်ကုန်
က ကျုပ်တို့ဦးလေးကကျောက်မျက်လုံး
ယူပြီးလိုက်ခဲ့၊ သူရောင်းပေးမယ်ဆိုလို့
လိုက်သွားတာဗျ။ ဒါပေမဲ့ သူတို့တွေ
စမ်းကြည့်ဦးမှာပါ၊ တကယ်စွမ်းမှ
ရောင်းလို့ရမှာပါဗျာ”
“ဒါဆိုရင် ရွှေဝါးက ဘယ်တုန်းက
ရန်ကုန်ကို သွားတာတုံး”
” ဒီမနက်ပဲသွားတာ သူကြီး၊ ဒါပေမဲ့
ရန်ကုန်ကို ချက်ချင်းသွားမှာ မဟုတ်
သေးဘူး၊ မြို့မှာ တစ်ရက် နှစ်ရက်
နေဦးမှာ”
“ဒါဆိုရင် မနက်ဖြန် မနက်စောစော
ထပြီး မင်းကိုယ်တိုင် ရွှေဝါးကို မြို့မှာ
လိုက်ခေါ်ပေတော့၊ အဲဒီကျောက်မျက်
လုံးမပါဘဲ မင်းတို့နှစ်ယောက်ထနောင်း
ကုန်းကို ပြန်မလာခဲ့နဲ့။ အဲဒါ မပါဘဲ
ပြန်လာရင်တော့ ဒီတစ်ရွာလုံးကလူတွေ
မင်းတို့နှစ်ယောက်ကို ဝိုင်းပြီးသတ်ကြ
လိမ့်မယ်၊ ဒီညလည်း ရွာထဲမှာ ဘာဖြစ်
ဦးမယ် မသိဘူး”
“ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့ပါ သူကြီး၊ ကျုပ်မနက်
စောစောထပြီး မြို့ကို လိုက်သွားမယ်။
ပြီးရင် ကျုပ်အစ်ကို ရွှေဝါးကိုခေါ်ပြီး
ချက်ချင်းပြန်ခဲ့ပါ့မယ်”
ညသန်းခေါင်ကျော်တော့ ကင်းစောင့်
တဲ့လူတွေရော၊ ရွာသားတွေရော တစ်
ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်
ကြတော့တာပေါ့ဗျာ၊ မျက်နှာတွေဆို
တာလည်းဆီးရွက်လောက်ကိုရှိတော့
တာဗျ။ မျက်နှာငယ်လေးတွေနဲ့ဗျို့။
“ဒုန်း၊ ဒေါင်း၊ ဒေါင်း၊ ဒေါင်း၊ ဒုန်း”
ဟာ ရွာထဲက အိမ်ခေါင်မိုးတွေပေါ်ကို
ခဲလုံးတွေ ကျနေတာဗျို့။ အိုး ကောင်း
ကင်ကနေပြီး ခဲလုံးမိုးတွေ ရွာနေသ
လား မှတ်ရတယ်ဗျာ။
“ခဲတွေ ကျလာပြီဟေ့၊သတိထားကြဟ”
ဆန်းတော့ ဆန်းသားဗျ။ ခဲလုံးတွေက
အိမ်ခေါင်မိုးတွေပေါ်ကိုပဲ ကျတာဗျ။
ရွာလမ်းမပေါ်ကိုတော့ ခဲတစ်လုံးမှ
မကျဘူးဗျ။ တစ်ရွာလုံးလည်း တဒုန်း
ဒုန်း တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ဗြောင်းဆန်နေတော့
တာပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်ကို မဖဲဝါပြောလိုက်
တဲ့ အကြောင်းကိုသာ ဒီရွာသားတွေ
ကို ပြောပြလိုက်ရရင်တော့ ကိုရွှေဝါး
တို့ ကိုငွေဝါးတို့အိမ်ကို ဝိုင်းပြီးများ
ဖျက်ပစ်ကြမလားတောင် မသိဘူးဗျ။
ကျုပ်လည်း ဘယ်ပြောလို့ဖြစ်မှာတုံး။
သူကြီးတစ်ယောက်ကိုပဲ ပြောပြရတာ။
တစ်ညလုံး တဒုန်းဒုန်းကျနေတဲ့ ခဲတွေ
မနက်သုံးနာရီလောက်မှ ရပ်သွားတာ
ဗျို့။ အိပ်ရေးတွေပျက်ပြီး ယာထဲလည်း
မဆင်းနိုင်ကြဘူးဗျ။
မနက်မိုးလင်းကာနီးမှ အိပ်ကြရတာ
မို့လား။ ကျုပ်တို့လည်း ဒီအတိုင်းပါပဲ
ဗျာ။ တော်သေးတယ်လို့ပဲ ပြောရ
တော့မှာပဲဗျာ။ ညနေလောက်ရောက်
တော့ ကိုငွေဝါး လိုက်ခေါ်တဲ့ သူ့အစ်
ကို ကိုရွှေဝါး ပြန်ရောက်လာတယ်။
ကျုပ်ကို သူကြီးက ခေါ်ခိုင်းလို့ ကျုပ်
လိုက်သွားတယ်။ သူကြီးက ကနုတ်
ပန်းတွေဖော်ထားတဲ့ ကုလားထိုင်
ကြီးမှာ ခန့်ခန့်ကြီးထိုင်ပြီး ကိုရွှေ
ဝါးတို့ ကိုငွေဝါးတို့ ညီအစ်ကိုက
သူကြီးရှေ့မှာ ယို့ယို့လေးတွေ
ထိုင်နေကြတာဗျို့။
သူကြီးက ကျုပ်ကို လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့
ထုပ်ထားတဲ့ အထုပ်ကလေးတစ်ထုပ်
ပေးတယ်ဗျ။ ကျုပ်ကလည်း ရိုရိုသေ
သေ လှမ်းယူပြီး ဖြည်ကြည့်လိုက်
တော့ အံ့သြစရာပါပဲ။
လူ့မျက်လုံးအရွယ်လောက်ရှိတဲ့ ကျောက်
မျက်လုံးလေးဗျ။ တကယ်မျက်လုံးအတိုင်း
ပါပဲဗျာ။မျက်လုံးအဖြူသားနဲ့ အလယ်မျက်
လုံးအနက်နဲ့ အထဲမှာလည်း သူငယ်အိမ်နဲ့
ဗျ။ ကျုပ် သူငယ်အိမ်ထဲကို သေသေချာ
ချာ ကြည့်လိုက်တော့ အောင်မယ်လေး
အထဲမှာ ဒူးတစ်ဖက်ထောင်ပြီး ထိုင်နေ
တဲ့ ဘီလူးဗျ။ လက်ထဲမှာလည်း တင်း
ပုတ်ကို ပခုံးပေါ်မှာထမ်းထားတယ်။
ကျောက်ဖြစ်သွားတဲ့ ဘီလူးရဲ့ဝိညာဉ်
က ဒီထဲမှာ ကိန်းနေတာကိုး။ဒါကြောင့်
ဒီကျောက်မျက်လုံးက မျက်တောင်ခတ်
တာကိုး။
“ကိုရွှေဝါး၊ ဒီမျက်လုံးကို ခင်ဗျားတို့
တွေ့တုန်းက မျက်တောင်ခတ်တယ်ဆို”
“အေး ဟုတ်တယ် တာတေ၊ မင်းကို
ဘယ်သူပြောတာတုံး”
“ကျုပ်ကို မဖဲဝါ ပြောတာဗျ”
ကျုပ်က မဖဲဝါ ပြောတာတွေကို သူတို့
ညီအစ်ကိုကိုပြောပြလိုက်တယ်။ဒီတော့
မှ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်စလုံး လန့်သွား
ကြရောဗျို့။သူကြီးကလည်း သူတို့ညီ
အစ်ကိုကို လှမ်းကျိန်းတော့တာပေါ့ဗျာ။
“သူကြီးရယ်၊ ကျုပ်တို့ ဒါတွေ ဘာမှ
မသိလို့ ယူခဲ့မိတာပါဗျာ။ထူးဆန်းနေ
တော့ ကျုပ်တို့လည်း စိတ်ဝင်စားပြီး
ယူခဲ့ကြတာပါ။ နောက်မှ ရန်ကုန်က
ကျုပ်ဦးလေးက ဒီလိုပစ္စည်းဆန်းဆို
ရင် ယူလာပြီး ပြကြည့်ပေါ့။ ကြိုက်
တဲ့လူတွေ့ရင် စျေးကောင်းရတတ်
တယ်ဆိုလို့ ကျုပ်လည်း သွားပြ
ကြည့်မလို့ပါဗျာ။ ရွာထဲမှာ ဖြစ်နေ
တဲ့ကိစ္စတွေဟာ ဒီပစ္စည်းကြောင့်
ဖြစ်တာမှန်း ကျုပ် လုံးဝမတွေးမိ
ဘူးဗျာ။ အခုလည်း ဒီကျောက်
မျက်လုံးကို သူကြီးဆီမှာ အပ်ပါ
တယ်။သူကြီး ကြိုက်သလိုသာ
စီစဉ်ပါဗျာ”
ကိုရွှေဝါး ပြောတာကို ကြားတော့
သူကြီးက မျက်နှာကွက်ကနဲ ပျက်
သွားတယ်ဗျို့။
“ဟဲ့ကောင် ရွှေဝါး၊ ဘယ့်နှယ် ငါက
စီစဉ်ရမှာတုံး၊မင်းတို့ညီအစ်ကိုယူလာ
တာ။ မင်းတို့ ပြန်ပို့မှ ဖြစ်မှာပေါ့ကွ၊
မနက်ဖြန် ဆိတ်တစ်ကောင်ဝယ်ပြီး
ကျောက်မျက်လုံးဂူကို ပြန်သွားပြီး
ကျောက်မျက်လုံးကို ပြန်ပို့လိုက်၊
တာတေ လိုက်လုပ်ပေးလိမ့်မယ်”
“ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့ပါ သူကြီး”
အဲဒီညလည်း တစ်ညလုံး မအိပ်ကြရ
ပါဘူးဗျာ။လေပြင်းတွေတိုက်၊အိမ်ခေါင်
ပေါ်ကို ခဲတွေကျ၊ ခွေးတွေက ကြောက်
လန့်ပြီး နွားတွေက တဖူးဖူး နှာမှုတ်၊ လူ
တွေလည်း နေစရာမရှိအောင် ကြောက်
ကုန်ကြပြီပေါ့ဗျာ။တိုက်လိုက်တဲ့လေတွေ
ဆိုတာ မနက်မိုးလင်းကာနီးမှ ငြိမ်သွား
တာဗ်
ကျုပ်စိတ်ထင်တော့ တစ်နာရီမိုင်ခြောက်
ဆယ်နှုန်းလောက် ရှိမယ်ထင်တယ်။ဒီပုံစံ
အတိုင်း နောက်သုံးလေးရက်လောက်
ဆက်ဖြစ်နေရင်တော့ ကျုပ်တို့ရွာကလူ
တွေ တခြားကို ပြောင်းပြေးကြမလား
တောင် မသိဘူးဗျ။
ကိုရွှေဝါးတို့ ညီအစ်ကိုနဲ့ ကျုပ် မနက်
အစောကြီး ရွာကထွက်လာခဲ့တယ်။
ရွာပြင်ရောက်တာနဲ့ ကိုရွှေဝါးကလက်
ကိုင်ပုဝါနဲ့ ထုပ်ထားတဲ့ ကျောက်မျက်
လုံးလေးကို ကျုပ်လက်ထဲထည့်လိုက်
တယ်။သူတို့ရောက်ခဲ့တဲ့ ကျောက်မျက်
လုံးဂူ ဆိုတာကို သူတို့က သိမှာပေါ့
ဗျာ။ ရှေ့ဆုံးက ကိုရွှေဝါး၊ ကျုပ်က
အလယ်က၊ နောက်ဆုံးမှာက ဆိတ်
တစ်ကောင် ကြိုးနဲ့ဆွဲပြီး လိုက်လာ
တာက ကိုငွေဝါးဗျ။
ဒီလူနှစ်ယောက်လည်း မိဘမှာ လက်
ငုတ်လက်ရင်းလေး ရှိပေမယ့် ယာလုပ်
တာက နည်းနည်း၊ တောထဲဝင်ပြီး ဘိ
ထောင်တာက များများဖြစ်နေတာဗျ။
ဘိထောင်တယ်ဆိုတာက တောထဲ
မှာ သားကောင်ကို ထောင်ချောက်
ထောင်ပြီး ဖမ်းတာကို ပြောတာဗျ။
ကျုပ်ကတော့ ညကတည်းက မဖဲဝါကို
အကြောင်းပြုထားပြီးသားဗျ။ဒီနေ့ကျုပ်
မျက်လုံးဂူကို သွားမယ့်အကြောင်းပေါ့
ဗျာ။ ကျုပ်တို့သုံးယောက် ရိုးမပေါ်ကို
တက်လာပြီး နှစ်နာရီလောက်ကြာတော့
တောင်ကမ်းပါးကိုပတ်ပြီး လျှောက်ရတဲ့
လူလျှောက်လမ်းလေးကို တွေ့တယ်ဗျ။
“ဒီလမ်းပဲ တာတေ၊ ဒီလမ်းအတိုင်းသွား
ရင် အဲဒီဂူပေါက်ကို တွေ့လိမ့်မယ်။မင်း
ပဲ သွားထားလိုက်တော့ကွာ၊ငါတို့မလိုက်
ဝံ့တော့ဘူး”
ကိုရွှေဝါးက ပြောတာဗျ။
“ဟာ၊ ဘယ်ဖြစ်မှာတုံးဗျ၊ ခင်ဗျားတို့
ယူခဲ့တဲ့ နေရာကို ကျုပ်မှ မသိတာ။
ပြီးတော့ ကျုပ်က သွားထားပါပြီတဲ့၊
ခင်ဗျားတို့ ညီအစ်ကို ဒီနေရာမှာ
နေခဲ့ရဲလား”
ကျုပ်မေးလိုက်တော့မှ ညီအစ်ကိုနှစ်
ယောက် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်
ယောက်ကြည့်ပြီး…
“ဟာ၊ အဲဒီလိုလည်း မနေရဲဘူးကွ၊
ဟာ မထူးပါဘူးကွာ၊ မင်းနဲ့ပဲ လိုက်
ခဲ့ပါမယ်”
“ကဲ ဒါဆိုရင် ကိုရွှေဝါး ရှေ့က သွား
ပေတော့”
လူသွားလမ်းကလေးက တော်တော်ရှည်
တာဗျ။တော်တော်လေး သွားမိတော့မှ
ကျောက်ဂူကို တွေ့ရတာဗျို့။ဂူက အဝ
ကလည်း ကျယ်တယ်၊ အထဲမှာလည်း
တော်တော်ကျယ်သားဗျ။
ကျုပ်တို့ ဂူထဲကို ဝင်လာတယ်။
“ဟိုမှာ တာတေ၊ အဲဒီကျောက်တုံးကြီး
မှာ ဒီကျောက်မျက်လုံးကို တွေ့တာ”
ဂူထဲမှာက အလင်းရောင်ဖျော့ဖျော့လေး
လင်းနေတယ်။ကျောက်တုံးကြီးက လူ
ကြီးတစ်ယောက် ထိုင်နေသလိုလိုပဲဗျ။
ဒါပေမဲ့ ပီပီပြင်ပြင်တော့ မရှိလှဘူး။
လူခေါင်းလို့ ထင်ရတဲ့နေရာမှာ တွင်း
ကလေး ဖြစ်နေတာဗျ။မဖဲဝါ ပြောသ
လိုဆိုရင် ဒီကျောက်တုံးကြီးက ဘီလူး
ကြီး ကျောက်ဖြစ်သွားတဲ့ ကျောက်တုံး
ကြီးပဲဗျ။ ဒီတွင်းကလေးက ကိုရွှေဝါး
ဓါးနဲ့ ကော်ထုတ်ခဲ့တဲ့ ကျောက်မျက်
လုံးအရာကလေးပဲ။
ဒါဆိုရင် ဒီနေရာဟာ ဘီလူးကြီးရဲ့နဖူး
နေရာပဲ ဖြစ်မယ်။ဘာဖြစ်လို့တုံးဆိုတော့
မဖဲဝါ ပြောတာက အဲဒီဘီလူးကြီးက နဖူး
မှာ မျက်လုံးတစ်လုံးပဲ ပါတာဆိုပဲဗျ။ကျုပ်
က လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့ ထုပ်ထားတဲ့ ကျောက်
မျက်လုံးကလေးကို ထုတ်ယူပြီး ကျောက်
တုံးကြီးပေါ်ကို တွယ်တက်ခဲ့တယ်။
နည်းနည်းလောက် တက်လိုက်တော့
တွင်းနေရာလေးကို လမ်းလှမ်းလို့ မှီ
သွားပြီဗျ။ ကျောက်မျက်လုံးကို တွင်း
ကလေးထဲ သေသေချာချာ ပြန်ထည့်
လိုက်တယ်။ အံဝင်ခွင်ကျကို ဝင်သွား
တာဗျ။ ကျုပ် သေသေချာချာ ကြည့်
လိုက်တော့ ဟာ မျက်တောင်ခတ်နေ
တယ်ဗျို့။ကျုပ်လည်း ကျောက်တုံးကြီး
ပေါ်က မြန်မြန်ပြန်ဆင်းလာတယ်။
ဘာက ဘယ်လိုခတ်နေတာလဲတော့
မသိဘူးဗျ။ကျောက်မျက်လုံးလေးက
မျက်တောင်ခတ်နေတာတော့ အမှန်ပဲ
ဗျို့။ မဖဲဝါ ပြောသလိုဆိုရင် ကျုပ်တို့
ရွာကို လာပြီးခြောက်လှန့်နေတဲ့ တာ
ပနလို့ခေါ်တဲ့ ဘီလူးက ဒီကျောက်မျက်
လုံးကိုလူတွေလက်ထဲ မရောက်အောင်
စောင့်နေရတဲ့ ဘီလူးဗျ။
မဖဲဝါက နတ်မင်းကြီးတွေကို လျှောက်
လိုက်လို့ တာပနကို တစ်နေရာရာလွှတ်
လိုက်တာ ဖြစ်မယ်ဗျ။ အချိန်တော့ သိပ်
ကြာလို့ မဖြစ်ဘူး။ မတော်လို့ တာပန
့ပြန်ရောက်လာရင် ကျုပ်တို့ ဒီနေရာမှာ
တင် ကိစ္စပြတ်သွားမှာဗျို့။
ကိုငွေဝါးလက်ထဲက ဆိတ်ကိုယူပြီး
တိုင်လို ဖြစ်နေတဲ့ ကျောက်ပန်းဆွဲကြီး
တစ်ခုမှာ ကြိုးချည်ထားလိုက်တယ်။ပြီး
တာနဲ့ ကျုပ်တို့သုံးယောက် သုတ်ခြေတင်
တော့တာဗျို့။ကျုပ်တို့ကျောက်မျက်လုံးဂူ
နဲ့ တော်တော်လေး ဝေးလာတဲ့အချိန်မှာ…
“ဝုန်း၊ ဝုန်း၊ ဝုန်း၊ ဝုန်း”
ဟာ တောကြီးတစ်တောလုံး လေပြင်း
တိုက်တော့တာပဲဗျို့။
“ဟား ဟား ဟား ဟား ဟီး ဟီး ဟီး”
ကျောက်မျက်လုံးဂူဘက်က ထွက်လာ
တဲ့ ရယ်သံကြီးဗျို့။ ကျောက်မျက်လုံး
စောင့်တဲ့ ဘီလူးတာပန ပြန်ရောက်
လာပြီ ထင်တယ်ဗျ။
“ဟား ဟား ဟား ဟား ၊ ပဲ ဟဲ ဟဲ”
ဟာ ဆိတ်အော်သံပါ ကြားရတယ်ဗျို့၊
ကျုပ်တို့ထားခဲ့တဲ့ ဆိတ်ကလေးကို
ဘီလူး စားနေပြီ ထင်တယ်ဗျို့။
ဘီလူးရယ်တဲ့ အသံကြီး ကြားရလေ
ကျုပ်တို့သုံးယောက်လည်း ခြေလှမ်း
တွေ ပိုသွက်လာလေပဲဗျို့။ နေမွန်း
တည့်တာနဲ့ ကျုပ်တို့ ရွာပြန်ရောက်
ကြတယ်။ကျုပ်တို့ အိမ်တန်းမပြန်ဘဲ
သူကြီးအိမ်ကို သွားပြီး အကျိုးအ
ကြောင်း ပြောပြရသေးတာပေါ့ဗျာ။
ညရောက်တော့ ကျုပ်လည်း စိတ်ထဲ
မှာ တထင့်ထင့်နဲ့စောင့်နေရတာဗျ။
ကိုရွှေဝါးတို့ ညီအစ်ကိုလည်း ကျုပ်
လိုပဲ ရှိမှာပေါ့ဗျာ။ သန်းခေါင်ကျော်
တော့ ကင်းစောင့်နေတဲ့လူတွေရော
ရွာသားတွေရော တစ်ယောက်မျက်နှာ
တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ကြောက်နေ
ကြပြန်တာပေါ့ဗျာ။
ဘယ်နားကများ မီးတွေ ထတောက်
မလဲ။ခဲလုံးတွေများ ကျလာဦးမလား၊
ခေါင်မိုးတွေပေါ်ကို လျှောက်ပြေးဦး
မှာလား။ ဒါမှမဟုတ်ရင်လည်းကိုယ့်
နောက်ကများ အကောင်ကြီး တစ်
ကောင် ဘွားကနဲ ပေါ်လာမှာလားဆို
ပြီး တွေးနေကြမှာပေါ့ဗျာ။
ညတစ်ချက်တီး။ နှစ်ချက်တီး။ ဘာမှ
မဖြစ်ဘူးဗျို့။သုံးချက်တီး အားလုံး
စိတ်ချလက်ချနဲ့ အိမ်ပြန်ပြီး အိပ်ကြ
ပြီဗျို့။ အဲဒီညကစပြီး နောက်ညတွေ
လည်း ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး။
ကျုပ်လည်း သစ်စုန်းတောင်ဝှေးကို
ဆရာတော်ဆီ ပြန်အပ်လိုက်တယ်။
ရွာကလူတွေလည်း ခါတိုင်းလိုပဲ
ယာထဲဆင်းတဲ့လူကဆင်း၊ ထင်း
ခွေတဲ့သူခွေ၊ ရေစည်တိုက်တဲ့သူ
ကတိုက်နဲ့ ထနောင်းကုန်းလည်း
ပုံမှန်ပြန်ပြီး လှုပ်ရှားလာတော့
တာပေါ့ဗျာ။
မူရင်းရေးသူ ဆရာတာတေ
#စာဖတ်သူများစိတ်ရွှင်လန်းပါစေ
#အသစ်တင်တိုင်းဖတ်ရှုရအောင်PageကိုLike&Followလုပ်ထားပါအူံးနော်